Iconoclasia bizantina

De Biquipedia
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.
A cruz simpla, simbolo iconoclasta.

A Iconoclasia bizantina estió un movimiento relichioso iconoclasta con importants implicacions politicas que condicionó a historia de l'Imperio Bizantín d'una traza muit important dende l'emperador León III o Isauro dica Teodora.

A relichión chodiga yera iconoclasta, y como herencio d'esto a forma monofisista d'o cristianismo tamién en yera, a l'igual que a relichión musulmana. Os iconoclastas yeran mayoritarios en Asia la Chica, zona de muga con os musulmans, representando un periglo, ya que distanciar-se d'os iconoclastas podeba significar a perduga de muitos territorios d'a muga de levant.

Os iconoclastas bizantins consideraban que o culto a las santas imáchens yera una mena d'idolatría, ya que negaban que representar a Cristo fuese licito, por a suya naturaleza divina. Por a suya tradición oriental pensaban que yera inevitable a consustancialidat entre a imachen y o ser representato, y que o culto a las imáchens representaría un acto de machia. O culto a las santas imáchens yera un herencio d'as relichions politeístas indoeuropeas anteriors a lo cristianismo y una reacción a lo monofisismo, y seguiban una tesi neoplatonica que afirmaba que a imachen només yera que o simbolo de l'arquetipo en a realidat. Os monesterios se beneficiaban d'o culto a las imáchens porque trayeba pelegrins e chent que feban ofrendas.

L'emperador León III prenió as primeras mesuras iconoclastas contra os iconodulos dende l'anyo 726, y dende l'anyo 730 ordenó a destrucción d'as santas imáchens, a mes de deposar a lo patriarca Chermán y de deseparar d'a churisdicción de Roma os territorios de Sicilia, sud d'Italia y o Illirico. A crisi iconoclasta significaba que as ilesias romana y griega se deseparaban y quedaban claras as zonas d'influencia, pasando a estar baixo a churisdicción d'o patriarcato de Costantinoble tot o que quedaba de l'Imperio Romano d'Orient.

Con Costantín V (741-775) augmentó a persecución d'o culto a las santas imáchens, en especial dimpués d'o concilio iconoclasta de l'anyo 754.

Sindembargo a emperadriç Irene (780-802) convocó un concilio en Nicea, (segundo Concilio de Nicea) en o que tornó o culto a las santas imáchens.

León V prebó de tornar a la iconoclasia, encomenzando una segunda fase d'iconoclasia menos virulenta, trobando-se con a oposición d'o patriarca Niceforo y de l'abat Teodoro Studita. O suyo sucesor Miguel II habió de luitar contra una revuelta iconodula en Asia la Chica y a muga oriental.

A emperadriz Teodora remató con a segunda fase iconoclasta con un sinodo en o que se restablió o culto a las santas imáchens.

Bibliografía[editar | modificar o codigo]