Liga Europea d'a UEFA

De Biquipedia
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.
Ista pachina ha menester d'una revisión por un corrector ta amillorar a suya ortografía, a suya gramatica u o suyo vocabulario.
Europa League
Información cheneral
Nombre oficial: Liga Europea de la UEFA
Esporte: Fútbol
País: Europa
Territorio: Europa
Pachina web: Uefa.com
Información cheneral
Numero d'equipos: 48 (193 contando rondas previas)
Federación: UEFA (afiliados a la UEFA)
Organizador: UEFA
Historia
Numero d'edicions: 43
Primera edición: 1971
Primer ganador: Tottenham Hotspur
Zaguera edición: 2013-2014
Zaguer ganador Sevilla FC
Más victorias: Juventus (3)
Inter de Milán (3)
Liverpool (3)
Sevilla FC (3)

A Liga Europea d'a UEFA (UEFA Europa League en anglés) ye una competición internacional de futbol creyada por a Unión Europea d'Asociacions de Futbol en 1971 con o nombre de Copa d'a UEFA (UEFA Cup en anglés) en reemplazo d'a Copa de Ferias, torneyo que no estió afliliado a dita confederación.

A UEFA sostiene que a UEFA Europa League —anteriorment conoixida como Copa d'a UEFA— naixió d'a Copa de Ferias. En l'anyo 1971 se disputó o zaguer campionato de Copa de Ferias, dimpués a UEFA pasó a organizar o campionato y lo reestructuró, substituindo o nombre y a competición por o de Copa UEFA, hue conoixiu como UEFA Europa League.

A Liga Europa, conoixida popularment tamién como Liga Europea, Euroliga u UEFA (a causa d'o nombre que tenió o torneyo dica o 2009), ye dende l'anyo 1999 a segunda competición internacional desembolicada prencipalment en territorio europeu con mayor prestigio dimpués d'a Liga de Campions d'a UEFA.

O ganador d'ista competición disputa a Supercopa d'Europa d'a UEFA contra o campión d'a Liga de Campions d'a UEFA d'a mesma temporada.

O campión vichent ye o FC Porteo, que conquirió o suyo zaguer titol dimpués de redotar 1-0 a o Sporting de Braga. Os clubs con mayor exito en a competición son, en orden cronolochico, a Juventus, o Inter de Milán, o Liverpool, y o Sevilla FC cadagún con 3 titols.

Formato[editar | modificar o codigo]

A UEFA Europa League consiste en cuatro rondas previas a modo d'eliminatoria directa (a zaguera d'ellas considerada como ronda de play-offs) y a propia UEFA Europa League en él.

Ista fase final d'o torneyo se composa d'una fase de grupos (12 grupos de 4 equipos cadagún) en el cual cada club s'enfrentará a cadagún d'os suyos 3 rivals a doble tornada (6 chornadas) y una serie d'eliminatorias que comprenden dende os dieciseisavos de final, todas ellas a ida y tornada, fueras d'a final, que se disputará a partiu solo en un estadio designau previament por a UEFA.

En as eliminatorias directas a ida y tornada caye eliminau aquel equipo que haiga marcau menos gols dimpués d'os 180 menutos. Caso que toz dos conchuntos hesen aconseguiu o mesmo numero de tantos, aconseguiría pasar a la siguient ronda aquel que hese encaixau menos gols en o suyo feudo. Si isto no dilucidase un ganador, se chugarían una prórroga composada de dos tiempos de 15 menutos cadagún a la fin d'o partiu de tornada. Si entre os periodos extra toz dos equipos marcan o mesmo numero de gols, se tornaría a aplicar a regla d'o gol de visitant, con el cual se clasificaría t'a siguient ronda aquel equipo que chugase ixe partiu de tornada en calidat de visitante. En o supuesto que a prórroga transcorrese sin gols se recurriría, finalment a la tanda de penaltis.

