Telecomunicación
Se clama telecomunicación a la tecnica ta transmitir un mensache dende un puesto dica unatro (normalment de traza bidireccional). A parabra proviene d'o griego tele, que significa distancia. Por tanto, o termin telecomunicación aculle todas as trazas de comunicación a distancia, incluindo-ie radio, telegrafía, televisión, telefonía, transmisión de datos y interconexión de ordenadors.
Historia[editar | modificar o codigo]
L'alazet matematico sobre o que se construyen as telecomunicacions fue desembolicau por o fisico anglés James Clerk Maxwell. Maxwell introdució o concepto d'onda electromagnetica, que fa posible una descripción matematica adequada d'a interacción entre electricidat y magnetismo, por medio d'as celebres equacions que describen y quantifican os campos de fuerzas electricas y magneticas (conoixidas dende alavez como equacions de Maxwell). Maxwell predició que yera posible propagar ondas producidas por campos electromagneticos en o espacio libre, feito que dimpués corroboro Heinrich Hertz en 1887, ueito anyadas dimpués d'a muerte de Maxwell. Isto suposó a fita que sinyala o prencipio d'a comunicación rapida a distancia. Hertz desembolicó o primer transmisor de radio chenerando ondas a freqüencias entre 31 MHz y 1.25 GHZ.
As telecomunicacions escomienzan propiament en a primer metat d'o sieglo XIX con o telegrafo electrico, que permitió de ninviar mensaches con letras y numeros. A ista invención se le fizon dos milloras notables: l'adición, por parti de Charles Wheatstone, d'una cinta foradada ta poder recullir mensaches sin que fuese menister a presencia d'un operador, y a capacidat de ninviar más d'un mensache por a mesma linia, o que dimpués se clamó telegrafo multiple, adhibida por Emile Baudot.
Más tarde apareixió o teléfono, con o que fue posible a comunicación emplegando a voz, y posteriorment, a revolución d'a comunicación inalambrica (sin de filos): as ondas de radio.
A prencipios d'o sieglo XX apareixe o teletipo, que emplegando o codigo Baudot, permitiba de ninviar textos con escritos con un traste pareixiu a una maquina d'escribir, y recullir-los en o destín imprentaus por tipos movius por relés.
O termino telecomunicación fue definiu por primer vegada en a reunión conchunta d'a XIII Conferencia d'a UTI (Unión Telegrafica Internacional) y a III d'a URI (Unión Radiotelegrafica Internacional) que prencipió en Madrit o día 3 de setiembre de 1932.
A definición aprebada alavez fue:
Telecomunicación ye toda transmisión, emisión u recepcion de signos, sinyals, escritos, imáchens, sons u informacions de qualsiquier mena por filos, radioelectricidat, medios opticos u atros sistemas electromagneticos.
O día 9 d'aviento de 1932, se sinyó en Madrit o Convenio por o que se creyó a Unión Internacional de Telecomunicacions (UIT) que dende alavez sustituiría a os dos organismos anteriors (UTI y URI).
Por metat d'o sieglo XX apareixió o siguient trate que revolucionó as telecomunicacions: o módem que fizo posible a transmisión de datos entre ordenadors y atros dispositivos.
En a decada d'os sesanta prencipia a unión entre as telecomunicacions y a informática con l'emplego de satelites de comunicación y os retz de conmutación de paquetz.
A decada siguient se caracterizó por o prencipio d'os retz d'ordenadors y os protocolos y arquitecturas que sirvión d'alazet t'as telecomunicacions modernas (en istas anyadas apareixe l'ARPANET, que orichinó a internet). Tamién puede destacar-se que in istos anyos s'enceta a fuga d'a normalización d'as telecomunicacions: o CCITT treballa en a normalización d'os retz de conmutación de circuitos y de conmutación de paquetz y a Organización Internacional ta la Standardización creya o modelo OSI. A fins d'as anyadas 70, apareixen os retz d'aria local,
En as anyadas 80, os ordenadors personals se tornón populars, apareixendo os retz dichitals. Os retz de telecomunicación s'esparden fendo-sen omnipresens.
