Diferencia entre revisiones de «Iconoclasia bizantina»
Sin resumen de edición |
|||
Linia 4: | Linia 4: | ||
A [[relichión chodiga]] yera iconoclasta, y como herencio d'esto a forma [[monofisismo|monofisista]] d'o [[cristianismo]] tamién en yera, a l'egual que a relichión musulmana. Os iconoclastas yeran mayoritarios en [[Asia la Chica]], zona de muga con os [[musulmans]], representando un periglo, ya que distanciar-se d'os iconoclastas podeba significar a perduga de muitos territorios d'a muga de levant. |
A [[relichión chodiga]] yera iconoclasta, y como herencio d'esto a forma [[monofisismo|monofisista]] d'o [[cristianismo]] tamién en yera, a l'egual que a relichión musulmana. Os iconoclastas yeran mayoritarios en [[Asia la Chica]], zona de muga con os [[musulmans]], representando un periglo, ya que distanciar-se d'os iconoclastas podeba significar a perduga de muitos territorios d'a muga de levant. |
||
Os iconoclastas bizantins consideraban que o culto a las santas imachens yera una mena d'[[idolatría]], ya que negaban que representar a [[Cristo]] |
Os iconoclastas bizantins consideraban que o culto a las santas imachens yera una mena d'[[idolatría]], ya que negaban que representar a [[Cristo]] fuese licito, por a suya naturaleza divina. Por a suya tradición oriental pensaban que yera inevitable a consustancialidat entre a imachen y o ser representato, y que o culto a las imachens representaría un acto de [[machia]]. O culto a las santas imachens yera un herencio d'as relichions [[politeísmo|politeístas]] indoeuropeas anteriors a lo cristianismo y una reacción a lo [[monofisismo]], y seguiban una tesi [[neoplatonismo|neoplatonica]] que afirmaba que a imachen només yera que o simbolo de l'[[arquetipo]] en a [[realidat]]. Os [[monesterio]]s se beneficiaban d'o culto a las imachens porque trayeba pelegrins e chent que feban ofrendas. |
||
O emperador León III prenió as primeras mesuras iconoclastas contra os iconodulos dende l'anyo [[726]], y dende l'anyo [[730]] ordenó a destrucción d'as santas imachens, a més de deposar a lo patriarca [[Chermán (patriarca)|Chermán]] y de deseparar d'a churisdicción de Roma os territorios de [[Secilia]], sud d'[[Italia]] y o [[Illiria|Illirico]]. A crisi iconoclasta significaba que as ilesias romana y griega se deseparaban y quedaban claras as zonas d' |
O emperador León III prenió as primeras mesuras iconoclastas contra os iconodulos dende l'anyo [[726]], y dende l'anyo [[730]] ordenó a destrucción d'as santas imachens, a més de deposar a lo patriarca [[Chermán (patriarca)|Chermán]] y de deseparar d'a churisdicción de Roma os territorios de [[Secilia]], sud d'[[Italia]] y o [[Illiria|Illirico]]. A crisi iconoclasta significaba que as ilesias romana y griega se deseparaban y quedaban claras as zonas d'[[influencia]], pasando a estar baixo a churisdicción d'o [[patriarcato de Costantinoble]] tot o que quedaba d'o [[Imperio Román d'Orient]]. |
||
Con [[Costantín V]] (741-775) aumentó a persecución d'o culto a las santas imachens, en especial dimpués d'o concilio iconoclasta de l'anyo [[754]]. |
Con [[Costantín V]] (741-775) aumentó a persecución d'o culto a las santas imachens, en especial dimpués d'o concilio iconoclasta de l'anyo [[754]]. |
||
Linia 14: | Linia 14: | ||
[[León V l'Armenio|León V]] prebó de tornar a la iconoclasia, encomenzando una segunda fase d'iconoclasia menos virulenta, trobando-se con a oposición d'o patriarca [[Niceforo (patriarca)|Niceforo]] y de l'abat [[Teodoro Studita]]. O suyo sucesor [[Miguel II]] habió de luitar contra una revuelta iconodula en Asia la Chica y a muga oriental. |
[[León V l'Armenio|León V]] prebó de tornar a la iconoclasia, encomenzando una segunda fase d'iconoclasia menos virulenta, trobando-se con a oposición d'o patriarca [[Niceforo (patriarca)|Niceforo]] y de l'abat [[Teodoro Studita]]. O suyo sucesor [[Miguel II]] habió de luitar contra una revuelta iconodula en Asia la Chica y a muga oriental. |
