Diferencia entre revisiones de «Oclusivas xordas intervocalicas»
Sin resumen de edición |
|||
Linia 4: | Linia 4: | ||
As desapareixitas parlas mozarabes presentaban diferencias en o grau de conservación y sonorización, a l'egual que adintro d'os dialectos italians. |
As desapareixitas parlas mozarabes presentaban diferencias en o grau de conservación y sonorización, a l'egual que adintro d'os dialectos italians. |
||
Tradicionalment s'ha considerato que existiba una resistencia a a sonorización en bells dialectos [[idioma mozarabe|mozarabes]], como o [[mozarabe levantín]] |
Tradicionalment s'ha considerato que existiba una resistencia a a sonorización en bells dialectos [[idioma mozarabe|mozarabes]], como o [[mozarabe levantín]]. En este caso se puede pensar en substrato [[idioma ibero|ibero]]. De feito bells linguistas creyen en base a palabras como ''canuto'' y ''marchito'' que o [[idioma mozarabe|mozarabe levantín]] dende [[Granada]] ta [[Valencia]] teneba resistencia a sonorizar as oclusivas xordas intervocalicas. |
||
Extendendo este punto de vista tamién s'ha considerato que en a [[Val de l'Ebro]] se conservaban as xordas intervocalicas. Manimenos bell autor moderno interpreta que o [[mozarabe d'a Val de l'Ebro]] sonorizaría como norma cheneral.<ref>[[Leopoldo Peñarroja Torrejón]] ''Romance nativo del valle del Ebro y de la Frontera Superior de Al-Ándalus''. Aragón en la Edad Media XX, 2008</ref> |
Extendendo este punto de vista tamién s'ha considerato que en a [[Val de l'Ebro]] se conservaban as xordas intervocalicas. Manimenos bell autor moderno interpreta que o [[mozarabe d'a Val de l'Ebro]] sonorizaría como norma cheneral.<ref>[[Leopoldo Peñarroja Torrejón]] ''Romance nativo del valle del Ebro y de la Frontera Superior de Al-Ándalus''. Aragón en la Edad Media XX, 2008</ref> |
||
[[Leopoldo Peñarroja]] argumenta que en l'alfabeto arabe a ''[[Ṭā]]'' enfatica y a ''[[Qāf]]'' no representaban en a transcripción d'as |
[[Leopoldo Peñarroja]] argumenta que en l'alfabeto arabe a ''[[Ṭā]]'' enfatica y a ''[[Qāf]]'' no representaban en a transcripción d'as palabras patrimonials realizacions xordas sino sonoras. D'esta traza os fitonimos como ''turiquntiyah'' s'interpretarían como ''drogontea'' (<''DRACONTEA''), y o fitonimo ''xansu aguwinu'', derivato de ''ABSINTHIU AQUINU'' en sería revelador. |
||
== Consonants oclusivas xordas intervocalicas en aragonés == |
== Consonants oclusivas xordas intervocalicas en aragonés == |
Versión d'o 21:23 6 nov 2018
As consonants oclusivas xordas intervocalicas son a P, T, K, fonemas xordos y oclusivos que existiban en latín. En muitas zonas d'o Imperio Román d'Occident teneban tendencia a sonorizar dando B, D, G. En rumán y dialectos italians meridionals se conservan xordas. En gallaico-portugués, astur-leyonés, castellán, occitán, francés, francoprovenzal y dialectos noritalicos sonorizan y se creye que ye por substrato celta. As lenguas celtas actuals tienen como caracteristica a sonorizazión d'estos fonemas indouropeus.
Consonants oclusivas xordas intervocalicas en mozarabe
As desapareixitas parlas mozarabes presentaban diferencias en o grau de conservación y sonorización, a l'egual que adintro d'os dialectos italians.
Tradicionalment s'ha considerato que existiba una resistencia a a sonorización en bells dialectos mozarabes, como o mozarabe levantín. En este caso se puede pensar en substrato ibero. De feito bells linguistas creyen en base a palabras como canuto y marchito que o mozarabe levantín dende Granada ta Valencia teneba resistencia a sonorizar as oclusivas xordas intervocalicas.
Extendendo este punto de vista tamién s'ha considerato que en a Val de l'Ebro se conservaban as xordas intervocalicas. Manimenos bell autor moderno interpreta que o mozarabe d'a Val de l'Ebro sonorizaría como norma cheneral.[1]
Leopoldo Peñarroja argumenta que en l'alfabeto arabe a Ṭā enfatica y a Qāf no representaban en a transcripción d'as palabras patrimonials realizacions xordas sino sonoras. D'esta traza os fitonimos como turiquntiyah s'interpretarían como drogontea (<DRACONTEA), y o fitonimo xansu aguwinu, derivato de ABSINTHIU AQUINU en sería revelador.
Consonants oclusivas xordas intervocalicas en aragonés
L'aragonés y o gascón encara que sigan en Europa Occidental tienen resistencia a la sonorización y conservan muitos casos de xordas intervocalicas latinas. Dentro de l'aragonés l'aria con mayor freqüencia de conservación ye l'aragonés central, y dentro d'o gascón o gascón pirenenco. Se sabe que existiban más casos de conservación en l'aragonés d'os sieglos XI y XII pero que ya heban sonorizato parolas que conservan a xorda en aragonés central; tamién se sabe que en ixos tiempos a Ribagorza yera un aria de sonorización d'as oclusivas xordas. A sonorización en elementos romances dentro de textos latinos d'a epoca de Remiro I d'Aragón se produciba en poquetz casos, pero en textos d'a epoca d'Alifonso I se produciba en a mayor parte d'os casos, y mesmo casos de hipercorrección. Se creye que a resistencia a la sonorización ye por substrato vasco-aquitán. Quan en tiempos de Pero III d'Aragón queda fixata a scripta aragonesa en l'Alto Aragón y Val de l'Ebro o luengache escrito representa parolas con sonorización.
En aragonés central, mozarabe levantín, italián central y meridional y en rumán a conservación d'a oclusiva xorda entre vocals fa que o participio siga d'o tipo -ato, -ata, -ito, -ita, -uto, -uta, con perduga segundaria d'a vocal o en o caso d'o rumán y ausencia d' -uto, -uta en aragonés y mozarabe por estar en a zona ibero-romance, més conservadera en lo verbal.
Referencias
- ↑ Leopoldo Peñarroja Torrejón Romance nativo del valle del Ebro y de la Frontera Superior de Al-Ándalus. Aragón en la Edad Media XX, 2008