Cartuixa d'a Inmaculada Concepción

Cartuixa d'a Inmaculada Concepción
Cartuixa d'a Inmaculada Concepción
Situación cheografica
Estau
País
'
Situación	Cartuixa Baixa, Zaragoza, Aragón
Adreza
Coordenatas
Archidiocesi	Zaragoza
Diocesi
Arcipestrau	Las Fuents
Información cheneral
Advocación	Inmaculada Concepción
Culto
Orden	Cartuixos
Rector
Vicario parroquial
2.º Vicario parroquial
Mosen
Propietario
Administrador
Director
Coste	{{{coste}}}
Vesitable
Altaria
Pisos
Amplaria
Largaria
Superficie
Diametro
Aforo
Altaria s.r.m.
Atras
Alcance
Iluminación
Potencia
Arquitectura
Tipo	Monesterio
Estilo	Barroco
Función
Catalogación
Materials
Construcción
Construcción	1663-1674
Fundador
Inicio
Fin
Inauguración
Destrucción
Arquitecto
Incheniero estructural
Incheniero de servicios
Incheniero civil
Atros
Premios
Pachina web
Localización
Cartuixa d'a Inmaculada Concepción Cartuixa d'a Inmaculada Concepción en Aragón

A cartuixa d'a Inmaculada Concepción, tamién conoixida como cartuixa de Miraflors, ye un monesterio situau en o barrio zaragozano d'a Cartuixa Baixa, que prene o suyo nombre d'iste monesterio, a cantos d'o río Ebro.

Historia[editar | modificar o codigo]

Don Alonso de Funes y Villalpando (†1630), un noble de Zaragoza, director d'o hespital de Sant Felipe y Sant Chaime y deputau d'o Reino d'Aragón, declaró en 1629, en o suyo testamento a suya voluntat d'establir un monesterio cartuixo en tierras aragonesas. Dimpués d'a suya muerte, a suya muller, Donya Jerónima Zaporta y Albión, se convertió en a fundadora d'a nueva cartuixa. As conversacions prencipioron en 1630 y ella sinyó a carta de fundación, o 20 d'agosto de 1634. O monesterio s'instala en primeras en un puesto amán d'a villa d'Alcanyiz dito Torre de Fuente los Martucos. O terreno fue crompau en 1639 y una comunidat s'instaló ascape en bels edificios preexistents. A presencia de tropas francesas con motivo d'a guerra d'os Segadors, forzó a os cartuixos a albandonar as instalacions y en 1643 se tresladan ta Torre de las Vacas u Torre de Martín Cabrero, que ye o puesto de l'actual Cartuixa Baixa en Zaragoza.

A primera piedra se mete en l'anyo 1651. A construcción ye prou lenta y no ye dica 1674 que os primers miembros d'a comunidat arriban. Os edificios d'o convento se rematoron en 1693, a resta de dependencias en 1696 y a ilesia en 1718, tot feito en una arquitectura prou simpla. O claustro gran, rematau en 1682, ye o mas gran d'a orden, con cuaranta y dos celdas. En 1731, a ilesia ye consagrada.

En 1767, os cartuixos declaran que o monesterio ye rematau y que no mancan so que nueu celdas por fer en o costau este d'o claustro gran. Dimpués, bellas zonas d'o monesterio, como a celda d'o prior (1767), a ilesia (1780) y a bodega d'o monesterio (1791) son esvielladas. A restauración d'a ilesia, prencipiada por o cartuixo Joaquín Gracián en 1780, esvielló tot o suyo interior.

En zaguerías d'agosto de 1802, a cartuixa recibió a vesita de Carlos IV y María Loisa de Parma, vesita que deixó veyer o esplendent momento por o que travesaba o monesterio^[1].

A cartuixa fue zarrada por o rechimen napoleonico entre a guerra d'o Francés dende 1808 dica 1814. O gubierno ordenó a nacionalización d'os biens d'as comunidaz relichiosas. A cartuixa se converte alavez en puesto de mando d'o estau mayor d'o cheneral Junot, mientres o setio de Zaragoza de 1809^[1].

Anyos dimpués a desamortización d'o Trienio Liberal (1820-1823), obligó a os monches a albandonar o monesterio, tornando atra vegada en 1823. A orden d'os Cartuixos ye definitivament suprimida con todas as atras ordens relichiosas d'Espanya debiu a la desamortización de Mendizábal, qui ordenó a confiscación d'as propiedaz d'as congregacions en 1835. A cartuixa y os suyos biens se sacan a barata y os suyos monches son definitivament forachitaus.

O monesterio ye crompau por cuantos propietarios que logan o terreno y as dependencias a agricultors que ocupan as celdas d'os monches y, en bels casos, las transforman.

En 1982, o monesterio ye declarau bien d'intrés cultural^[2] y prencipian as obras de restauración con l'aprebación d'un plan especifico.

Actualment, os suyos edificios fan parti d'o barrio d'a Cartuixa Baixa de Zaragoza, y belún s'utiliza como vivienda particular. De l'antigo monesterio barroco se conservan as dependencias: a portalada, a hospedería, l'almadacén, a ilesia, a torre y a sacristía, l'exterior d'o refectorio, partis de bellas celdas, parti d'o patio d'o claustro gran y parti d'o muro que rodia o recinto con as suyas chicotas torretas semicirculars. O trazau cheneral d'a cartuixa coincide con as carreras d'o barrio actual.

Bibliografía[editar | modificar o codigo]

(es) "Aula de Dios, Cartuxa Real de Zaragoza, Fundación del Excelmo. Príncipe Don Fernando de Aragón su Arçobispo", Miguel de Mencos, Miguel de Dicastillo. Zaragoza, Dormer, 28+139 p., 1637 (Atras edicions: Zaragoza, Bueno, 1667 et 1679, 247 p. ; Londres, Wood, 1842, 28 p. ; Pamplona, 1897, 24 p., ); facsimil, Zaragoza, 1987)).
(fr) "Saint Bruno et l’Ordre des chartreux", t. 2, F.A. Lefebvre. Paris, Librairie catholique internationale, 1883, 682 p., p. 357.
(es) "Las cartujas de Zaragoza", J.L. Morales Y Marin. Zaragoza, 1983, 245 p. ill.
(es) "Las cartujas construídas de nueva planta durante los siglos XVII y XVIII en la provincia cartujana de Cataluña : Ara Christi (Valencia), la Inmaculada Concepción (Zaragoza), Nuestra Señora de las Fuentes (Huesca) y Jesús Nazareno de Valldemosa (Mallorca)", Elena Barlés Báguena. Artigrama, n. 10, 1993.
(fr) "Nouvelle Bibliographie Cartusienne : Cartusiana, Grande Chartreuse", Augustin Devaux y Gabriel Van Dijck. 2005, Maisons de l'Ordre, 2005, 785 p.
(es) "La cartuja de la Inmaculada Concepción: Historia, arquitectura y arte, Ayuntamiento de Zaragoza", Elena Barlés Báguena. Zaragoza, 2005.
(es) "Las Cartujas zaragozanas", Elena Barlés Báguena. Aguilera Aragón, Isidro y Ona González, José Luis (coords.): Delimitación Comarcal de Zaragoza, Gubierno d'Aragón. 2011.p. 221-231.