||
A |
A emperadriz [[Teodora (emperadora)|Teodora]] remató con a segunda fase iconoclasta con un sinodo en o que se restablió o culto a las santas imachens. |
||
== Bibliografía == |
== Bibliografía == |
||
* [[Miguel A Ladero Quesada]]: ''Historia Universal, Edad Media''. Vicens Vives |
* [[Miguel A Ladero Quesada]]: ''Historia Universal, Edad Media''. Vicens Vives |
||
{{Destacato|el}} |
{{Destacato|el}} |
||
* Teodoro lo Studita |
* Teodoro lo Studita: ''Antirrheticus Adversus Iconomachos. Confutazioni contro gli avversari delle sante icone'', a cura di Antonio Calisi, Chàrisma Edizioni, Bari 2013, pp. 106. ISBN 978-88-9085-590-0 |
||
[[Categoría:Ilesia Ortodoxa]] |
[[Categoría:Ilesia Ortodoxa]] |
||
[[Categoría:Imperio Bizantín]] |
[[Categoría:Imperio Bizantín]] |
Versión d'o 16:14 1 avi 2013
A Iconoclasia bizantina estió un movimiento relichioso iconoclasta con importants implicacions politicas que condicionó a historia d'o Imperio Bizantín d'una traza muit important dende o emperador León III o Isauro dica Teodora.
A relichión chodiga yera iconoclasta, y como herencio d'esto a forma monofisista d'o cristianismo tamién en yera, a l'egual que a relichión musulmana. Os iconoclastas yeran mayoritarios en Asia la Chica, zona de muga con os musulmans, representando un periglo, ya que distanciar-se d'os iconoclastas podeba significar a perduga de muitos territorios d'a muga de levant.
Os iconoclastas bizantins consideraban que o culto a las santas imachens yera una mena d'idolatría, ya que negaban que representar a Cristo fuese licito, por a suya naturaleza divina. Por a suya tradición oriental pensaban que yera inevitable a consustancialidat entre a imachen y o ser representato, y que o culto a las imachens representaría un acto de machia. O culto a las santas imachens yera un herencio d'as relichions politeístas indoeuropeas anteriors a lo cristianismo y una reacción a lo monofisismo, y seguiban una tesi neoplatonica que afirmaba que a imachen només yera que o simbolo de l'arquetipo en a realidat. Os monesterios se beneficiaban d'o culto a las imachens porque trayeba pelegrins e chent que feban ofrendas.
O emperador León III prenió as primeras mesuras iconoclastas contra os iconodulos dende l'anyo 726, y dende l'anyo 730 ordenó a destrucción d'as santas imachens, a més de deposar a lo patriarca Chermán y de deseparar d'a churisdicción de Roma os territorios de Secilia, sud d'Italia y o Illirico. A crisi iconoclasta significaba que as ilesias romana y griega se deseparaban y quedaban claras as zonas d'influencia, pasando a estar baixo a churisdicción d'o patriarcato de Costantinoble tot o que quedaba d'o Imperio Román d'Orient.
Con Costantín V (741-775) aumentó a persecución d'o culto a las santas imachens, en especial dimpués d'o concilio iconoclasta de l'anyo 754.
Sindembargo a emperadriç Irene (780-802) convocó un concilio en Nicea, (segundo Concilio de Nicea) en o que tornó o culto a las santas imachens.
León V prebó de tornar a la iconoclasia, encomenzando una segunda fase d'iconoclasia menos virulenta, trobando-se con a oposición d'o patriarca Niceforo y de l'abat Teodoro Studita. O suyo sucesor Miguel II habió de luitar contra una revuelta iconodula en Asia la Chica y a muga oriental.
A emperadriz Teodora remató con a segunda fase iconoclasta con un sinodo en o que se restablió o culto a las santas imachens.
Bibliografía
- Miguel A Ladero Quesada: Historia Universal, Edad Media. Vicens Vives
- Teodoro lo Studita: Antirrheticus Adversus Iconomachos. Confutazioni contro gli avversari delle sante icone, a cura di Antonio Calisi, Chàrisma Edizioni, Bari 2013, pp. 106. ISBN 978-88-9085-590-0