Entre a fase de grupos cada victoria suma 3 puntos; cada empate, 1; y una redota, 0. Pasan a la siguient ronda os 2 primers de cada grupo (24 equipos en total), que de conchunta con os 8 tercers d'a UEFA Champions League conforman os 32 participantes d'os dieciseisavos de final. Si 2 u mas equipos contan con o mesmo numero de puntos dentro d'o mesmo grupo os siguients criterios determinan l'orden de clasificación (en orden descendent):

a) Mayor numero de puntos obtenius en os partius d'o grupo chugaus entre os equipos en cuestión;
b) Mayor diferencia de gols en os partius d'o grupo chugaus entre os equipos en cuestión;
c) Mayor numero de gols marcaus difuera de casa en os partius d'o grupo chugaus entre os equipos en cuestión;
d) Mayor diferencia de gols en toz os partius d'o grupo;
y) Mayor numero de gols marcaus en toz os partius d'o grupo;
f) Millor coeficient (aconseguiu a lo largo d'os zaguers 5 anyos en a Champions League y a Europa League).

Historia[editar | modificar o codigo]

1972-1979[editar | modificar o codigo]

Dende a primera edición d'o torneyo, as finals se chugaban a doble partiu; y a o torneyo plegaban os millors clasificaus d'as respectivas ligas. En 1972, a primera final d'o torneyo se dio entre dos clubs de Inglaterra. Plegaban o Tottenham y Wolverhampton Wanderers a la cita, en el partiu del cual d'ida o Tottenham aconsiguió o gol d'o triunfo a os 87 menutos d'o choque, ganando por 1-2. O trofeo l'aseguró con un empate a un gol en White Hart Lane. En o cuadro d'os spurs destacaba en ixa temporada Pat Jennings, un d'os millors chugadors d'a historia d'o club.

En 1973, o titol tornaría a estar d'os britanicos, con o Liverpool como campión d'a UEFA. Con Kevin Keegan y John Benjamin Toshack, os reds golearon a o Borussia Mönchengladbach por 3-0 en Anfield Road, encara que en a tornada perderían por 2-0 (con doblete de Jupp Heynckes), resultau suficient ta coronarse campions.

L'anyo 1974, o Feyenoord Rotterdam s'alzó con a copa dimpués de redotar a o Tottenham por 4-2 en o marcador global. a ida se desembolicó en Londres con marcador igualado a dos gols, a o que se suma o 2-0 lograu en Rotterdam. cal sinyalar que o cuadro portuario manteneba en as suyas ringleras a cualques chugadors que heban conqueriu a Copa d'Europa en 1970.

En 1975, o Mönchengladbach podió saboriar l'exito debant d'o FC Twente. O cuadro alemán empató en casa sin gols, mientres que en a tornada, Allan Simonsen y Jupp Heynckes aconsiguioron una goleada de cinco a un, que certificó o suyo primer titol europeu.

En 1976, nuevament con Toshack y Keegan en a plantilla, o Liverpool tornó a reeditar os suyos laureles continentals, redotando en casa debant d'o Club Broixas belga por 3-2. Os de Merseyside sellaron o triunfo con un empate a un gol lograu en l'Olympiastadion de Broixas.

En 1977 sería a Juventus italiana a que aconseguiría a suya primera proeza continental debant d'o Athletic Club. Os bianconeros ganoron en a ida por a minima diferencia con gol de Marco Tardelli, mientres que en o Estadio Sant Mamés os vascos s'imposoron por 2-1 (gols de Churruca y Carlos Ruiz), triunfo que estió insuficient ta aquel club conformado por chugadors d'a talla de José Ángel Iribar, Txetxu Rojo, Javier Irureta u Daniel Ruiz Bazán entre atros. Os juventinos teneban en as suyas ringleras a Dino Zoff, Claudio Gentile, Gaetano Scirea y o propio Tardelli, base d'a selección italiana que en 1982 aconseguiría a Copa Mundial de Futbol.

