Liga Europea d'a UEFA

De Biquipedia
(Reendrezau dende Liga Europea de la UEFA)
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.
Ista pachina ha menester d'una revisión por un corrector ta amillorar a suya ortografía, a suya gramatica u o suyo vocabulario.
Europa League
Información cheneral
Nombre oficial: Liga Europea de la UEFA
Esporte: Fútbol
País: Europa
Territorio: Europa
Pachina web: Uefa.com
Información cheneral
Numero d'equipos: 48 (193 contando rondas previas)
Federación: UEFA (afiliados a la UEFA)
Organizador: UEFA
Historia
Numero d'edicions: 43
Primera edición: 1971
Primer ganador: Tottenham Hotspur
Zaguera edición: 2013-2014
Zaguer ganador Sevilla FC
Más victorias: Juventus (3)
Inter de Milán (3)
Liverpool (3)
Sevilla FC (3)

A Liga Europea d'a UEFA (UEFA Europa League en anglés) ye una competición internacional de futbol creyada por a Unión Europea d'Asociacions de Futbol en 1971 con o nombre de Copa d'a UEFA (UEFA Cup en anglés) en reemplazo d'a Copa de Ferias, torneyo que no estió afliliado a dita confederación.

A UEFA sostiene que a UEFA Europa League —anteriorment conoixida como Copa d'a UEFA— naixió d'a Copa de Ferias. En l'anyo 1971 se disputó o zaguer campionato de Copa de Ferias, dimpués a UEFA pasó a organizar o campionato y lo reestructuró, substituindo o nombre y a competición por o de Copa UEFA, hue conoixiu como UEFA Europa League.

A Liga Europa, conoixida popularment tamién como Liga Europea, Euroliga u UEFA (a causa d'o nombre que tenió o torneyo dica o 2009), ye dende l'anyo 1999 a segunda competición internacional desembolicada prencipalment en territorio europeu con mayor prestigio dimpués d'a Liga de Campions d'a UEFA.

O ganador d'ista competición disputa a Supercopa d'Europa d'a UEFA contra o campión d'a Liga de Campions d'a UEFA d'a mesma temporada.

O campión vichent ye o FC Porteo, que conquirió o suyo zaguer titol dimpués de redotar 1-0 a o Sporting de Braga. Os clubs con mayor exito en a competición son, en orden cronolochico, a Juventus, o Inter de Milán, o Liverpool, y o Sevilla FC cadagún con 3 titols.

Formato[editar | modificar o codigo]

A UEFA Europa League consiste en cuatro rondas previas a modo d'eliminatoria directa (a zaguera d'ellas considerada como ronda de play-offs) y a propia UEFA Europa League en él.

Ista fase final d'o torneyo se composa d'una fase de grupos (12 grupos de 4 equipos cadagún) en el cual cada club s'enfrentará a cadagún d'os suyos 3 rivals a doble tornada (6 chornadas) y una serie d'eliminatorias que comprenden dende os dieciseisavos de final, todas ellas a ida y tornada, fueras d'a final, que se disputará a partiu solo en un estadio designau previament por a UEFA.

En as eliminatorias directas a ida y tornada caye eliminau aquel equipo que haiga marcau menos gols dimpués d'os 180 menutos. Caso que toz dos conchuntos hesen aconseguiu o mesmo numero de tantos, aconseguiría pasar a la siguient ronda aquel que hese encaixau menos gols en o suyo feudo. Si isto no dilucidase un ganador, se chugarían una prórroga composada de dos tiempos de 15 menutos cadagún a la fin d'o partiu de tornada. Si entre os periodos extra toz dos equipos marcan o mesmo numero de gols, se tornaría a aplicar a regla d'o gol de visitant, con el cual se clasificaría t'a siguient ronda aquel equipo que chugase ixe partiu de tornada en calidat de visitante. En o supuesto que a prórroga transcorrese sin gols se recurriría, finalment a la tanda de penaltis.

