Diferencia entre revisiones de «Bruixa»

← Ir ta a edición anterior Ir t'a edición siguient →

Contenido eliminado Contenido añadido

En renglón

Versión d'o 10:12 30 nov 2019

As bruixas u broixas son as persona que s'adedican a la bruxería u a bells tipos de machia. Anque hue bi ha personas que s'autocalifican de bruixas u bruixotz en un sentito positivo d'o termin, historicament as bruixas, reals u imachinarias, han estato fuertement perseguitas, acusatas de pactos con o Diaple y de tota mena de maldatz. En a Edat Meya, muitas mullers fuoron crematas acusatas de estar bruixas.

D'atra man, o personache d'a bruxa tamién ha estato una fuent de mitos y tradicions en a cultura popular de muitos países.

Os hombres que practicaban a bruixería, muitos menos que as mullers en Aragón, yeran ditos bruixos en l'Alto Galligo y bruixons en atros puestos como Sobrarbe.

Bruixas y bruixos en Aragón

Anque as bruixas y bruixos yeran conoixitos popularment en muitas ocasions como chent que conoixeba plantas medicinals ta curar malautías d'o ganato y d'as personas tamién bi habió casos de contenas por bruixería por parti d'a Enquesición en Aragón. Asinas bruxas como Domencha a Coixa, Margalida Escuder, Gracia la Nadala, La Narbona, Juana Bardaxí u Benedeta la Piquera y bruxons como Pedro Arruebo, Juan Gayán u Miguel Guillén apareixen en documentos d'a Santa Enquesición. Ta ista institución bells sinyals de bruixería yeran l'uso d'ingüentos y conchuros machicos que les feban volar, relacions con o Diaple u o conoiximiento y posesión d'o dito en l'Alto Aragón "O Libret" u "Libro de Sant Ciprián". Tradicionalment yera o devinaire quí teneba la propiedat de decir quí yera u no bruixo u bruixa.

As falordias populars dicen que as bruixas se tresladaban d'un puesto t'atro adintro de vulturnos u aires cornutos arredol d'as tronadas. En muitos lugars d'o Pireneu se construiban os esconchurador, puestos dende a on o mosén d'o lugar feba cerimonias contra as bruixas y as tronadas que yeran asociatas con istas.

Atro elemento tipico de l'Alto Aragón son os espantabruixas d'as suyas casas. Se meteban en l'alto d'as chamineras ta que as bruixas no i pasasen. Tamién se feban cruces sobre a cenisa d'as brasadas u se meteban as estenazas en forma de cruz. En as puertas d'as casas se penchaban tot tipo d'amuletos contra bruixas y bruixons.

Una propiedat que se deciba teneban istas personas yera la de poder convertir-sen en animals, a ormino gatos, llebres u crabas. En Sobrarbe tamién se diz que se convertiban en corbazos y vueitres y en atros puestos tamién en alicas u sirpients alatas.

Puestos de reunión

Bi ha muitos puestos arredol d'a cheografía aragonesa a on se diz popularment que se reuniban y feban danzas as bruixas y os bruixons con o Diaple. Istas reunions yeran ditas chuntas y entre atros puestos se feban en o puntón d'Asba en Guara, Turbón, a Maladeta, Cotiella, as penyas d'o Salto d'o Roldán, as cuevas de Chabes y Solencio en Bastarás, o Cabezo d'as bruixas y o prado de Bielsa en l'Aínsa, a Caseta d'as Bruixas en Biescas y en Labuerda, o Castiello de Boltanya, o Castiello de Pegar en Alins, o Balcón d'as Bruixas en Tamarit, a Penya d'as Bruixas en Plan a plaza d'Ansó u o fosal de A Espunya. O nombre popular ta istos lugars yera lannas, praus u eras d'o buco u d'o boc fendo referencia a lo Diaple.