En 1978, o PSV Eindhoven aconsigue o titol dimpués de redotar en a final de tornada a o Sporting Club de Bastia, por 3-0. Os tantos corrioron por cuenta de Willy van de Kerkhof, Gerrie Deykers y Willy van der Kuijlen. O choque d'ida finalizaba sin gols.

En 1979, Borussia Mönchengladbach conquirió a suya segunda copa, dimpués de doblegar a o Estrela Roya de Belgrado, d'a hue extinta republica de Yugoslavia. O marcador d'ida remató empatado a un gol, mientres que a tornada se decidió por o solitario gol de penalti d'Allan Simonsen.

1980-1989[editar | modificar o codigo]

En 1980, o Mönchengladbach tornaría a una final d'una Copa UEFA, pero enfrente suyo trobó a o Eintracht Frankfurt, subcampión d'a Copa de Campions d'Europa de 1960. a ida heba finalizau con un marcador favorable t'os de Renania d'o Norte (tres gols contra dos), pero o gol de Fred Schaub ta l'Eintracht privó a o Borussia d'aconseguir repetir o triunfo.

En 1981, o sorprendent Ipswich Town, entrenau por Bobby Robson aconsiguió coronarse como campión d'a copa UEFA, goleando en Inglaterra por 3-0 a o AZ Alkmaar holandés. Os neerlandeses vencioron en o Estadio Olimpico d'Amsterdam por 4-2 en o duelgo de revancha, insuficient ta privar que os britanicos s'alzasen con a UEFA.

O IFK Göteborg, que comandado por Sven-Göran Eriksson, venció a o Hamburgo SV en toz dos duelos disputaus (1-0 en Suecia y 3-0 en Alemanya) en a final de 1982.

Al anyo siguient, o propio Eriksson plegaría a una final d'o torneyo, encara que en ista vegada lo fació con o Benfica portugués. Por desgracia, os lusitanos cayoron en a final debant d'o Anderlecht de Belchica (1-0 t'os belgas en casa y 1-1 en Lisboa).

En 1984, con Enzo Scifo, Morten Olsen y Frank Vercauteren, l'Anderlecht tornó a disputar a final, pero ista vegada no podió frent a o Tottenham anglés. Manimenos que en toz dos partius empataron a un gol, a tanda de penaltis decidiría a consecución d'o trofeo. O 4-3 en os lanzamientos favoreixió a os spurs, gracias a os fallos d'Olsen y Arnór Gudjonsen.

Toz dos anyos siguients (1985 y 1986), o dominio d'a competición recaló en o Real Madrid, que se convertiba asinas en o primer equipo en ganar dos anyos seguius a Copa d'a UEFA. En 1985, con Manuel Sanchìs, Chendo, Míchel, José Antonio Camacho y l'archentino Jorge Valdano, entre atros, conqueriría o titol dimpués de redotar a o Videoton de Hongría dimpués de golear por 3-0 en tierras orientals, encara que en o Santiago Bernabéu cayerían por 1-0. a temporada posterior, d'a man d'o celebre delantero mexicano Hugo Sánchez repitioron l'exito dimpués de ganar-le a o FC Colonia alemán.

En 1987, l'IFK Göteborg conquirió por segunda vegada o torneyo dimpués de ganar a o Dundee United escocés. Istos zaguers plegoron a la final dimpués d'eliminar a o FC Barcelona en cuartos de final, y en semifinals a l'ex-campión Borussia Mönchengladbach.

En 1988, o Bayer Leverkusen se proclamaría campión dimpués de plegar a la tanda de penaltis debant d'o Espanyol de Barcelona, formau por Ernesto Valverde y Pichi Alonso entre atros, y con Javier Clemente como entrenador. a ida heba acabau con triunfo perico por 3-0, mesmo resultau que aconsiguió o club alemán en o duelgo de tornada en Leverkusen. a serie de lanzamientos de penalti finalizó con marcador de 3-2, favorable t'os germanos, dimpués d'os fallos de Santiago Urquiaga, Manuel Zúñiga y Sebastián Losada.