Entre a fase de grupos cada victoria suma 3 puntos; cada empate, 1; y una redota, 0. Pasan a la siguient ronda os 2 primers de cada grupo (24 equipos en total), que de conchunta con os 8 tercers d'a UEFA Champions League conforman os 32 participantes d'os dieciseisavos de final. Si 2 u mas equipos contan con o mesmo numero de puntos dentro d'o mesmo grupo os siguients criterios determinan l'orden de clasificación (en orden descendent):

a) Mayor numero de puntos obtenius en os partius d'o grupo chugaus entre os equipos en cuestión;
b) Mayor diferencia de gols en os partius d'o grupo chugaus entre os equipos en cuestión;
c) Mayor numero de gols marcaus difuera de casa en os partius d'o grupo chugaus entre os equipos en cuestión;
d) Mayor diferencia de gols en toz os partius d'o grupo;
y) Mayor numero de gols marcaus en toz os partius d'o grupo;
f) Millor coeficient (aconseguiu a lo largo d'os zaguers 5 anyos en a Champions League y a Europa League).

Historia[editar | modificar o codigo]

1972-1979[editar | modificar o codigo]

Dende a primera edición d'o torneyo, as finals se chugaban a doble partiu; y a o torneyo plegaban os millors clasificaus d'as respectivas ligas. En 1972, a primera final d'o torneyo se dio entre dos clubs de Inglaterra. Plegaban o Tottenham y Wolverhampton Wanderers a la cita, en el partiu del cual d'ida o Tottenham aconsiguió o gol d'o triunfo a os 87 menutos d'o choque, ganando por 1-2. O trofeo l'aseguró con un empate a un gol en White Hart Lane. En o cuadro d'os spurs destacaba en ixa temporada Pat Jennings, un d'os millors chugadors d'a historia d'o club.

En 1973, o titol tornaría a estar d'os britanicos, con o Liverpool como campión d'a UEFA. Con Kevin Keegan y John Benjamin Toshack, os reds golearon a o Borussia Mönchengladbach por 3-0 en Anfield Road, encara que en a tornada perderían por 2-0 (con doblete de Jupp Heynckes), resultau suficient ta coronarse campions.

L'anyo 1974, o Feyenoord Rotterdam s'alzó con a copa dimpués de redotar a o Tottenham por 4-2 en o marcador global. a ida se desembolicó en Londres con marcador igualado a dos gols, a o que se suma o 2-0 lograu en Rotterdam. cal sinyalar que o cuadro portuario manteneba en as suyas ringleras a cualques chugadors que heban conqueriu a Copa d'Europa en 1970.

En 1975, o Mönchengladbach podió saboriar l'exito debant d'o FC Twente. O cuadro alemán empató en casa sin gols, mientres que en a tornada, Allan Simonsen y Jupp Heynckes aconsiguioron una goleada de cinco a un, que certificó o suyo primer titol europeu.

En 1976, nuevament con Toshack y Keegan en a plantilla, o Liverpool tornó a reeditar os suyos laureles continentals, redotando en casa debant d'o Club Broixas belga por 3-2. Os de Merseyside sellaron o triunfo con un empate a un gol lograu en l'Olympiastadion de Broixas.

En 1977 sería a Juventus italiana a que aconseguiría a suya primera proeza continental debant d'o Athletic Club. Os bianconeros ganoron en a ida por a minima diferencia con gol de Marco Tardelli, mientres que en o Estadio Sant Mamés os vascos s'imposoron por 2-1 (gols de Churruca y Carlos Ruiz), triunfo que estió insuficient ta aquel club conformado por chugadors d'a talla de José Ángel Iribar, Txetxu Rojo, Javier Irureta u Daniel Ruiz Bazán entre atros. Os juventinos teneban en as suyas ringleras a Dino Zoff, Claudio Gentile, Gaetano Scirea y o propio Tardelli, base d'a selección italiana que en 1982 aconseguiría a Copa Mundial de Futbol.

