Diferencia entre revisiones de «Iconoclasia bizantina»

De Biquipedia
Contenido eliminado Contenido añadido
Koniecznem następstwem odzyskania bytu politycznego przez Polskę jest, pomiędzy innemi, ogromny liczebnie wzrost wszelkiego rodzaju bibljotek, a co za tem idzie i zapotrzebowanie książek podręcznych, ułatwiających urządzanie i prowadzenie tych instytucji.  Przy sporządzaniu katalogów nieodzowną jest rzeczą dla bibljotekarza aby miał pod ręką także i wykaz pseudonimów; korzystają zeń również badacze i miłośnicy książek.  W zbiorku niniejszym starałem się, w miarę możności, uczynić zadość tej nagl
m S'han revertito as edicions de 159.146.10.185 (Descusión); tornando t'a zaguera versión editada por Uriel1022
Etiqueta: Reversión
Linia 1: Linia 1:
Koniecznem następstwem odzyskania bytu politycznego przez Polskę jest, pomiędzy innemi, ogromny liczebnie wzrost wszelkiego rodzaju bibljotek, a co za tem idzie i zapotrzebowanie książek podręcznych, ułatwiających urządzanie i prowadzenie tych instytucji.
 Przy sporządzaniu katalogów nieodzowną jest rzeczą dla bibljotekarza aby miał pod ręką także i wykaz pseudonimów; korzystają zeń również badacze i miłośnicy książek.
 W zbiorku niniejszym starałem się, w miarę możności, uczynić zadość tej naglącej potrzebie.
 Posiadamy jak dotąd cztery takie zbiorki. Nazwa ta słusznie im się należy, gdy je zestawimy z tem co posiadają inne narody. Nie mówię już o olbrzymach: Anglji, Francji, Włoszech, Niemczech, u których istnieją kilkutomowe podobne wydawnictwa, ale zaledwie mierzyć się możemy z drobną Norwegją[1].
 Pierwszy u nas na większą skalę zajął się tą sprawą Edward Minkowiecki, który ogłosił drukiem w r. 1881 w Warszawie nakładem Lewentala „Wykaz pseudonymów używanych przez autorów polskich“. Zawarł w tym wykazie 407 nazwisk, 569 pseudonimów. W r. 1888 „Wykaz” ukazał się w drugiem wydaniu również w Warszawie. Tu już mamy nazwisk 576, pseudonimów 786, na XXXII stronach 12ki. Zaznaczyć trzeba, że Minkowiecki pominął kryptonimy wszystkie, i pseudonimy dziennikarzy.
 Po latach 17 dopiero podjęła znów tę pracę p. I.[zabela] Z.[biegniewska]. Zbiorek ten wydał znany nakładca Michał Arct w Warszawie w r. 1905 w „książkach dla wszystkich”, jako N-r 153, p. t.: „Pseudonimy i kryptonimy pisarzy polskich”. Jest tu naogół 1116 nazwisk i 1413 pseudonimów i kryptonimów. (Przez nieuwagę zapewne zabłądził do tego towarzystwa holender, Multatuli = Dekker). Liczba to już pokaźna w dwójnasób prawie przewyższająca podaną przez Minkowieckiego.
 Czwartą moją poprzedniczką była p. Helena Dąbczańska-Budzynowska, która w r. 1910 ogłosiła we Lwowie: „Pseudonimy pisarzy polskich, Zebrał (sic!) H. D.” Tu już widnieje znaczny postęp zarówno pod względem jakościowym (układu, dokładności) jak ilościowym. Zarzucić można niegodziwą korektę np. Eug. Bielowski zamiast Aug. (ust.), Cezaryn, zam. Cerazyn, Multaturi zam. Multatuli (i tu bowiem znalazł się ten uprzykrzony holender, nadto p. D. dodała jeszcze moskala: Iskander = Aleksander Hercen) i sporo innych błędów drukarskich. Nazwisk mamy 1185, pseudonimów 1694.
 Od tego czasu upłynęło lat jedenaście. Powyższe dziełka — zwłaszcza ostatnie, zostały wyczerpane. Za ten czas przybyło sporo nowych pseudonimów, udało się rozwiązać niejeden dawniejszy.
 Pracując od r. 1907 w Bibljotece Wileńskiego T-wa przyjaciół Nauk, od r. zaś 1919-go nadto w Uniwersyteckiej, odczuwałem i odczuwam dotkliwie, jak zresztą każdy kolega bibljotekarz, który zetknie się z tem w praktyce — brak świeżej takiej książki podręcznej. To mnie zniewoliło, że podjąłem tę żmudną pracę. Ułatwiało mi ją co prawda troje wymienionych wyżej moich poprzedników, którzy pierwsi karczowali tę dziewiczą przed nimi glebę.
 Niemniej przeto za ostatnie 11 — 12 lat musiałem iść o własnych siłach i niemało podanych już pseudonimów np. w Bibljografji Estrejchera rozwiązywać samodzielnie, poszukując po innych źródłach. Skontrolowałem też wszystkie mniej rozgłośne.
 Za przewodnika służył mi nieoceniony Estrejcher zwłaszcza w tych tomach Bibljografji, które ukazały się po r. 1910 — więc nie mogły być znane moim poprzednikom. Kilkanaście pseudonimów nierozwiązanych przez Estrejchera znalazłem w Wielkiej Encyklopedji Illustrowanej. Dla przykladu przytoczę: Racławicki Tadeusz, pseudonim Antoniego Gustawa Bema, wykryty przez prof. Ignacego Chrzanowskiego w artykule o Stanisławie Krzemińskim. Korzystałem też z rozmaitych czasopism, kilkadziesiąt mam od samych autorów-pisarzy lub od ludzi wiarogodnych, zblizka daną osobę znających np. Romski Juljusz.

