Imperativo present en francés

De Biquipedia
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.
Tiempos verbals
en francés
Modo indicativo

Present
Pasau perfecto simple
Pasau imperfecto
Pasau perfecto composau
Pasau anterior
Pasau plusquamperfecto
Futuro simple
Futuro perfecto

Modo condicional

Condicional simple
Condicional perfecto

Modo subchuntivo

Present
Pasau imperfecto
Pasau perfecto
Pasau plusquamperfecto

Modo imperativo

Imperativo present
Imperativo pasau

Modo infinitivo

Infinitivo simple
Infinitivo composau

Modo participio

Participio pasau
Participio present

Modo cherundio

Cherundio

Tiempos perifrasticos

Present progresivo
Pasau recient
Futuro proximo

O imperativo present en o francés expresa ordens u prohibicions d'acuerdo con o modo imperativo, pero tamién consello, deseyo, suposición y ruego[1].

Forma[editar | modificar o codigo]

O imperativo present amuestra formas pareixidas a las d'o present d'indicativo. No tiene que tres personas: a segunda d'o singular, a primera d'o plural y la segunda d'o plural. En as atras personas se fa servir o present de subchuntivo[1].

Una caracteristica d'o imperativo francés que lo fa diferent d'o imperativo occitán[2], catalán y aragonés ye que se fa servir en as oracions negativas, por o que no se recurre a garra present de subchuntivo como en estas luengas:

  • Ne chante pas!.
    • Non cantes pas! (con subchuntivo en occitán).
    • No cantes! (con subchuntivo en aragonés).
  • Ne fais pas cela.
    • Non fagas pas aquò (con subchuntivo en occitán).
    • No faigas ixo (con subchuntivo en aragonés).

En a primera conchugación a segunda persona d'o singular no presenta a -s final d'o morfema, de no estar debant d'una particla pronomino-adverbial en u y por razons d'eufonía:

  • Mange!.
  • Manges-en!.

Os verbos pronominals o pronombre se posa dezaga d'o verbo en a forma afirmativa pero debant en a forma negativa:

  • Lève-toi.
  • Ne te lève pas.

Irregularidaz[editar | modificar o codigo]

As irregularidaz mes notables d'o imperativo present las trobamos en os verbos être ("estar-ser"), avoir ("haber"), savoir ("saber"), y vouloir ("querer").

O verbo vouloir ye defectivo y no presenta que a segunda persona d'o plural veuillez ("querit"[3], "querez"[4]).

O verbo avoir presenta as formas aie ("tiene"[3][4]), ayons y ayez ("tenit"[3], "tenez"[4]).

O verbo être ("estar-ser") presenta as formas sois ("se"[3][4]-"está"[3][4]), soyons y soyez ("set"[3]-"estat"[3], "sez"[4]-"estaz"[4]).

O verbo savoir presenta as formas sache ("sabe"[3]), sachons y sachez ("sabet"[3], "sabez").

Emplego[editar | modificar o codigo]

Un emplego basico d'o imperativo son as ordens:

  • Manges-en!.
    • Mincha-ne!.

Un atro emplego basico son as prohibicions, tipicament con a forma negativa:

  • N'en mange pas!.
    • No en minches!.

O imperativo se puede fer servir pa expresar deseyos:

  • Amusez-vous bien.

Os consellos se pueden expresar con o imperativo:

  • Ne t'en fais pas.
    • No te'n fayas[5].

Un d'os tiempos adecuaus pa fer suposicions ye o imperativo:

  • Lisez cette lettre, vous comprendrez mieux.
    • Leyet esta carta, entenderez millor.

Bi ha un emplego d'o imperativo d'o verbo aller ("ir") pa exhortar a belún que no faiga cualquecosa:

  • N'allez pas penser que je vous soupçonne[1].

Referencias[editar | modificar o codigo]

Bibliografía[editar | modificar o codigo]