En 1978, o PSV Eindhoven aconsigue o titol dimpués de redotar en a final de tornada a o Sporting Club de Bastia, por 3-0. Os tantos corrioron por cuenta de Willy van de Kerkhof, Gerrie Deykers y Willy van der Kuijlen. O choque d'ida finalizaba sin gols.

En 1979, Borussia Mönchengladbach conquirió a suya segunda copa, dimpués de doblegar a o Estrela Roya de Belgrado, d'a hue extinta republica de Yugoslavia. O marcador d'ida remató empatado a un gol, mientres que a tornada se decidió por o solitario gol de penalti d'Allan Simonsen.

1980-1989[editar | modificar o codigo]

En 1980, o Mönchengladbach tornaría a una final d'una Copa UEFA, pero enfrente suyo trobó a o Eintracht Frankfurt, subcampión d'a Copa de Campions d'Europa de 1960. a ida heba finalizau con un marcador favorable t'os de Renania d'o Norte (tres gols contra dos), pero o gol de Fred Schaub ta l'Eintracht privó a o Borussia d'aconseguir repetir o triunfo.

En 1981, o sorprendent Ipswich Town, entrenau por Bobby Robson aconsiguió coronarse como campión d'a copa UEFA, goleando en Inglaterra por 3-0 a o AZ Alkmaar holandés. Os neerlandeses vencioron en o Estadio Olimpico d'Amsterdam por 4-2 en o duelgo de revancha, insuficient ta privar que os britanicos s'alzasen con a UEFA.

O IFK Göteborg, que comandado por Sven-Göran Eriksson, venció a o Hamburgo SV en toz dos duelos disputaus (1-0 en Suecia y 3-0 en Alemanya) en a final de 1982.

Al anyo siguient, o propio Eriksson plegaría a una final d'o torneyo, encara que en ista vegada lo fació con o Benfica portugués. Por desgracia, os lusitanos cayoron en a final debant d'o Anderlecht de Belchica (1-0 t'os belgas en casa y 1-1 en Lisboa).

En 1984, con Enzo Scifo, Morten Olsen y Frank Vercauteren, l'Anderlecht tornó a disputar a final, pero ista vegada no podió frent a o Tottenham anglés. Manimenos que en toz dos partius empataron a un gol, a tanda de penaltis decidiría a consecución d'o trofeo. O 4-3 en os lanzamientos favoreixió a os spurs, gracias a os fallos d'Olsen y Arnór Gudjonsen.

Toz dos anyos siguients (1985 y 1986), o dominio d'a competición recaló en o Real Madrid, que se convertiba asinas en o primer equipo en ganar dos anyos seguius a Copa d'a UEFA. En 1985, con Manuel Sanchìs, Chendo, Míchel, José Antonio Camacho y l'archentino Jorge Valdano, entre atros, conqueriría o titol dimpués de redotar a o Videoton de Hongría dimpués de golear por 3-0 en tierras orientals, encara que en o Santiago Bernabéu cayerían por 1-0. a temporada posterior, d'a man d'o celebre delantero mexicano Hugo Sánchez repitioron l'exito dimpués de ganar-le a o FC Colonia alemán.

En 1987, l'IFK Göteborg conquirió por segunda vegada o torneyo dimpués de ganar a o Dundee United escocés. Istos zaguers plegoron a la final dimpués d'eliminar a o FC Barcelona en cuartos de final, y en semifinals a l'ex-campión Borussia Mönchengladbach.

En 1988, o Bayer Leverkusen se proclamaría campión dimpués de plegar a la tanda de penaltis debant d'o Espanyol de Barcelona, formau por Ernesto Valverde y Pichi Alonso entre atros, y con Javier Clemente como entrenador. a ida heba acabau con triunfo perico por 3-0, mesmo resultau que aconsiguió o club alemán en o duelgo de tornada en Leverkusen. a serie de lanzamientos de penalti finalizó con marcador de 3-2, favorable t'os germanos, dimpués d'os fallos de Santiago Urquiaga, Manuel Zúñiga y Sebastián Losada.

