Diferencia entre revisiones de «Idioma monegasco»

De Biquipedia
Contenido eliminado Contenido añadido
AraBot (descutir | contrebucions)
m →‎top: clean up, replaced: regulato → regulau
AraBot (descutir | contrebucions)
m →‎top: clean up, replaced: {{Variedat dialectal → {{Ficha de variedat dialectal
Linia 1: Linia 1:
{{Variedat dialectal
{{Ficha de variedat dialectal
|nombre= Munegasco
|nombre= Munegasco
|nombre autoctono = Munegasc
|nombre autoctono = Munegasc

Versión d'o 20:57 6 nov 2021

Munegasco
Munegasc
Variedatz d'o ligur
Localización cheografica
Estau {{{estau}}}
País {{{país}}}
Rechión {{{rechión}}}
Parlau en Mónegue
Lugars principals
Estatus
Atras denominacions {{{atras denominacions}}}
Charradors 5.100
Oficial en No ye oficial
Reconoixiu en {{{reconoixiu}}}
Regulau por
Vitalidat Alta
Escritors principals
Rasgos dialectals
Clasificación lingüistica
Indoeuropea
Codigos
ISO 639-1
ISO 639-2 roa
ISO 639-3
SIL bar

Lo munegasco ye lo dialecto ligur que se parla en o Prencipato de Mónegue y presenta fuertes influencias de l'occitán provenzal.

Ye una parla ligur pareixida a la de Vintimille rodeyada de parlas provenzals, por o que constituye un enclau lingüistico. O ligur monegasco fue probablement traito por italians ligurians establius en o sieglo XI[1].

Ista variedat yera extinguida de tot en os anyos 70 (quan encara lo charraban bells 20 parlants[1]), pero la ensinyanza obligatoria en as escuelas de Mónegue a partir de 1976 n'ha feito aumentar lo conoiximiento.

Cal parar cuenta que, manimenos, pareix estar que lo ligur no ye la sola lengua propia de Mónegue, ya que en bell barrio suyo (Montcarles) se charraba occitán mientres que en altros (La Roca) se charraba monegasco. Tot pareix indicar que la lengua orichinaria sería l'occitán y lo ligur hi habría arribau a traviés de migracions.[1] Con tot y con ixo, actualment l'occitán no tien garra mena de reconoiximiento oficial a Mónegue.

Ortografía

Fa servir una ortografía basada en a de l'italiano con qualques peculiaridatz graficas:

  La ü, que se pronuncia como la de l'alemán u la u francesa.
  La œ, que se pronuncia como iste mismo digrafo en francés, una mena de e neutra.
  La ç, que se pronuncia como en catalán.

Textos

Fragmento de l'himno de Mónegue:

Despoei tugiù sciü d'u nostru paise Se ride au ventu, u meme pavayùn Despoei tugiù a curù russa e gianca E stà l'emblema, d'a nostra libertà Grandi e i piciui, l'an sempre respetà [Dende siempre, sobre lo nuestro país / ondeya a o viento lo mismo pavellón. / Dende siempre, las colors roya y blanca / son o emblema d'a nuestra libertat. / Grans y chicotz l'han respectada siempre]

Referencias

  1. 1,0 1,1 1,2 (fr) Pierre Bec: La langue occitane. Presses universitaires de France, 1973. Colection Que sais-je?. p 13.