En 1989, con l'archentino Diego Maradona y os brasileros Alemãu y Careca como figuras, o Napoli se fació con o campionato dimpués de vencer a o VfB Stuttgart. Un 2-1 en Nápoles y un dramatico empate a tres gols en o Neckarsatdion estioron suficients ta que l'equipo celeste s'imposase a o conchunto alemán.

1990-1999[editar | modificar o codigo]

O dominio italiano en a Copa UEFA continaría dos anyos mas, con a Juventus FC y o Inter de Milán. Os de Piamonte ganoron en 1990 en una final netament italiana, debant d'a Fiorentina por 3-1, con presencia de Stefano Tacconi en a portería, Rui Barros en o mediocampo y Salvatore Schillaci y Pierluigi Casiraghi en a delantera. a tornada acabaría con empate sin gols en Avellino, o estadio de Florencia se trobaba sancionado y s'habió de recurir a la ciudat campana.

Al anyo siguient, l'Internazionale enamplaría o dominio italiano con o suyo triunfo sobre a Roma, en unatra final transalpina. O cuadro nerazurro teneba en as suyas ringleras a Walter Zenga, Giuseppe Bergomi (solo campión d'a copa d'a UEFA en tres ocasions con un mesmo club) y os alemans campions d'o mundo de 1990 Lothar Matthäus y Andreas Brehme. En Milán, os interistas ganoron por 2-0, y en a tornada os romanos vencioron por un gol a zero.

En 1992, unatro equipo italiano plegaría a la final: o Torino FC. Manimenos, os turineses solament aconsiguioron empatar en casa debant d'o Ajax Amsterdam a dos gols, resultau que se manteneba inamovible en o marcador global, la cual cosa permitiba a os holandeses aconseguir a copa.

Juventus tornaría a reverdecer os laureles l'anyo siguient debant d'o Borussia Dortmund, en una final que o cuadro bianconero ganó en toz dos partius (1-3 en Alemanya y un contundent 3-0 en o Delle Alpi).

En 1994, l'Inter de Milán tornaría a conquerir o titol con un doble 1-0 debant d'o SV Casino Salzburgo (actual Ret Bull Salzburgo).

O Parma se convertiría en o nuevo campión en 1995, dimpués de vencer en o Stadio Ennio Tardini por un gol a zero a la Juventus. a revancha se chugó de forma curiosa en Milán, que remató con un empate a un gol.

En 1996, o Bayern Múnich se consagró con a corona dimpués de redotar a o Girondins de Bordeaux, club francés que teneba en as suyas ringleras a chugadors como os futuros campions d'o mundo Bixente Lizarazu y o ganador d'un Balón d'oro Zinedine Zidane. En Alemanya ganó por 2-0, y en o Parc-Lescure fació lo mesmo, ista vegada con un 3-1.

a temporada siguient sería unatro club alemán o que ganase o titol: o Schalke 04. Os miners ganaban en o Parkstadion por 1-0 a l'Inter de Milán, y os lombardos empataron a final en a tornada. Nuevament estioron os penaltis os que decidioron a o ganador. O Schalke se feba con a victoria, gracias a la intervención d'o portero Jens Lehmann.

Ronaldo se convirtió en figura d'o Inter de Milán campión d'a UEFA en 1998.

Dende a campanya 1997/98, a final se chugaría a un solament partiu, en un estadio neutral que a UEFA decide antes d'o ranque d'o campionato. Baixo iste cambeo, l'Inter de Milán tornó a colar en a final, contra o Lazio de Roma, estando a cuatrena final italiana d'ista competición. O partiu, disputau en o Parque d'os Principes de París se decantó d'o costau d'os neroazurros, que vención a o conchunto romano por 3-0, con gols de Iván Zamorano, Javier Zanetti y Ronaldo.