En 1989, con l'archentino Diego Maradona y os brasileros Alemãu y Careca como figuras, o Napoli se fació con o campionato dimpués de vencer a o VfB Stuttgart. Un 2-1 en Nápoles y un dramatico empate a tres gols en o Neckarsatdion estioron suficients ta que l'equipo celeste s'imposase a o conchunto alemán.

1990-1999[editar | modificar o codigo]

O dominio italiano en a Copa UEFA continaría dos anyos mas, con a Juventus FC y o Inter de Milán. Os de Piamonte ganoron en 1990 en una final netament italiana, debant d'a Fiorentina por 3-1, con presencia de Stefano Tacconi en a portería, Rui Barros en o mediocampo y Salvatore Schillaci y Pierluigi Casiraghi en a delantera. a tornada acabaría con empate sin gols en Avellino, o estadio de Florencia se trobaba sancionado y s'habió de recurir a la ciudat campana.

Al anyo siguient, l'Internazionale enamplaría o dominio italiano con o suyo triunfo sobre a Roma, en unatra final transalpina. O cuadro nerazurro teneba en as suyas ringleras a Walter Zenga, Giuseppe Bergomi (solo campión d'a copa d'a UEFA en tres ocasions con un mesmo club) y os alemans campions d'o mundo de 1990 Lothar Matthäus y Andreas Brehme. En Milán, os interistas ganoron por 2-0, y en a tornada os romanos vencioron por un gol a zero.

En 1992, unatro equipo italiano plegaría a la final: o Torino FC. Manimenos, os turineses solament aconsiguioron empatar en casa debant d'o Ajax Amsterdam a dos gols, resultau que se manteneba inamovible en o marcador global, la cual cosa permitiba a os holandeses aconseguir a copa.

Juventus tornaría a reverdecer os laureles l'anyo siguient debant d'o Borussia Dortmund, en una final que o cuadro bianconero ganó en toz dos partius (1-3 en Alemanya y un contundent 3-0 en o Delle Alpi).

En 1994, l'Inter de Milán tornaría a conquerir o titol con un doble 1-0 debant d'o SV Casino Salzburgo (actual Ret Bull Salzburgo).

O Parma se convertiría en o nuevo campión en 1995, dimpués de vencer en o Stadio Ennio Tardini por un gol a zero a la Juventus. a revancha se chugó de forma curiosa en Milán, que remató con un empate a un gol.

En 1996, o Bayern Múnich se consagró con a corona dimpués de redotar a o Girondins de Bordeaux, club francés que teneba en as suyas ringleras a chugadors como os futuros campions d'o mundo Bixente Lizarazu y o ganador d'un Balón d'oro Zinedine Zidane. En Alemanya ganó por 2-0, y en o Parc-Lescure fació lo mesmo, ista vegada con un 3-1.

a temporada siguient sería unatro club alemán o que ganase o titol: o Schalke 04. Os miners ganaban en o Parkstadion por 1-0 a l'Inter de Milán, y os lombardos empataron a final en a tornada. Nuevament estioron os penaltis os que decidioron a o ganador. O Schalke se feba con a victoria, gracias a la intervención d'o portero Jens Lehmann.

Ronaldo se convirtió en figura d'o Inter de Milán campión d'a UEFA en 1998.

Dende a campanya 1997/98, a final se chugaría a un solament partiu, en un estadio neutral que a UEFA decide antes d'o ranque d'o campionato. Baixo iste cambeo, l'Inter de Milán tornó a colar en a final, contra o Lazio de Roma, estando a cuatrena final italiana d'ista competición. O partiu, disputau en o Parque d'os Principes de París se decantó d'o costau d'os neroazurros, que vención a o conchunto romano por 3-0, con gols de Iván Zamorano, Javier Zanetti y Ronaldo.

