Diferencia entre revisiones de «Diminutivos en aragonés»
Sin resumen de edición |
Sin resumen de edición |
||
Linia 13: | Linia 13: | ||
== Bibliografía == |
== Bibliografía == |
||
*[[Francho Nagore Laín]] ''Gramática de la Lengua Aragonesa''. Zaragoza. Mira Editores. 1989 |
*[[Francho Nagore Laín]] ''Gramática de la Lengua Aragonesa''. Zaragoza. Mira Editores. 1989 |
||
*[[Diego Catalán]], [[Alvaro Galmés de Fuentes]] Las lenguas circunvecinas del castellano, cuestiones de dialectología hispano-románica. Paraninfo. |
|||
* [[Anchel Conte]] et al. EL ARAGONÉS IDENTIDAD Y PROBLEMÁTICA DE UNA LENGUA. Colezión Aragón. Librería general. |
|||
* [[Chabier Tomás Arias]]. ''El aragonés del "biello Sobrarbe''. Instituto de Estudios Altoaragoneses, 1999. ISBN 84-8127-095-4 |
|||
== Veyer tamién == |
== Veyer tamién == |
Versión d'o 15:56 27 may 2010
Os diminutivos en aragonés, en latín, en as luengas neolatinas y en muitas atras sirve pa matizar o significato y indicar menor mida u importancia.
En aragonés o diminutivo més usato ye -et, -eta, -etz, -etas, que sustituyó a los diminutivos latins -ICULUM y --ELLUM que pervivioron en l'actual diminitivo -iello y en as parabras lexicalizatas rematatas en -illo/-ello (conello, abella, ovella, perello, varello, corbella), etc...
O diminutivo -ín, -ina, -ins, -inas tien una valor diminutiva més acentuata que -et: "fabolina", "gatolins", "pichín", etc...
O sufixo -ot, -ota, -otz, -otas puet tener matiz diminutivo: chicot, pobrot.
O sufixo -ón, -ona, -ons, -onas tien valor diminutiva pero tamién puede tener-ne de peyorativa: animalón, chicotón, tozalón, etc...
O diminutivo -ico, -ica, -icos, -icas que se fa servir en o castellán d'Aragón y Navarra y muitos puestos d'o centro-este d'Espanya no ye caracteristico ni chenuino de l'aragonés, y erroniament lo consideran tipico de l'aragonés en obras superficials dedicatas a las luengas d'Espanya on tienen una conoixencia superficial de l'aragonés u lo confunden con o castellán d'Aragón. En reyalidat ye propio d'o Castellán meyeval o suyo uso s'estendilló en Aragón sobre tot dende o sieglo XV, un poco enantes l'aragonés dixase d'estar una luenga escrita.
Bibliografía
- Francho Nagore Laín Gramática de la Lengua Aragonesa. Zaragoza. Mira Editores. 1989
- Diego Catalán, Alvaro Galmés de Fuentes Las lenguas circunvecinas del castellano, cuestiones de dialectología hispano-románica. Paraninfo.
- Anchel Conte et al. EL ARAGONÉS IDENTIDAD Y PROBLEMÁTICA DE UNA LENGUA. Colezión Aragón. Librería general.
- Chabier Tomás Arias. El aragonés del "biello Sobrarbe. Instituto de Estudios Altoaragoneses, 1999. ISBN 84-8127-095-4