Diferencia entre revisiones de «Ambel»

← Ir ta a edición anterior Ir t'a edición siguient →

Contenido eliminado Contenido añadido

En renglón

Versión d'o 13:18 30 nov 2019

Ambel ye un municipio aragonés de l'ueste d'a provincia de Zaragoza, situato en a comarca d'o Campo de Borcha. Fa parte d'o partito chudicial de Tarazona.

A suya población ye de 290 habitants (INE 2011), en una superficie de 61,31 km² y una densidat de población de 4,73 hab/km².

Cheografía

A localidat d'Ambel ye situata en materials terciarios d'a depresión de l'Ebro, a 584 metros d'altaria sobre o libel d'a mar y a una distancia de 72 km d'a ciudat de Zaragoza, a capital d'a suya provincia y d'Aragón.

Toponimía

Dentre las posibles teorías sobre l'orichen d'o nombre Ambel se troba la que diz que proviene d'o celta "ambi"(arredol)+"lo"(ir) u la que diz que proviene d'o antroponimo latín "(villa de) Ampius".^[1]

Demografía

Evolución demografica ^[2]
1900	1910	1920	1930	1940	1950	1960	1970	1981	1991	2001	2004
955	945	940	995	924	962	841	663	469	421	339	334

Administración

Reparto de concellers

Eleccions municipals
Partito	1979	1983	1987	1991	1995	1999	2003	2007	2011
Partido Popular									3
Partido de los Socialistas de Aragón									3
Izquierda Unida									1
Total									7

Alcaldes

Lista d'alcaldes
Lechislatura	Nombre	Partito politico
1979–1983	Luis Llera Latorre	UCD
1983–1987
1987–1991
1991–1995	Macario Zapata Montorio
1995–1999
1999–2003	Macario Zapata Montorio
2003–2007	Óscar Montorio Sanjuán	PSOE
2007–2011	Óscar Montorio Sanjuán	PSOE
2011–2015	Fernando Flores Berna	PP
2015-2018	Fernando Flores Berna	PP
2018-2019	Paula Trivez Herranz	PP
2019-2023	Paula Trivez Herranz	Ambel ES+

Economía

L'economía prencipal d'Ambel ye l'agricultura, prencipalment vinyals, oliveras y almendreras. En ganadería, i hai quantas granchas porzinas, amás d'haber bestiar ovino. I hai tamién quantas tabiernas, un forno de pan y una cooperativa.

Puestos d'intrés

Palacio d'os Hespitalers d'Ambel, un palacio protechito legalment con a suya declaración como Bien d'Intrés Cultural.
Ilesia de Sant Miguel d'Ambel, una ilesia protechita legalment con a suya declaración como Bien d'Intrés Cultural.
Ermita d'a Virchen d'o Rosario.

Presonalidatz naixitas en Ambel

Chusé Antón de Hebrera y Esmir (1652-1719).

Fiestas

Referencias

↑ (es) Miguel Ballestín Toponimia Mayor de Aragón: ciudades, villas, lugares, aldeas, ríos, montañas y territorios. Gara d'Edizions, 2015, ISBN 978-84-8094-070-2, p.56
↑ (es) Catálogo de pueblos y municipios de Aragón. Estadística de población y nomenclaturas toponímicas entre 1900 y 2004, Gubierno d'Aragón, 2005, ISBN 84-7753-366-0, p.27

Vinclos externos

Se veigan as imáchens de Commons sobre Ambel.
Ambel.org
Diccionario d'Ambel

Municipios d'a comarca Campo de Borcha
Agón \| Ainzón \| Alberit de Sant Chuan \| Albeta \| Ambel \| Bisimbre \| Borcha \| Bulbuent \| Bureta \| Frescano \| Fuent de Xalón \| Magallón \| Maleixán \| Mallén \| Noviellas \| Pozuelo d'Aragón \| Tagüenca \| Talamantes

[1] (es) Miguel Ballestín Toponimia Mayor de Aragón: ciudades, villas, lugares, aldeas, ríos, montañas y territorios. Gara d'Edizions, 2015, ISBN 978-84-8094-070-2, p.56

[2] (es) Catálogo de pueblos y municipios de Aragón. Estadística de población y nomenclaturas toponímicas entre 1900 y 2004, Gubierno d'Aragón, 2005, ISBN 84-7753-366-0, p.27

[1]

[2]