En 1999, o Parma FC tornó a una final d'a UEFA con cualques d'as suyas figuras como Gianluigi Buffon en a portería, Lilian Thuram y Fabio Cannavaro en esfensa; Dino Baggio y Juan Sebastián Verón en o centro d'o campo; y Hernán Crespo y Enrico Chiesa en ataque. O marcador final estió 3-0 debant d'o Olympique de Marsella, en a final celebrada en o Estadio Olimpico Luzhniki de Moscú.

2000-2009[editar | modificar o codigo]

Con a desaparición d'a Recopa d'Europa en 1999, os campions nacionals de copa se clasificaban t'a Copa d'a UEFA (o cual se mantiene dica o día de hue), y os que finalizaban como tercers de grupo en a primera fase d'a Liga de Campions plegaban a disputar a tercera ronda d'a UEFA. Precisament a final d'a edición 1999/2000 se disputó entre dos conchuntos eliminaus ixa mesma temporada d'a maxima competición europea, o Arsenal FC anglés y o Galatasaray SK turco, en o Parken Stadion de Copenhague. Dimpués d'empatar sin gols os 90 menutos y o tiempo extra, a tanda de penaltis tornaría a estar decisiva. Os turcos s'imposoron por 4-1, convertir en o primer equipo d'o suyo país en ganar una competición europea.

En 2001 o Liverpool aconsiguió vencer en una agonica final a o Esportivo Alavés espanyol, club que se convertiba en a sensación d'o certamen. Os de Vitoria plegaban a la final celebrada en Dortmund, dimpués d'eliminar a o Inter de Milán en uitens de final, en cuartos a o Rayo Vallecano y en semifinals a o 1. FC Kaiserslautern. En a final, os angleses ganaban por 3-1 en o primer tiempo, y en o segundo tiempo se produció un empate a cuatro gols. Pero un autogol de Delfí Geli en contra d'os vascos a cinco menutos d'o final d'a prórroga deixó a l'equipo espanyol sin poder devantar o titol.

En 2002, o Feyenoord tornaba a una final internacional dimpués de 28 anyos. O 8 de mayo d'ixe anyo, os de Rotterdam podioron devantar o titol continental debant d'o Borussia Dortmund, y lo facioron en casa. O resultau final estió un 3-2 t'os neerlandeses, que teneba en o plantel a Jon Dahl Tomasson y Robin van Persie como estrelas.

José Mourinho estió o responsable d'un nuevo exito internacional d'o FC Porteo en 2003

O 21 de mayo de 2003, o FC Porteo ganaba o suyo primer titol internacional dende 1987, con un tasament conoixiu José Mourinho como entrenador. En o Estadio Olimpico de Sevilla s'imposó en unatra dramatica final europea a o Celtic Glasgow, gracias a un gol d'o brasilero Derlei, en o menuto 10 d'o segundo tiempo d'a prórroga, que acabaría con un 3-2 final.

O 19 de mayo de 2004, o Valencia CF se proclamó campión d'a UEFA dimpués de doblegar en Gotemburgo a o Olympique Marsella por 2-0, con gols de Vicente Rodríguez y Mista.

En a temporada 2004/05, a UEFA realizó un cambeo en a competición. Se creyó una fase de grupos que constaba de 40 equipos dividius en ueito grupos, con cinco integrantes por grupo. Os tres primers se clasificaban automaticament a la siguient ronda, an o primer de cada grupo chugaba contra un tercer d'unatro grupo -siempre que no isen d'o mesmo país ni grupo-, y os segundos millors chugaban debant d'os tercers de grupo d'a primera fase d'a Liga de Campions. Baixo iste nuevo formato, o CSKA Moscú sorprendió a toda Europa dimpués de remontar un 0-1 adverso debant d'o Sporting Lisboa, y adjudicarse o trofeo por 3-1 en o Estádio José Alvalade. Os leones no lo podeban creyer: se les escapaba en o suyo propio feudo a suya primera oportunidat de ganar un titol europeu dende que s'alzoron con a Recopa d'Europa en 1964.

