Saiga tatarica

De Biquipedia
Translate icon.svg Iste articlo ye escrito con as normas graficas EFA. Si quiers, puez aduyar cambiando a la grafía oficial de Biquipedia y sacando dimpués ista plantilla.
Saiga tatarica
Mongolia Saiga tatarica.jpg
Saiga tatarica .
Estato de conservación
Status iucn3.1 VU es.svg
En periglo critico d'extinción
Dominio: Eukaryota
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Mammalia
Orden: Artiodactyla
Familia: Bovidae
Chenero: Saiga
Especie: S. tatarica
Saiga tatarica
Linné, 1766

L'antilop saiga (Saiga tatarica (L., 1766)) ye una especie d'a familia Bovidae propia d'as estepas d'Eurasia que mientres as glaciacions se'n podeba trobar tamién en os semontanos d'os Pireneus, en a Peninsula Iberica.

Descripción[editar | modificar o codigo]

Cabeza gran y morro unflau. Os masclos tienen cuernos. O morro unflau li ye menester pa filtrar l'aire con polvo que debantan as ramadas quan emigran.

Distribución[editar | modificar o codigo]

A suya distribución ye iranoturquestana. Dica o sieglo XVIII s'estendeba entre os paralelos 42º y 54º dende os Carpatos dica os monts Altai. A primers d'o sieglo XX no quedaban que pocos centenars d'individuos. Actualment as mesuras de protección han conseguiu que haiga aumentau a suya población y que se trobe entre a mar Caspia y a mar d'Aral.

Se conoix dende o prencipio d'o Pleistoceno meyo de Siberia y se restrinchiba a Asia dica o periodo interglacial Mindel-Riss. A lo prencipio d'a glaciación de Riss s'estendilla enta l'ueste plegando ta o sudueste de Francia a la fin d'o Riss. Tamién plegó dica Alaska trescurzando Berinchia. En o Riss-Würm desapareix d'Europa Occidental, pero quan torna o frido con a glaciación de Würm recoloniza Europa Occidental, plegando en o semontano d'os Carpatos en a fase Würm III y en Gascunya y Navarra en a fase Würm IV. En os Pireneus no colonizaba zonas por alto d'os 400 m d'altaria, restrinchindo-se a lo semontano central y occidental d'a versant norte, por a on que pasó enta Guipuzcua y Navarra (chacimiento d'Abauntz). Desapareix d'o sudueste de Francia arredol l'anyo 10.500 BP. Os cromanyons locals lo representoron en gravaus como os que se troban en l'arte moviliar de La Vache, Gourdan y o propulsor d'Enlène.

Bibliografía[editar | modificar o codigo]

  • Oscar Arribas: Fauna y paisaje en los Pirineos en la Era Glaciar. Lynx Edicions.

Vinclos externos[editar | modificar o codigo]