En 1999, o Parma FC tornó a una final d'a UEFA con cualques d'as suyas figuras como Gianluigi Buffon en a portería, Lilian Thuram y Fabio Cannavaro en esfensa; Dino Baggio y Juan Sebastián Verón en o centro d'o campo; y Hernán Crespo y Enrico Chiesa en ataque. O marcador final estió 3-0 debant d'o Olympique de Marsella, en a final celebrada en o Estadio Olimpico Luzhniki de Moscú.

2000-2009[editar | modificar o codigo]

Con a desaparición d'a Recopa d'Europa en 1999, os campions nacionals de copa se clasificaban t'a Copa d'a UEFA (o cual se mantiene dica o día de hue), y os que finalizaban como tercers de grupo en a primera fase d'a Liga de Campions plegaban a disputar a tercera ronda d'a UEFA. Precisament a final d'a edición 1999/2000 se disputó entre dos conchuntos eliminaus ixa mesma temporada d'a maxima competición europea, o Arsenal FC anglés y o Galatasaray SK turco, en o Parken Stadion de Copenhague. Dimpués d'empatar sin gols os 90 menutos y o tiempo extra, a tanda de penaltis tornaría a estar decisiva. Os turcos s'imposoron por 4-1, convertir en o primer equipo d'o suyo país en ganar una competición europea.

En 2001 o Liverpool aconsiguió vencer en una agonica final a o Esportivo Alavés espanyol, club que se convertiba en a sensación d'o certamen. Os de Vitoria plegaban a la final celebrada en Dortmund, dimpués d'eliminar a o Inter de Milán en uitens de final, en cuartos a o Rayo Vallecano y en semifinals a o 1. FC Kaiserslautern. En a final, os angleses ganaban por 3-1 en o primer tiempo, y en o segundo tiempo se produció un empate a cuatro gols. Pero un autogol de Delfí Geli en contra d'os vascos a cinco menutos d'o final d'a prórroga deixó a l'equipo espanyol sin poder devantar o titol.

En 2002, o Feyenoord tornaba a una final internacional dimpués de 28 anyos. O 8 de mayo d'ixe anyo, os de Rotterdam podioron devantar o titol continental debant d'o Borussia Dortmund, y lo facioron en casa. O resultau final estió un 3-2 t'os neerlandeses, que teneba en o plantel a Jon Dahl Tomasson y Robin van Persie como estrelas.

José Mourinho estió o responsable d'un nuevo exito internacional d'o FC Porteo en 2003

O 21 de mayo de 2003, o FC Porteo ganaba o suyo primer titol internacional dende 1987, con un tasament conoixiu José Mourinho como entrenador. En o Estadio Olimpico de Sevilla s'imposó en unatra dramatica final europea a o Celtic Glasgow, gracias a un gol d'o brasilero Derlei, en o menuto 10 d'o segundo tiempo d'a prórroga, que acabaría con un 3-2 final.

O 19 de mayo de 2004, o Valencia CF se proclamó campión d'a UEFA dimpués de doblegar en Gotemburgo a o Olympique Marsella por 2-0, con gols de Vicente Rodríguez y Mista.

En a temporada 2004/05, a UEFA realizó un cambeo en a competición. Se creyó una fase de grupos que constaba de 40 equipos dividius en ueito grupos, con cinco integrantes por grupo. Os tres primers se clasificaban automaticament a la siguient ronda, an o primer de cada grupo chugaba contra un tercer d'unatro grupo -siempre que no isen d'o mesmo país ni grupo-, y os segundos millors chugaban debant d'os tercers de grupo d'a primera fase d'a Liga de Campions. Baixo iste nuevo formato, o CSKA Moscú sorprendió a toda Europa dimpués de remontar un 0-1 adverso debant d'o Sporting Lisboa, y adjudicarse o trofeo por 3-1 en o Estádio José Alvalade. Os leones no lo podeban creyer: se les escapaba en o suyo propio feudo a suya primera oportunidat de ganar un titol europeu dende que s'alzoron con a Recopa d'Europa en 1964.