O 10 de mayo de 2006, sería una calendata historica t'o Sevilla FC. Os hispalenses festejaban o centenario d'o club, y lo facioron a lo gran, goleando en a final disputada en o Philips Stadion de Eindhoven a o Middlesbrough FC, por un aclapador 4-0, con dos gols de Vincenzo Maresca, un de Luís Fabiano y unatro de Frédéric Kanouté.

a temporada siguient, os sevillistas tornarían a repetir o festejo continental, en una final espanyola, debant d'o RCD Espanyol. a trobada disputada en o Hampden Park de Glasgow remataba con empate a un gol os 90 menutos (Adriano marcó t'o Sevilla y Redise t'o Espanyol), pero os gols de Frédéric Kanouté por o Sevilla, y de Jônatas Domingos por o Espanyol, en a prórroga, ferían decidir o titol dende os 11 metros. Andrés Palop (que marcó un gol decisivo en os uitens de final) se convirtió en la figura d'a final, en detener tres lanzamientos. O Sevilla se convertiba en o segundo equipo en reeditar o titol a l'anyo siguient d'o suyo anterior triunfo, dimpués d'o Real Madrid en 1985 y 1986.

a sorpresa internacional tornaría a instalar en a campanya 2007/08, con o desconoixiu Zenit San Petersburgo, entrenau por Dick Advocaat, y que superó a o Villarreyal espanyol en a ronda de dieciseisavos de final; a o Olympique Marsella en uitens; en cuartos a o Bayer Leverkusen y en semifinals a l'alavez favorito Bayern Múnich. Con un estilo de chugo ofensivo y muit suspicaz, se ficó en a final continental celebrada en Mánchester, debant d'o Glasgow Rangers. Un 2-0 en os intes finals d'o partiu permitiba a os rusos coronarse campions continentals, estando o segundo club d'o suyo país en ganar una competición d'a UEFA.

a temporada 2008/09 metería fin a la Copa d'a UEFA, ya que a partir d'a temporada 2009/10 pasaría a clamar UEFA Europa League. O zaguer partiu disputau antes d'o cambeo de formato estió a final celebrada entre o Shakhtar Donetsk y o Werder Bremen en o estadio Şükrü Saracoğlu de Estambul con resultau final de victoria por 2-1 t'o conchunto ucrainés, estando o primer triunfo d'un equipo d'o suyo país dimpués d'a independencia d'o mesmo.

2010-Actualidat[editar | modificar o codigo]

Falcao Garcia, estrela d'o FC Porteo que se proclamó campión en a temporada 2010/11, batió o récord de gols en aquella edición con 17 tantos.

O nuevo decenio prencipió con a competición rebautizándose como Liga Europa d'a UEFA y con una serie de cambeos en a mesma, os cuals incluyoron una primera fase de 12 grupos composada por 48 participantes. En a final, o Atletico Madrit, equipo que accedió a os dieciseisavos dimpués d'una floixa campanya en a Liga de Campions, s'enfrentó a la revelación d'o torneyo, un modesto Fulham FC que redotó en o suyo camín a equipos teoricament superiors. Toz dos gols marcaus por o delantero uruguayo Diego Forlán estioron claves ta dar a victoria a os colchoneros en un partiu que se decidió en a prórroga dimpués de rematar o tiempo reglamentario con empate a un.

a temporada 2010/11 albergó una nueva final entre equipos d'un mesmo país, en ista ocasión portugueses. O FC Porteo se proclamó campión dimpués de vencer en a final de Dublín a o Sporting de Braga, gracias a o solitario gol de Radamel Falcao García. O colombiano superó, con 17 tantos o récord d'o alemán Jürgen Klinsmann de gols marcaus en una edición d'a competición, mientres que o tecnico d'os Dragõye, André Villas Boas, se convirtió con 33 anyos en l'entrenador mas choven en ganar un titol d'a UEFA.O día 22 de febrero de 2012,l'archentino Sergio Aguero marcó o gol mas rapido en toda a historia d'iste torneyo,trofeo,copa,campionato,titol u certamen a os 19 segundos frent a o Porteo de Portugal que ye o vichent campión.

