Rhinolophus hipposideros

De Biquipedia
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.
Rhinolophus hipposideros
Un murciacalo chato chico (Rhinolophus hipposideros).
Denominacions populars
murciacalo chato chico, murciacalo de ferratura chico
Estau de conservación

Seguro (IUCN)
Clasificación cientifica
Animalia
Chordata
Mammalia
Chiroptera
Rhinolophidae
Rhinolophus
R. hipposideros
Descripción
Rhinolophus hipposideros
Bechstein, 1800
Distribución cheografica
Distribución d'o murciacalo chato chico.

O murciacalo chato chico u murciacalo de ferratura chico[1] (Rhinolophus hipposideros (Bechstein, 1800)[2]) ye un mamifero d'a orden d'os Chiroptera y familia Rhinolophidae que ye un d'os murciacalos mas chicoz d'o mundo, con un peso de nomás 5 a 9 gramos, con una envergadura de 192 a 254 mm y una longaria corporal de 35 a 45 mm. Tien piez fuertes que fa servir pa agarrapizar penyas y ramas, y puede veyer bien tot y con os suyos uellos chicoz. Como a mayoría d'os murciacalos, os murciacalos de ferratura chico viven en colonias y cazan a las suyas presas per ecolocalización, emitindo ultrasons dende almadetas redondas especializadas en a boca.

A base d'o suyo pelache, que ye suau y molsudo, ye de color grisa clara, con o pelache d'o costau dorsal pardo zafumau y lo costau ventral griso, a excepción d'os murciacalos chuvenils que son de tot griso fosco. As orellas y as bienzas d'as alas son de color parda grisenca clara.

Cuan cazan, son rapidos y achils, a ormino vuelan a menos de cinco metros d'o solero y privan o contacto con a matullera. Lo murciacalo de ferratura chico mincha insectos chicoz, a mayoría d'os cuals se replegan de pietras y ramas. Os tipos favoritos de presas incluyen moscas, mosquitos, paixarelas, palometas y arainas. Lo promeyo de vida de Rhinolophus hipposideros ye de 3 anyadas d'edat, encara que se sabe que cualques individuos viven muito mas tiempo.[3]

Subespecies[editar | modificar o codigo]

  • R. h. hipposideros, Bechstein (1800).
  • R. h. escaleare, Andersen (1918).
  • R. h. majori, K.Andersen (1918).
  • R. h. midas, K.Andersen (1905).
  • R. h. minimus, Heuglin (1861).
  • R. h. minutus, Montagu (1808).

Referencias[editar | modificar o codigo]

  1. (an) Rafel Vidaller Tricas: Lista patrón d'os nombres d'os mamifers terrestres ibericos en aragonés (I), Fuellas 249, Consello d'a Fabla Aragonesa, 2019, ISSN 1132-8452, pp. 10-15.
  2. (de) Fabio Bontadina, Therese Hoz, Kathi Maerki: Die Kleine Hufeisennase im Aufwind. Ursachen der Bedrohung, Lebensraumansprüche und Förderung einer Fledermausart. Haupt-Verlag, Bern 2006, ISBN 978-3-258-07088-9.
  3. (ca) Antoni Alcover, J., ed. (1988). "Mamífers Actuals". els Mamífers de les Balears. Palma de Mallorca: Editorial Moll. pp. 90–91. ISBN 84-273-0265-7.

Vinclos externos[editar | modificar o codigo]