Francesco Manfredini

De Biquipedia
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.
Ista pachina ha menester d'una revisión por un corrector ta amillorar a suya ortografía, a suya gramatica u o suyo vocabulario.
Francesco Manfredini
Información personal
Nombre {{{Nombre_de_naiximiento}}}
Embotada {{{Alias}}}
Naixió 22 de chunio de 1684 (baptismo), Pistoia (Gran Ducau de Toscana, hue Toscana en Italia)
Murió 6 d'octubre de 1762, Pistoia (Gran Ducau de Toscana, hue Toscana en Italia)
Información musical
Orichen
Estilo Musica barroca
Ocupancia {{{Ocupancia}}}
Instrumentos Vriolonista
Tiempo
Discograficas
Relacionau con
Pachina web

Francesco Manfredini, baptizato en Pistoia (Gran Ducau de Toscana, hue Toscana en Italia) o 22 de chunio de 1684 y muerto en ixa mesma ciudat o 6 d'octubre de 1762, estió un compositor y vriolinista italiano d'o Barroco, que feba parte d'una familia de musicos. Hue a mayor parte d'a suya obra ha desapareixito, y nomás se conservan bellas impresions d'as suyas partituras.

A lo poco tiempo de naxer, Manfredini se tresladó a Bolonya an se formó baxo la guía de Perti i de Giuseppe Torelli (1658-1709). En 1704 dentró a formar parte d'a Accademia Filarmonica y actuó en a celebre orquesta d'a basilica de Santo Petronio chunto a los compositors mas famosos d'a zona. Tamién plegó a estar primer vigulín en a Accademia dello Spirito Santo de Ferrara.

En iste mesmo anyo publicó as suyas primeras obras: os Concertini per Camera a violino o violoncelo o tiroba, Op. 1; y cinco años mas tarde, en 1709 Op. 2; las Sinfonie da chiesa a due violini col basso per organo e una viola a beneplacito, con una Pastorale per il Santissimo Natale. En istas dos coleccions Manfredini suchiere una sotilesa de nombramiento no guaire cheneralizada: no implica una forma instrumental determinata, sino que ye un termin que suchiere un estilo da camera, mientres que <<Sinfonia>> supone estilo da chiesa. Por lo que fa a la instrumentación, o Op. 1 consiste en Sonatas a solo (vigulín y contino) y o Op. 2 en Sonatas a Tresena (dos vigulins y contino). Lo curioso d'o caso ye que, como ya se da en cualques autors anteriors, as obras pueden estar interpretadas con mas u menos instrumentos seguntes as posibilidats materials d'o conchunto musical. Existen, mesmo en o caso d'o Op. 2, voces subordinadas que pieden estar executadas u suprimidas ad libitum si fa falta.

Enta 1711 Manfredini se tresladó a la corte bavara de Maximiliano Manuel, an podió contactar con compositors como Agostino Steffani (1654-1728), compositor de Cantats y mosica vocal, u con Evaristo Felice dall'Abaco, compositor de mosica instrumental i disciplo de Corelli. Manfredini permanexió en Munic dica 1727, y fuo entre iste tiempo cuan se publicó en Bolonya a suya obra mas importán; os Concierti a due violini e basso continuo obbligato, e due altri violini, viola e basso di rinforzo ad arbitrio, con una Pastorale per il Santissimo Natale (1718). Se trata d'una recopilación de doce Concerti grossi en estilo netament bolonyés, dentro d'a linia de Torelli, pero en os cuals ya se dixa sentir a influencia d'o estilo mas moderno (a Escuela Veneciana).

Escuela Bolonyesa[editar | modificar o codigo]

Francesco Maria Manfredini, de conchunta con Giaco Perti (1661-1756) y Domenico Alberti (1710-1740), zarra a epoca mas brillante d'a escuela musical iniciada por Mauricio Cazzati (1620-1677) en a ciudat de Bolonya. Cal recordar que, anque este ye a mas antiga d'as diferens escuelas d'o Barroco italiano, Manfredini sabió aunir en a suya evolución de forma armoniosa, a tradición y a sobriedat córellianas con a inventiva y orichinalidat d'a Escuela Veneciana representada por Antonio Vivaldi (1678-1741).

A suya fin[editar | modificar o codigo]

A etapa final d'a vida de Manfredini no ye agún mui clara. Seguntes pareixe tornó a Pistoia, an estió mayestro de capiella y an naxió—o 22 d'octubre de 1713—o suyo fillo Vincenzo, que llegaria a estar mayestro de capiella imperial en San Petersburgo. Vincenzo ye prencipalment conoixiu por a suya obra Difesa della musica moderna y dei suoi celebri esecutori (1788), en a cuala, polemizando con o chesuita español Esteban d'Artega y con Martini, defiende a teoría d'a evolución historica en a mosica, consonando con os puntos de vista progresistas d'Eximeno.

Francesco Manfredini murió ocupando o modesto y poco brillante cargo de mayestro de capiella d'a suya ciudat natal en l'anyo 1748.

Cronologia[editar | modificar o codigo]

  • 1688: Naxe en Pistoia
  • 1703: Dica ista calendata, dimpués d'haber estudiau en Bolonya vigulín con Giuseppe Torelli y composición con Giacomo Antonio Perti, ye primer vigulín en l'Accademia dello Spirito Santo de Ferrara.
  • 1704: Treballa en Santo Petronio, de Bolonya, dica 1711, y ye nombrau miembro d'a Accademia Filarmonica.
  • 1719: Compone pa Bolonya o Oratorio Santo Filippo Neri trionfante.
  • 1727: Dica iste año ye en Munic mayestro de capiella en a Corte d'o duque de Baviera y dende alavez dica a suya muerte ye director d'a capiella d'a catedral de Pistoia, a suya ciudat natal.
  • 1728: Compone pa Bolonya o suyo Oratorio Tommaso Moro.
  • 1748: Feneixe en Pistoia, dixando una obra en a cuala, amás d'os titols citaus, pueden destacar-se tamién os Oratorios II discacciamento dal Paradiso terrestre y il sacrifizio die Jefte, os Concertini per a camera a violino y violoncello u tiorba, Op. 1, y os doce Concerti a due violini y basso contino obbligato, a due altri violini, viola y basso die rinforzo ad albitrio, Opus 3.

Fuents[editar | modificar o codigo]