Sulfolobus
|
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla. |
| Sulfolobus | ||||||||||||||
 Electromicrografía de Sulfolobus. | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
Sulfolobus (d'o latín "sulfur"; xufre, y "lobus", de forma arrendondada) ye un chenero de procariotas adintro d'o dominio Archaea.
Como muitos archaea, istes organismos son extremofilos severos, precisando de condicions ambientals muit concretas ta lo suyo desembolique. As colonias de Sulfolobus medran en biús d'auguas termals sulfurosas, con un creiximiento maximo de Ph d'entre 2 y 3 puntos (auguas muito acidas) y temperaturas d'entre 60 y 80 °C. Asinas, son per tanto, microorganismos hipertermofilos y acidofilos, y les cal condicions ambientals en que la mayoría de sers vivos conoixitos i morirían.
Iste chenero, orichinalment con a especie Sulfolobus acidocaldarius, fue descrito per Thomas Brock en o transcurso d'as suyas investigacions sobre la microbiota en as solfataras volcanicas d'o Parque de Yellowstone, en Estaus Unius, en l'anyada de 1972, encara que huei se'n ha descrito especies diferents en libradors d'auguas termals sulfurosas arredol d'o mundo, a las cuals cheneralment se da nombre basato en o puesto d'on que s'han nisolato: P. ex. Sulfolobus solfataricus fue isolada d'a redolada volcanica d'o Volcán Solfatara, amán de Nápols (Italia).
Sulfolobus como modelo ta l'estudeo d'a replicación d'o DNA
O chenoma de Sulfolobus solfataricus fue completament secuenciato en 2001, cinco anyadas dimpués que lo primer chenoma d'Archaea fuese secuenciato, o Methanococcus jannaschii. Se trobó, manimenos, que bels chens d'istas dos especies que yeran vinculatos con a replicación, transcripción y a traducción d'o DNA teneban mas semellanzas con os suyos analogos en eucariotas que no con as bacterias. En ixe mesmo amny se veyió que os encimas DNA-Polimerasa, Primasa, MCM, CDC6/ORC1, RPA, RPC y PCNA yeran especialment semellants a os que se troba en os Eukaryota. L'orichen de replicación de Sulfolobus solfataricus d'a tronca P2 fue localizato en 2005 y se concaró con os analogos suyos en eucariotas, fendo-se evident allora que dintro d'os archaea i heba dos oríchens de replicación, talment como en eucariotas, mientres que dintro d'os Eubacteria no'n heba sique uno, d'orichen. Iste feito significó una revolución en a concepción evolutiva que se'n teneba d'os microorganismos ta par d'alavez, fendo patent que os dominios filochenicament mes amanatos dintro d'os sers vivos yeran Archaea y Eukaryota, y no pas os Archaea y Eubacteria como s'heba pensato denantes.
Actualment, o Sulfolobus ye l'organismo emplegato ta definir as caracteristicas d'a chenetica molecular archaeana y, per a suya familiaridat evolutiba con os eucariotas se'n piensa que podría estar emplegato como modelo pa la muito mes complexa replicación dintro d'iste altro dominio.
Papel en a biotecnolochía
As proteínas y encimas de Sulfolobus son interesants per as suyas posibles aplicacions biotecnolochicas perque, como propias d'un organismo termofilo, tienen especial resistencia contra a desnaturalización per temperatura. Con tot y con ixo, as proteínas intracitoplasmicas no son resilients contra as altas concentracions d'hidrocations, y per ixo, istes microorganismos tienen os millors sistemas encimaticos (que se'n sapia) ta creyar gradients de protons a traviés d'as suyas membranas.
Amés, como toz os Crenarchaeota, Sulfolobus son metabolicament dependients d'o xufre. De traza autotrofica u heterotrofica, obtienen tota la suya enerchía d'a oxidación intracelular de sulfuro d'hidrocheno (H2S) enta sulfato d'hidrocheno (-SO4) (isto ye, d'a mesma traza que en a respiración s'oxida l'oxicheno (O2) enta dioxido de carbonio (CO2)). Puede decir-se, per tanto, que son sers vivos respiradors de xufre.
Sulfolobus como ahuespador de virus
Bels virus bacteriofagos d'Archaea e lisochenicos emplegan as celulas de Sulfolobus como ahuespadors ocasionals, encara que no ye guaire habitual. Bels cientificos relacionan ista conducta con a supervivencia immediata d'as particlas viricas contra a hostilidat d'o medio a on que i vive l'archaeonte.
Estato d'o chenoma de Sulfolobus
Han estato secuenciatos os chenomas de Sulfolobus acidocaldarius d'a tronca DSM 639 (2.225.756 nucleotidos), de Sulfolobus solfataricus d'a tronca P2 (2.992.245 nucleotidos) y Sulfolobus tokoadii (2.294.756 nucleotidos).
Sulfolobus como extremofilo
Encara que per a suya termofilia no sigan d'os organismos mes destacables (bi'n ha especies capaces de supervivir a temperaturas mes elevadas) Sulfolobus son d'os organismos mes resistents conoixitos a las condicions d'extrema acideza. Asinas, Sulfolobus acidocaldarius soporta dica Ph de 0 puntos, que ye l'estremo d'acideza d'a escala, equivalent a l'acido puro, encara que en ixas condicions no i proliferan, y s'entiende que només ye un metabolismo de resistencia, ye lo ser vivo capaz de suportar as condicions de mayor acideza d'o planeta.
Referencias
- Madigan M; Martinko J (editors). (2005). Brock Biology of Microorganisms, 11ena ed., Prentice Hall. ISBN 0-13-144329-1.
Vinclos externos
Wikispecies tiene un articlo sobre Sulfolobus.
Se veigan as imáchens de Commons sobre Sulfolobus.- (en) Sulfolobus en MicrobeWiki. Basato en sistema Wiki, pero no de Contenito libre.
- (en) Nuebo chenoma de Sulfolobus: Sulfolobus tokoadii en Pubmed.gov en o portal PUBMED d'o Ministerio de Sanidat d'Estaus Unius.
- (en) Chenoma de Sulfolobus acidocaldarius Fichero ".pdf".