O 10 de mayo de 2006, sería una calendata historica t'o Sevilla FC. Os hispalenses festejaban o centenario d'o club, y lo facioron a lo gran, goleando en a final disputada en o Philips Stadion de Eindhoven a o Middlesbrough FC, por un aclapador 4-0, con dos gols de Vincenzo Maresca, un de Luís Fabiano y unatro de Frédéric Kanouté.

a temporada siguient, os sevillistas tornarían a repetir o festejo continental, en una final espanyola, debant d'o RCD Espanyol. a trobada disputada en o Hampden Park de Glasgow remataba con empate a un gol os 90 menutos (Adriano marcó t'o Sevilla y Redise t'o Espanyol), pero os gols de Frédéric Kanouté por o Sevilla, y de Jônatas Domingos por o Espanyol, en a prórroga, ferían decidir o titol dende os 11 metros. Andrés Palop (que marcó un gol decisivo en os uitens de final) se convirtió en la figura d'a final, en detener tres lanzamientos. O Sevilla se convertiba en o segundo equipo en reeditar o titol a l'anyo siguient d'o suyo anterior triunfo, dimpués d'o Real Madrid en 1985 y 1986.

a sorpresa internacional tornaría a instalar en a campanya 2007/08, con o desconoixiu Zenit San Petersburgo, entrenau por Dick Advocaat, y que superó a o Villarreyal espanyol en a ronda de dieciseisavos de final; a o Olympique Marsella en uitens; en cuartos a o Bayer Leverkusen y en semifinals a l'alavez favorito Bayern Múnich. Con un estilo de chugo ofensivo y muit suspicaz, se ficó en a final continental celebrada en Mánchester, debant d'o Glasgow Rangers. Un 2-0 en os intes finals d'o partiu permitiba a os rusos coronarse campions continentals, estando o segundo club d'o suyo país en ganar una competición d'a UEFA.

a temporada 2008/09 metería fin a la Copa d'a UEFA, ya que a partir d'a temporada 2009/10 pasaría a clamar UEFA Europa League. O zaguer partiu disputau antes d'o cambeo de formato estió a final celebrada entre o Shakhtar Donetsk y o Werder Bremen en o estadio Şükrü Saracoğlu de Estambul con resultau final de victoria por 2-1 t'o conchunto ucrainés, estando o primer triunfo d'un equipo d'o suyo país dimpués d'a independencia d'o mesmo.

2010-Actualidat[editar | modificar o codigo]

Falcao Garcia, estrela d'o FC Porteo que se proclamó campión en a temporada 2010/11, batió o récord de gols en aquella edición con 17 tantos.

O nuevo decenio prencipió con a competición rebautizándose como Liga Europa d'a UEFA y con una serie de cambeos en a mesma, os cuals incluyoron una primera fase de 12 grupos composada por 48 participantes. En a final, o Atletico Madrit, equipo que accedió a os dieciseisavos dimpués d'una floixa campanya en a Liga de Campions, s'enfrentó a la revelación d'o torneyo, un modesto Fulham FC que redotó en o suyo camín a equipos teoricament superiors. Toz dos gols marcaus por o delantero uruguayo Diego Forlán estioron claves ta dar a victoria a os colchoneros en un partiu que se decidió en a prórroga dimpués de rematar o tiempo reglamentario con empate a un.

a temporada 2010/11 albergó una nueva final entre equipos d'un mesmo país, en ista ocasión portugueses. O FC Porteo se proclamó campión dimpués de vencer en a final de Dublín a o Sporting de Braga, gracias a o solitario gol de Radamel Falcao García. O colombiano superó, con 17 tantos o récord d'o alemán Jürgen Klinsmann de gols marcaus en una edición d'a competición, mientres que o tecnico d'os Dragõye, André Villas Boas, se convirtió con 33 anyos en l'entrenador mas choven en ganar un titol d'a UEFA.O día 22 de febrero de 2012,l'archentino Sergio Aguero marcó o gol mas rapido en toda a historia d'iste torneyo,trofeo,copa,campionato,titol u certamen a os 19 segundos frent a o Porteo de Portugal que ye o vichent campión.

