Diferencia entre revisiones de «Iconoclasia bizantina»

De Biquipedia
Contenido eliminado Contenido añadido
Sin resumen de edición
Sin resumen de edición
Linia 1: Linia 1:
A '''Iconoclasia bizantina''' estió un movimiento relichioso con importants implicacions politicas que condicionó a historia d'o [[Imperio Bizantín]] d'una traza muit important dende o emperador [[León III (emperador)|León III o Isauro]] dica [[Teodora (emperadora)|Teodora]].
A '''Iconoclasia bizantina''' estió un movimiento relichioso [[iconoclasia|iconoclasta]] con importants implicacions politicas que condicionó a historia d'o [[Imperio Bizantín]] d'una traza muit important dende o emperador [[León III (emperador)|León III o Isauro]] dica [[Teodora (emperadora)|Teodora]].

Os iconoclastas bizantins consideraban que o culto a las santas imachens yera una mena d'[[Idolatría]], ya que negaban que representar a Cristo estase licito, por a suya naturaleza divina. Por a suya tradición oriental pensaban que yera inevitable a consustancialidat entre a imachen y o ser representato, y que o culto a las imachens representaría un acto de machia. O culto a las santas imachens yera un herencio d'as relichions [[politeísmo|politeísta]]s indoeuropeas anteriors a lo cristianismo e una reacción a lo [[monofisismo]], y seguiban una tesis [[neoplatonismo|neoplatonica]] que afirmaba que a imachen només yera que o simbolo de l'arquetipo en a realidat. Os monesterios se beneficiaban d'o culto a las imachens porque trayeba pelegrins e chent que feban ofrendas.


A relichión chodiga yera iconoclasta, e como herencio d'esto a forma [[monofisismo|monofisista]] d'o cristianismo tamién en yera, a l'egual que a relichión musulmana. Os iconoclastas yeran mayoritarios en [[Asia la Chica]], zona de muga con os musulmans, representando un periglo, ya que distanciar-se d'os iconoclastas podeba significar a perduga de muitos territorios d'a muga de levant.
A relichión chodiga yera iconoclasta, e como herencio d'esto a forma [[monofisismo|monofisista]] d'o cristianismo tamién en yera, a l'egual que a relichión musulmana. Os iconoclastas yeran mayoritarios en [[Asia la Chica]], zona de muga con os musulmans, representando un periglo, ya que distanciar-se d'os iconoclastas podeba significar a perduga de muitos territorios d'a muga de levant.

Os iconoclastas bizantins consideraban que o culto a las santas imachens yera una mena d'[[Idolatría]], ya que negaban que representar a Cristo estase licito, por a suya naturaleza divina. Por a suya tradición oriental pensaban que yera inevitable a consustancialidat entre a imachen y o ser representato, y que o culto a las imachens representaría un acto de [[machia]]. O culto a las santas imachens yera un herencio d'as relichions [[politeísmo|politeísta]]s indoeuropeas anteriors a lo cristianismo e una reacción a lo [[monofisismo]], y seguiban una tesis [[neoplatonismo|neoplatonica]] que afirmaba que a imachen només yera que o simbolo de l'arquetipo en a realidat. Os monesterios se beneficiaban d'o culto a las imachens porque trayeba pelegrins e chent que feban ofrendas.


O emperador León III prenió as primeras mesuras iconoclastas cuentra os iconodulos dende l'anyo 726, y dende l'anyo 730 ordenó a destrucción d'as santas imachens, a més de deposar a lo patriarca [[Chermán (patriarca)|Chermán]] e de deseparar d'a churisdicción de Roma os territorios de Secilia, Sur d'Italia y o Illirico. A crisis iconoclasta significaba que as ilesias romana e griega se deseparaban e quedaban claras as zonas d'influyencia, pasando a estar baxo a churisdicción d'o [[patriarcato de Costantinoble]] tot o que quedaba d'o Imperio Román d'Orient.
O emperador León III prenió as primeras mesuras iconoclastas cuentra os iconodulos dende l'anyo 726, y dende l'anyo 730 ordenó a destrucción d'as santas imachens, a més de deposar a lo patriarca [[Chermán (patriarca)|Chermán]] e de deseparar d'a churisdicción de Roma os territorios de Secilia, Sur d'Italia y o Illirico. A crisis iconoclasta significaba que as ilesias romana e griega se deseparaban e quedaban claras as zonas d'influyencia, pasando a estar baxo a churisdicción d'o [[patriarcato de Costantinoble]] tot o que quedaba d'o Imperio Román d'Orient.
Linia 11: Linia 11:
Sin d'embargo a emperadriç [[Irene (emperadora)|Irene]] (780-802) convocó un concilio en Nicea, ([[segundo Concilio de Nicea]]) en o que tornó o culto a las santas imachens.
Sin d'embargo a emperadriç [[Irene (emperadora)|Irene]] (780-802) convocó un concilio en Nicea, ([[segundo Concilio de Nicea]]) en o que tornó o culto a las santas imachens.