En a zaguer decada d'o sieglo XX apareixe a internet, que s'espardió por tot o mundo. Enguán, a prencipios d'o sieglo XXI somos vivindo o escomencipio d'a interconexión global, a traviés de toda mena de dispositivos, más y más rapedos, compactos y poderosos.
Aspectos de disenyo d'un sistema de telecomunicación[editar | modificar o codigo]
Os elementos que forman un sistema de telecomunicación son: un transmisor, o medio de transmisión que constituye una canal de comunicacions y finalment un receptor. .
O transmisor ye un dispositivo que transforma u codifica os mensaches en un fenomeno fisico: un sinyal. O medio de transmisión, por a suya naturaleza fisica, ye posible que cambee u estorbe o sinyal en o suyo trachecto dende o transmisor dica o receptor. Por ixo, o receptor ha de tener un mecanismo d'escodificación que pueda recuperar o mensache orichinal pendendo en o livel de qualidat d'o sinyal recibiu. En bells causos, o receptor final ye l'oyiu u o uello humano (u en bell caso extremo, atros organos sensorials) y a recuperación d'o mensache orichinal ye feita por o celebro.
Una telecomunicación puede estar punto a punto, punto a multipunto u teledifusión u broadcasting, que ye una traza particular de punto a multipunto en que a comunicación se fa sólo que dende o transmisor enta os receptors, estando a radiodifusión (teledifusión emplegando ondas de rayo como medio de transmisión) a suya versión más popular.
Una d'as funcions d'os incheniers de telecomunicación consiste ye analisar as propiedatz fisicas d'o medio de comunicación y as propiedatz estatisticas d'o mensache ta disenyar a consonant os mecanismos de codificación y descodificación más conformes.
Quan os sistemas se disenyan ta que a decodificación final siga feita por os organos sensorials humanos (prencipalment a vista y l'oyiu), s'ha de parar cuenta en as caracteristicas psicolochicas y fisiolochicas d'a percepción humana. Isto tiene conseqüencias importants, y l'incheniero ha d'investigar qué defectos pueden estar toleraus en o sinyal sin que estorben a comprensión d'a información vista u oyida.
En una canal de comunicación se preducen imperfeccions como: rudio impulsivo, rudio termico, retardo de propagación, función de transferencia de canal no linial, caítas repentinas d'o sinyal (microcortes), limitacions en l'amplura de banda y reflecions d'o sinyal (leco). Buena cosa d'os modernos sistemas de telecomunicacion aproveitan beluna d'istas imperfeccions ta amillorar a la fin a qualidat d'a canal.
Enguán ya no s'amenista establir vinclos fisicos entre dos puntos ta transmitir a información d'un punto a l'atro. Dende l'anviesta d'a telecomunicación, vivimos en un mundo a cada vegada más chicot, an que os feitos escayeixius en un puesto, se transmiten a escape enta tot o mundo. Dentramos en una nueva clase de sociedat en a que a información manda. Ista ye conoixida como a Sociedat d'a Información.
Atros aspectos d'intrés[editar | modificar o codigo]
O cientifico d'os laboratorios Bell Claude E. Shannon publicó en 1948 un estudeo titulau Una teoría matematica d'a comunicación. Ista publicación clavó una fita t'a realización d'os modelos matematicos emplegaus ta describir sistemas de comunicación, drento d'a clamada teoría d'a información. A teoría d'a información nos permite evaluar a capacidá d'una canal de comunicación d'acuerdo con a suya amplura de banda y suya relación sinyal a ruido.
En a calendata d'a publicación de Shannon, os sistemas de telecomunicación yeran alazetaus, amás gran parti, en circuitos electronicos analochicos. A introducción masiva de circuitos integraus dichitals ha feito posible a os incheniers de telecomunicación aproveitar as aventallas d'a teoría d'a información, amaneixendo un campo d'especialidat en o disenyo de circuitos y algoritmos ta procesar a información present en os sinyals. Ista demba ye conoixida como procesamiento de sinyals dichitals.
Vinclos externos[editar | modificar o codigo]
- Colechio Oficial d'Incheniers de Telecomunicación de Espanya
- AITAR - Asociación Aragonesa d'Incheniers de Telecomunicación