Trofeo[editar | modificar o codigo]

O trofeo estió diseñado y creyau por Bertoni t'a Final d'a Copa d'a UEFA de 1972. O suyo peso ye de 15 kg y ye de plata sobre un pedestal de mármol amariello.

Federaciones según número de títulos[editar | modificar o codigo]

País Títulos Subcampionatos
Italia 9 6
Espanya 8 5
Anglaterra 7 4
Alemanya 6 8
Países Baixos 4 2
Portugal 2 5
Rusia 2 0
Suecia 2 0
Belchica 1 2
Turquía 1 0
Ucraína 1 0
Francia 0 4
Escocia 0 3
Hongría 0 1
Austria 0 1
Serbia 0 1

Equipos según número de títulos[editar | modificar o codigo]

Equipo Federación Títulos Subcampionatos Años campión
Juventus Italia 3 1 1977, 1990 y 1993
Inter de Milán Italia 3 1 1991, 1994 y 1998
Liverpool Anglaterra 3 0 1973, 1976 y 2001
Sevilla Espanya 3 0 2006, 2007 y 2014
Borussia Mönchengladbach Alemanya 2 2 1975 y 1979
Tottenham Hotspur Anglaterra 2 1 1972 y 1984
Feyenoord Rotterdam Países Baixos 2 0 1974 y 2002
IFK Göteborg Suecia 2 0 1982 y 1987
Real Madrid Espanya 2 0 1985 y 1986
Parma Italia 2 0 1995 y 1999
Porto Portugal 2 0 2003 y 2011
Anderlecht Belchica 1 1 1983
PSV Eindhoven Países Baixos 1 0 1978
Eintracht Frankfurt Alemanya 1 0 1980
Ipswich Town Anglaterra 1 0 1981
Bayer Leverkusen Alemanya 1 0 1988
Napoli Italia 1 0 1989
Ajax Ámsterdam Países Baixos 1 0 1992
Bayern Múnich Alemanya 1 0 1996
Schalke 04 Alemanya 1 0 1997
Galatasaray Turquía 1 0 2000
Valencia Espanya 1 0 2004
CSKA Moscú Rusia 1 0 2005
Zenit San Petersburgo Rusia 1 0 2008
Shakhtar Donetsk Ucraína 1 0 2009
Atlético de Madrid Espanya 1 0 2010
Benfica Portugal 0 3
RCD Espanyol Espanya 0 2
Borussia Dortmund Alemanya 0 2
Olympique de Marsella Francia 0 2
Wolverhampton Wanderers Anglaterra 0 1
Twente Países Baixos 0 1
Brujas Belchica 0 1
Athletic Club Espanya 0 1
Bastia Francia 0 1
Estrella Roja de Belgrado Serbia 0 1
AZ Alkmaar Países Baixos 0 1
Hamburgo Alemanya 0 1
FC Fehérvár Hongría 0 1
Colonia Alemanya 0 1
Dundee United Escocia 0 1
VfB Stuttgart Alemanya 0 1
Fiorentina Italia 0 1
AS Roma Italia 0 1
Torino Italia 0 1
Red Bull Salzburg Austria 0 1
Girondins Bordeaux Francia 0 1
Lazio Italia 0 1
Arsenal Anglaterra 0 1
Deportivo Alavés Espanya 0 1
Celtic Escocia 0 1
Sporting de Lisboa Portugal 0 1
Middlesbrough Anglaterra 0 1
Rangers Escocia 0 1
Werder Bremen Alemanya 0 1
Fulham Anglaterra 0 1
Sporting Braga Portugal 0 1

Veyez tamién[editar | modificar o codigo]

Enlaces externos[editar | modificar o codigo]