[[Imachen:Irenekirken.jpg|200px|thumb|right|A cruz simpla, simbolo iconoclasta.]]
[[Imachen:Irenekirken.jpg|200px|thumb|right|A cruz simpla, simbolo iconoclasta.]]
A '''Iconoclasia bizantina''' estió un movimiento relichioso [[iconoclasia|iconoclasta]] con importants implicacions politicas que condicionó a historia d'o [[Imperio Bizantín]] d'una traza muit important dende o emperador [[León III (emperador)|León III o Isauro]] dica [[Teodora (emperadora)|Teodora]].
A '''Iconoclasia bizantina''' estió un movimiento relichioso [[iconoclasia|iconoclasta]] con importants implicacions politicas que condicionó a historia d'o [[Imperio Bizantín]] d'una traza muit important dende o emperador [[León III (emperador)|León III o Isauro]] dica [[Teodora (emperadora)|Teodora]].

Versión d'o 11:06 1 avi 2019

A cruz simpla, simbolo iconoclasta.

A Iconoclasia bizantina estió un movimiento relichioso iconoclasta con importants implicacions politicas que condicionó a historia d'o Imperio Bizantín d'una traza muit important dende o emperador León III o Isauro dica Teodora.

A relichión chodiga yera iconoclasta, y como herencio d'esto a forma monofisista d'o cristianismo tamién en yera, a l'igual que a relichión musulmana. Os iconoclastas yeran mayoritarios en Asia la Chica, zona de muga con os musulmans, representando un periglo, ya que distanciar-se d'os iconoclastas podeba significar a perduga de muitos territorios d'a muga de levant.

Os iconoclastas bizantins consideraban que o culto a las santas imachens yera una mena d'idolatría, ya que negaban que representar a Cristo fuese licito, por a suya naturaleza divina. Por a suya tradición oriental pensaban que yera inevitable a consustancialidat entre a imachen y o ser representato, y que o culto a las imachens representaría un acto de machia. O culto a las santas imachens yera un herencio d'as relichions politeístas indoeuropeas anteriors a lo cristianismo y una reacción a lo monofisismo, y seguiban una tesi neoplatonica que afirmaba que a imachen només yera que o simbolo de l'arquetipo en a realidat. Os monesterios se beneficiaban d'o culto a las imachens porque trayeba pelegrins e chent que feban ofrendas.

O emperador León III prenió as primeras mesuras iconoclastas contra os iconodulos dende l'anyo 726, y dende l'anyo 730 ordenó a destrucción d'as santas imachens, a més de deposar a lo patriarca Chermán y de deseparar d'a churisdicción de Roma os territorios de Secilia, sud d'Italia y o Illirico. A crisi iconoclasta significaba que as ilesias romana y griega se deseparaban y quedaban claras as zonas d'influencia, pasando a estar baixo a churisdicción d'o patriarcato de Costantinoble tot o que quedaba d'o Imperio Román d'Orient.

Con Costantín V (741-775) aumentó a persecución d'o culto a las santas imachens, en especial dimpués d'o concilio iconoclasta de l'anyo 754.

Sindembargo a emperadriç Irene (780-802) convocó un concilio en Nicea, (segundo Concilio de Nicea) en o que tornó o culto a las santas imachens.

León V prebó de tornar a la iconoclasia, encomenzando una segunda fase d'iconoclasia menos virulenta, trobando-se con a oposición d'o patriarca Niceforo y de l'abat Teodoro Studita. O suyo sucesor Miguel II habió de luitar contra una revuelta iconodula en Asia la Chica y a muga oriental.

A emperadriz Teodora remató con a segunda fase iconoclasta con un sinodo en o que se restablió o culto a las santas imachens.

Bibliografía