[[León V]] prebó de tornar a la iconoclasia, encomenzando una segunda fase d'iconoclasia menos virulenta, trobando-se con a oposición d'o patriarca Niceforo e de l'abat [[Teodoro Studita]]. O suyo sucesor Miguel abió de luitar cuentra una revuelta iconodula en Asia la Chica e a muga oriental.
[[León V]] prebó de tornar a la iconoclasia, encomenzando una segunda fase d'iconoclasia menos virulenta, trobando-se con a oposición d'o patriarca [[Niceforo (patriarca)|Niceforo]] e de l'abat [[Teodoro Studita]]. O suyo sucesor [[Miguel II]] abió de luitar cuentra una revuelta iconodula en Asia la Chica e a muga oriental.


A emperadriç [[Teodora (emperadora)|Teodora]] remató con a segunda fase iconoclasia con un sinodo en o que se restablió o culto a las santas imachens.
A emperadriç [[Teodora (emperadora)|Teodora]] remató con a segunda fase iconoclasia con un sinodo en o que se restablió o culto a las santas imachens.
Linia 20: Linia 20:
[[de:Byzantinischer Bilderstreit]]
[[de:Byzantinischer Bilderstreit]]
[[en:Byzantine Iconoclasm]]
[[en:Byzantine Iconoclasm]]
[[fr:Période iconoclaste de l'histoire byzantine]]

Versión d'o 18:24 22 feb 2010

A Iconoclasia bizantina estió un movimiento relichioso iconoclasta con importants implicacions politicas que condicionó a historia d'o Imperio Bizantín d'una traza muit important dende o emperador León III o Isauro dica Teodora.

A relichión chodiga yera iconoclasta, e como herencio d'esto a forma monofisista d'o cristianismo tamién en yera, a l'egual que a relichión musulmana. Os iconoclastas yeran mayoritarios en Asia la Chica, zona de muga con os musulmans, representando un periglo, ya que distanciar-se d'os iconoclastas podeba significar a perduga de muitos territorios d'a muga de levant.

Os iconoclastas bizantins consideraban que o culto a las santas imachens yera una mena d'Idolatría, ya que negaban que representar a Cristo estase licito, por a suya naturaleza divina. Por a suya tradición oriental pensaban que yera inevitable a consustancialidat entre a imachen y o ser representato, y que o culto a las imachens representaría un acto de machia. O culto a las santas imachens yera un herencio d'as relichions politeístas indoeuropeas anteriors a lo cristianismo e una reacción a lo monofisismo, y seguiban una tesis neoplatonica que afirmaba que a imachen només yera que o simbolo de l'arquetipo en a realidat. Os monesterios se beneficiaban d'o culto a las imachens porque trayeba pelegrins e chent que feban ofrendas.

O emperador León III prenió as primeras mesuras iconoclastas cuentra os iconodulos dende l'anyo 726, y dende l'anyo 730 ordenó a destrucción d'as santas imachens, a més de deposar a lo patriarca Chermán e de deseparar d'a churisdicción de Roma os territorios de Secilia, Sur d'Italia y o Illirico. A crisis iconoclasta significaba que as ilesias romana e griega se deseparaban e quedaban claras as zonas d'influyencia, pasando a estar baxo a churisdicción d'o patriarcato de Costantinoble tot o que quedaba d'o Imperio Román d'Orient.

Con Costantín V (741-775) aumentó a persecución d'o culto a las santas imachens, en especial dimpués d'o concilio iconoclasta de l'anyo 754.

Sin d'embargo a emperadriç Irene (780-802) convocó un concilio en Nicea, (segundo Concilio de Nicea) en o que tornó o culto a las santas imachens.

León V prebó de tornar a la iconoclasia, encomenzando una segunda fase d'iconoclasia menos virulenta, trobando-se con a oposición d'o patriarca Niceforo e de l'abat Teodoro Studita. O suyo sucesor Miguel II abió de luitar cuentra una revuelta iconodula en Asia la Chica e a muga oriental.

A emperadriç Teodora remató con a segunda fase iconoclasia con un sinodo en o que se restablió o culto a las santas imachens.