Se veiga tamién

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
-Koniecznem następstwem odzyskania bytu politycznego przez Polskę jest, pomiędzy innemi, ogromny liczebnie wzrost wszelkiego rodzaju bibljotek, a co za tem idzie i zapotrzebowanie książek podręcznych, ułatwiających urządzanie i prowadzenie tych instytucji.
- Przy sporządzaniu katalogów nieodzowną jest rzeczą dla bibljotekarza aby miał pod ręką także i wykaz pseudonimów; korzystają zeń również badacze i miłośnicy książek.
- W zbiorku niniejszym starałem się, w miarę możności, uczynić zadość tej naglącej potrzebie.
- Posiadamy jak dotąd cztery takie zbiorki. Nazwa ta słusznie im się należy, gdy je zestawimy z tem co posiadają inne narody. Nie mówię już o olbrzymach: Anglji, Francji, Włoszech, Niemczech, u których istnieją kilkutomowe podobne wydawnictwa, ale zaledwie mierzyć się możemy z drobną Norwegją[1].
- Pierwszy u nas na większą skalę zajął się tą sprawą Edward Minkowiecki, który ogłosił drukiem w r. 1881 w Warszawie nakładem Lewentala „Wykaz pseudonymów używanych przez autorów polskich“. Zawarł w tym wykazie 407 nazwisk, 569 pseudonimów. W r. 1888 „Wykaz” ukazał się w drugiem wydaniu również w Warszawie. Tu już mamy nazwisk 576, pseudonimów 786, na XXXII stronach 12ki. Zaznaczyć trzeba, że Minkowiecki pominął kryptonimy wszystkie, i pseudonimy dziennikarzy.
- Po latach 17 dopiero podjęła znów tę pracę p. I.[zabela] Z.[biegniewska]. Zbiorek ten wydał znany nakładca Michał Arct w Warszawie w r. 1905 w „książkach dla wszystkich”, jako N-r 153, p. t.: „Pseudonimy i kryptonimy pisarzy polskich”. Jest tu naogół 1116 nazwisk i 1413 pseudonimów i kryptonimów. (Przez nieuwagę zapewne zabłądził do tego towarzystwa holender, Multatuli = Dekker). Liczba to już pokaźna w dwójnasób prawie przewyższająca podaną przez Minkowieckiego.
- Czwartą moją poprzedniczką była p. Helena Dąbczańska-Budzynowska, która w r. 1910 ogłosiła we Lwowie: „Pseudonimy pisarzy polskich, Zebrał (sic!) H. D.” Tu już widnieje znaczny postęp zarówno pod względem jakościowym (układu, dokładności) jak ilościowym. Zarzucić można niegodziwą korektę np. Eug. Bielowski zamiast Aug. (ust.), Cezaryn, zam. Cerazyn, Multaturi zam. Multatuli (i tu bowiem znalazł się ten uprzykrzony holender, nadto p. D. dodała jeszcze moskala: Iskander = Aleksander Hercen) i sporo innych błędów drukarskich. Nazwisk mamy 1185, pseudonimów 1694.
- Od tego czasu upłynęło lat jedenaście. Powyższe dziełka — zwłaszcza ostatnie, zostały wyczerpane. Za ten czas przybyło sporo nowych pseudonimów, udało się rozwiązać niejeden dawniejszy.
- Pracując od r. 1907 w Bibljotece Wileńskiego T-wa przyjaciół Nauk, od r. zaś 1919-go nadto w Uniwersyteckiej, odczuwałem i odczuwam dotkliwie, jak zresztą każdy kolega bibljotekarz, który zetknie się z tem w praktyce — brak świeżej takiej książki podręcznej. To mnie zniewoliło, że podjąłem tę żmudną pracę. Ułatwiało mi ją co prawda troje wymienionych wyżej moich poprzedników, którzy pierwsi karczowali tę dziewiczą przed nimi glebę.
- Niemniej przeto za ostatnie 11 — 12 lat musiałem iść o własnych siłach i niemało podanych już pseudonimów np. w Bibljografji Estrejchera rozwiązywać samodzielnie, poszukując po innych źródłach. Skontrolowałem też wszystkie mniej rozgłośne.
- Za przewodnika służył mi nieoceniony Estrejcher zwłaszcza w tych tomach Bibljografji, które ukazały się po r. 1910 — więc nie mogły być znane moim poprzednikom. Kilkanaście pseudonimów nierozwiązanych przez Estrejchera znalazłem w Wielkiej Encyklopedji Illustrowanej. Dla przykladu przytoczę: Racławicki Tadeusz, pseudonim Antoniego Gustawa Bema, wykryty przez prof. Ignacego Chrzanowskiego w artykule o Stanisławie Krzemińskim. Korzystałem też z rozmaitych czasopism, kilkadziesiąt mam od samych autorów-pisarzy lub od ludzi wiarogodnych, zblizka daną osobę znających np. Romski Juljusz.
 [[Imachen:The Lancashire Witches 10.jpg|thumb|200px|Bruixas]]
 As '''bruixas''' u '''broixas''' son as persona que s'adedican a la [[bruxería]] u a bells tipos de [[machia]]. Anque hue bi ha personas que s'autocalifican de bruixas u bruixotz en un sentito positivo d'o termin, historicament as bruixas, reals u imachinarias, han estato fuertement perseguitas, acusatas de pactos con o [[Diaple]] y de tota mena de maldatz. En a [[Edat Meya]], muitas mullers fuoron crematas acusatas de estar bruixas.