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
-Koniecznem następstwem odzyskania bytu politycznego przez Polskę jest, pomiędzy innemi, ogromny liczebnie wzrost wszelkiego rodzaju bibljotek, a co za tem idzie i zapotrzebowanie książek podręcznych, ułatwiających urządzanie i prowadzenie tych instytucji.
- Przy sporządzaniu katalogów nieodzowną jest rzeczą dla bibljotekarza aby miał pod ręką także i wykaz pseudonimów; korzystają zeń również badacze i miłośnicy książek.
- W zbiorku niniejszym starałem się, w miarę możności, uczynić zadość tej naglącej potrzebie.
- Posiadamy jak dotąd cztery takie zbiorki. Nazwa ta słusznie im się należy, gdy je zestawimy z tem co posiadają inne narody. Nie mówię już o olbrzymach: Anglji, Francji, Włoszech, Niemczech, u których istnieją kilkutomowe podobne wydawnictwa, ale zaledwie mierzyć się możemy z drobną Norwegją[1].
- Pierwszy u nas na większą skalę zajął się tą sprawą Edward Minkowiecki, który ogłosił drukiem w r. 1881 w Warszawie nakładem Lewentala „Wykaz pseudonymów używanych przez autorów polskich“. Zawarł w tym wykazie 407 nazwisk, 569 pseudonimów. W r. 1888 „Wykaz” ukazał się w drugiem wydaniu również w Warszawie. Tu już mamy nazwisk 576, pseudonimów 786, na XXXII stronach 12ki. Zaznaczyć trzeba, że Minkowiecki pominął kryptonimy wszystkie, i pseudonimy dziennikarzy.
- Po latach 17 dopiero podjęła znów tę pracę p. I.[zabela] Z.[biegniewska]. Zbiorek ten wydał znany nakładca Michał Arct w Warszawie w r. 1905 w „książkach dla wszystkich”, jako N-r 153, p. t.: „Pseudonimy i kryptonimy pisarzy polskich”. Jest tu naogół 1116 nazwisk i 1413 pseudonimów i kryptonimów. (Przez nieuwagę zapewne zabłądził do tego towarzystwa holender, Multatuli = Dekker). Liczba to już pokaźna w dwójnasób prawie przewyższająca podaną przez Minkowieckiego.
- Czwartą moją poprzedniczką była p. Helena Dąbczańska-Budzynowska, która w r. 1910 ogłosiła we Lwowie: „Pseudonimy pisarzy polskich, Zebrał (sic!) H. D.” Tu już widnieje znaczny postęp zarówno pod względem jakościowym (układu, dokładności) jak ilościowym. Zarzucić można niegodziwą korektę np. Eug. Bielowski zamiast Aug. (ust.), Cezaryn, zam. Cerazyn, Multaturi zam. Multatuli (i tu bowiem znalazł się ten uprzykrzony holender, nadto p. D. dodała jeszcze moskala: Iskander = Aleksander Hercen) i sporo innych błędów drukarskich. Nazwisk mamy 1185, pseudonimów 1694.
- Od tego czasu upłynęło lat jedenaście. Powyższe dziełka — zwłaszcza ostatnie, zostały wyczerpane. Za ten czas przybyło sporo nowych pseudonimów, udało się rozwiązać niejeden dawniejszy.
- Pracując od r. 1907 w Bibljotece Wileńskiego T-wa przyjaciół Nauk, od r. zaś 1919-go nadto w Uniwersyteckiej, odczuwałem i odczuwam dotkliwie, jak zresztą każdy kolega bibljotekarz, który zetknie się z tem w praktyce — brak świeżej takiej książki podręcznej. To mnie zniewoliło, że podjąłem tę żmudną pracę. Ułatwiało mi ją co prawda troje wymienionych wyżej moich poprzedników, którzy pierwsi karczowali tę dziewiczą przed nimi glebę.
- Niemniej przeto za ostatnie 11 — 12 lat musiałem iść o własnych siłach i niemało podanych już pseudonimów np. w Bibljografji Estrejchera rozwiązywać samodzielnie, poszukując po innych źródłach. Skontrolowałem też wszystkie mniej rozgłośne.
- Za przewodnika służył mi nieoceniony Estrejcher zwłaszcza w tych tomach Bibljografji, które ukazały się po r. 1910 — więc nie mogły być znane moim poprzednikom. Kilkanaście pseudonimów nierozwiązanych przez Estrejchera znalazłem w Wielkiej Encyklopedji Illustrowanej. Dla przykladu przytoczę: Racławicki Tadeusz, pseudonim Antoniego Gustawa Bema, wykryty przez prof. Ignacego Chrzanowskiego w artykule o Stanisławie Krzemińskim. Korzystałem też z rozmaitych czasopism, kilkadziesiąt mam od samych autorów-pisarzy lub od ludzi wiarogodnych, zblizka daną osobę znających np. Romski Juljusz.
 {{Municipio Aragón
 |nombre = Ambel