Condau de Barcelona
Condau de Barcelona Comtat de Barcelona | ||||
| ||||
| ||||
![]() | ||||
Capital | Barcelona | |||
Idioma oficial | Latín y catalán | |||
Relichión | Catolica | |||
Gubierno | Monarquía | |||
Conte • 879 - 897 • 1131 - 1162 |
Guifré I Remón Berenguer IV |
O condau de Barcelona ye un estau desapareixiu, con categoría churidica de condau, que s'establió alto u baixo a finals d'o sieglo IX (878, cuan Loís II de Francia nombró conte a Guifré I de Barcelona, calendata que se prene a sobén como calendata de referencia) en os territorios orientals d'a dita Marca Hispanica de l'Imperio Carolinchio y que s'adhibió en 1137-1164 a lo Reino d'Aragón ta formar a Corona d'Aragón.
As suyas mugas cambioron mientres a suya existencia, estando en os suyos inicios nomás que un chicot condau mas d'os condaus catalans, dica plegar a anexionar-se de feito a mayor parte d'ixos condaus, en un proceso que remató ya dimpués d'estar adhibiu a la Corona d'Aragón con l'annexión d'o condau d'Urchel.
Os inicios d'o condau
[editar | modificar o codigo]Os territorios d'o condau de Barcelona estioron inicialment nomás que una división administrativa d'o Reino visigodo de Toledo, dica la suya conquiesta a prencipios d'o sieglo VIII por os musulmans, que dimpués establioron o Califato de Cordoba.
Dominio franco en o sieglo IX
[editar | modificar o codigo]Alto u baixo a prencipios d'o sieglo IX, ixos territorios fuoron conquiestos por Carles Magno, qui establió a dita Marca Hispanica como muga contra lo Califato cordobés. Os contes nombraus por os carolinchios estioron asinas os primers contes de Barcelona, o condau que yera considerato como o mas important d'a Marca Hispanica, encara que dimpués iste cargo se convertió en hereditario.
Independencia de facto
[editar | modificar o codigo]O 5 de mayo de 985 tropas d'o Califato de Cordoba comandadas por Almanzor marchoron dende Cordoba enta lo condau de Barcelona. En o suyo camín espulloron os territorios d'as actuals comarcas d'o Baixo Penedés, Alto Penedés, Baixo Llobregat, Barcelonés y Vallés Occidental, destruindo los monesterios de Sant Cugat del Vallès (en Sant Cugat del Vallès), Sant Pavlo del Campo (en Barcelona) y Sant Per d'as Puellas (tamién en Barcelona).[1]
O conde Borrell II de Barcelona solicitó l'aduya d'o suyo sinyor feudal, o rei de Francia Occidental, pero no en recibió garra. Asinas, cuan Hugo Capeto demandó en 987 la renovación d'o vasallache a lo conde de Barcelona, iste no respondió, estando dende alavez o condau de Barcelona un condau independient de facto, encara que lo vinclo churidico no s'extinguió que dica 1243 con o Tractau de Corbeil.[2]
En o verano de 1003, un exercito d'o Califato de Cordoba mandau por Abd al-Malik al-Muzaffar, fillo d'Almanzor, destruyó bellos castiellos en l'Alto Penedés y espulló la ciudat de Manresa, en o condau de Barcelona.[3]
Se veiga tamién
[editar | modificar o codigo]Referencias
[editar | modificar o codigo]- ↑ (es) David González Ruiz: Breve Historia de la Corona de Aragón. Ediciones Nowtilus, S.L., Madrid, abril de 2012, p. 39, ISBN 978-84-9967-306-6.
- ↑ (es) David González Ruiz: Breve Historia de la Corona de Aragón. Ediciones Nowtilus, S.L., Madrid, abril de 2012, p. 41, ISBN 978-84-9967-306-6
- ↑ (es) David González Ruiz: Breve Historia de la Corona de Aragón. Ediciones Nowtilus, S.L., Madrid, abril de 2012, p. 42, ISBN 978-84-9967-306-6