Trofeo[editar | modificar o codigo]

O trofeo estió diseñado y creyau por Bertoni t'a Final d'a Copa d'a UEFA de 1972. O suyo peso ye de 15 kg y ye de plata sobre un pedestal de mármol amariello.

Federaciones según número de títulos[editar | modificar o codigo]

País Títulos Subcampionatos
Italia 9 6
Espanya 8 5
Anglaterra 7 4
Alemanya 6 8
Países Baixos 4 2
Portugal 2 5
Rusia 2 0
Suecia 2 0
Belchica 1 2
Turquía 1 0
Ucraína 1 0
Francia 0 4
Escocia 0 3
Hongría 0 1
Austria 0 1
Serbia 0 1

Equipos según número de títulos[editar | modificar o codigo]

Equipo Federación Títulos Subcampionatos Años campión
Juventus Italia 3 1 1977, 1990 y 1993
Inter de Milán Italia 3 1 1991, 1994 y 1998
Liverpool Anglaterra 3 0 1973, 1976 y 2001
Sevilla Espanya 3 0 2006, 2007 y 2014
Borussia Mönchengladbach Alemanya 2 2 1975 y 1979
Tottenham Hotspur Anglaterra 2 1 1972 y 1984
Feyenoord Rotterdam Países Baixos 2 0 1974 y 2002
IFK Göteborg Suecia 2 0 1982 y 1987
Real Madrid Espanya 2 0 1985 y 1986
Parma Italia 2 0 1995 y 1999
Porto Portugal 2 0 2003 y 2011
Anderlecht Belchica 1 1 1983
PSV Eindhoven Países Baixos 1 0 1978
Eintracht Frankfurt Alemanya 1 0 1980
Ipswich Town Anglaterra 1 0 1981
Bayer Leverkusen Alemanya 1 0 1988
Napoli Italia 1 0 1989
Ajax Ámsterdam Países Baixos 1 0 1992
Bayern Múnich Alemanya 1 0 1996
Schalke 04 Alemanya 1 0 1997
Galatasaray Turquía 1 0 2000
Valencia Espanya 1 0 2004
CSKA Moscú Rusia 1 0 2005
Zenit San Petersburgo Rusia 1 0 2008
Shakhtar Donetsk Ucraína 1 0 2009
Atlético de Madrid Espanya 1 0 2010
Benfica Portugal 0 3
RCD Espanyol Espanya 0 2
Borussia Dortmund Alemanya 0 2
Olympique de Marsella Francia 0 2
Wolverhampton Wanderers Anglaterra 0 1
Twente Países Baixos 0 1
Brujas Belchica 0 1
Athletic Club Espanya 0 1
Bastia Francia 0 1
Estrella Roja de Belgrado Serbia 0 1
AZ Alkmaar Países Baixos 0 1
Hamburgo Alemanya 0 1
FC Fehérvár Hongría 0 1
Colonia Alemanya 0 1
Dundee United Escocia 0 1
VfB Stuttgart Alemanya 0 1
Fiorentina Italia 0 1
AS Roma Italia 0 1
Torino Italia 0 1
Red Bull Salzburg Austria 0 1
Girondins Bordeaux Francia 0 1
Lazio Italia 0 1
Arsenal Anglaterra 0 1
Deportivo Alavés Espanya 0 1
Celtic Escocia 0 1
Sporting de Lisboa Portugal 0 1
Middlesbrough Anglaterra 0 1
Rangers Escocia 0 1
Werder Bremen Alemanya 0 1
Fulham Anglaterra 0 1
Sporting Braga Portugal 0 1

Veyez tamién[editar | modificar o codigo]

Enlaces externos[editar | modificar o codigo]