Nasturtium officinale
- Iste articlo tracta sobre o berro (Nasturtium officinale). Ta o cochín masclo, se veiga Verro.
Berro | ||||||||||||||||
![]() Mata de berro | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
|
O berro (Nasturtium officinale) ye una planta d'a familia d'as Brasicaceae. Ye anyal, perén y forma colonias en fuents, galochas y terrenos embadinatos.
Se distribuye por Eurasia, se mincha como ensalata y se puet cautivar.
Sinonimos[editar | modificar o codigo]
- Rorippa nasturtium-aquaticum
- Nasturtium officinale Ait. f.
- Nasturtium officinale var. siifolium (Reichenb.) W. D. J. Koch
- Sisymbrium nasturtium-aquaticum L.
Propiedatz[editar | modificar o codigo]
- Ye rico en yodo, fierro y vitaminas C y E.
- S'emplega como estimulant y diuretico.
- En medecina popular s'emplega contra a bronquitis y malautías cutanias.
Fitonimia[editar | modificar o codigo]
O fitonimo berro se considera prerromán y talment celta, relacionau con a radiz bẹrŭro. En latín se deciba NASTURTIUM porque a olor yera picanta y feba que o naso se torcese a l'inte de goler a mata. De NASTURTIUM vien a denominación en castellano de mastuerzo, que coexiste con berro. En catalán se diz créixens u morritort d'aigua y se relaciona con fitonimos que Rafael Vidaller Tricas replega en comarcas catalanoparlants d'Aragón u que i mugan (greixas, greixes, grixola, grixolera). A parabra berro plega tan ta l'este como ta Turbón.
Bi ha bell toponimos entre Teruel y Salamanca basaus en o berro como Fuente del Berro en castellano y Fuent del Berro en aragonés.