Diferencia entre revisiones de «Silaba»
m r2.6.4) (Robot Adhibito: et:Silp |
m r2.7.1) (Robot Adhibito: lv:Zilbe |
||
Linia 68: | Linia 68: | ||
[[la:Syllaba]] |
[[la:Syllaba]] |
||
[[lt:Skiemuo]] |
[[lt:Skiemuo]] |
||
[[lv:Zilbe]] |
|||
[[ms:Suku kata]] |
[[ms:Suku kata]] |
||
[[nl:Lettergreep]] |
[[nl:Lettergreep]] |
Versión d'o 21:20 28 abr 2011
Una silaba ye un conchunto de sonitos que se pronuncian en un unico golpe de voz.[1] Ye cadaguna d'as partis que composan una parola. A silaba se puet definir mas formalment como a unidat fonetica y fonolochica basica constituyita por un nuclio, que corresponde a un sonito de sonicidat elevata, precedito y seguito opcionalment por un u mas sonitos de sonicidat menor[2]. Cal decir, manimenos, que encara que a silaba tien una clara realidat psicolochica, as caracteristicas foneticas d'a silaba son dificilment delimitables.
A composición d'as silabas y os fenomens que les afectan s'estudean basicament en a fonolochía. Se puet considerar por tanto a silaba como a unidat lingüistica por excelencia d'ista disciplina, chunto con o fonema. De feito, apareixioron primero os silabarios que os alfabetos.
Seguntes o numero de silabas, una parola ye monosilaba, bisilaba, trisilaba u polisilaba (mas de tres silabas), qüestión que afecta a l'accentuación. Puet tener repercusions tamién en o tono, en as luengas a on que iste rasgo tien una valura distintiva. A deseparación en silabas d'una parola se diz silabificación y tien a veyer con istos fenomens (ditos suprasegmentals porque van dillá d'un solo trozo de parola) y tamién con qüestions graficas, como a deseparación con guión curto d'una parola entre dos linias.
S'han trobato luengas allenas a o concepto de silaba, como bells idiomas nativos d'o norte d'America, pero son una excepción, ya que a mayoría de luengas contan con ista caracteristica ta definir a pertenencia u no a o sistema de determinatas parolas.
Silabificación en aragonés
Seguntes a ortografía de l'Academia de l'Aragonés se fa servir un guión curto u guionet ta trestallar as parolas a la fin d'una linia seguindo os siguients regles[3]:
- Nunca no se trestallarán letras d'una mesma silaba: ad-mirato / admi-rato / admira-to (pero no pas *adm-irato u *admir-ato por eixemplo). A excepción la fan as parolas que son compuestas u prefixatas, alavez se podrá deseparar por silabas y por formants: de-sansar / des-ansar / desan-sar.
- No se desepararán dos u mas vocals seguitas, fueras d'os casos de que formen un hiato u un compuesto: guai-re, por-ta-a-vions, li-via-no, prein-scrip-ción, pa-ís.
- Si a primera silaba ye formata nomás por una vocal (no precedita por h-), se mirará de no deixar-la sola a final de linia: acha-ci-lla-to (y no pas *a-cha-ci-lla-to), emi-tir (y no pas *e-mi-tir), manimenos: he-betz.
- En parolas derivatas por prefixación de voces con diftongos velars (ue-, ua-, ui-, hue-, hua-) u palatals (hie-, hia-) os afixos perteneixen a silabas diferents d'o diftongo: des-en-hier-bar, des-ue-sar, des-huem-brar, des-en-ue-brar.
- Os digrafos <ch>, <gu>, <ll>, <ny>, <qu>, <rr> y <tz> no s'han de trestallar nunca: vie-llo, pu-nya-da, re-ques-ta, co-chín, en-gue-rar, pi-ta-rroi.
- As <h> en posición interior por prefixación se consideran prencipio de silaba: tri-hi-dra-to, des-hu-ma-ni-za-to, des-en-hier-bar.
- Si en una parola se troban dos consonats seguitas (grupos heterosilabicos), a primera perteneixe, por un regular, a la silaba anterior y a segunda a la posterior: ad-chec-ti-vo, es-cui-tar. Encara que bi ha bellas excepcions:
- Quan as dos consonants son as zagueras d'una parola no se cumple: mu-llers, que-retz, pi-xa-cans.
- Os grupos con consonant + liquida (bl, cl, fl, gl, pl, br, cr, fr, gr, pr y bll, cll, fll, gll y pll en as variedatz ribagorzanas.) ca-na-bla, ba-ta-clán, so-fla-mau, re-glo-tar, com-plegar, chi-ne-bra, sa-cre, ixu-frar, can-gre-na, ce-pre-nar, plle-via.
- Quan se chuntan tres consonants, a primera fan parti, por un regular, a la silaba anterior y as dos zagueras a la siguient: am-prar, gar-dancha, sem-brar. Pero bi ha excepcions como: ins-pec-ción, sub-cons-cient/sub-con-scient.
- Quan se chuntan quatre consonats, as dos primeras perteneixen a la primera silaba y as dos segundas a la siguient: ins-tructor, subs-tra-to, ads-tra-to. Manimenos, si a parola ye compuesta u formata por prefixación se puet trestallar tamién por os formants: in-struc-tor, sub-stra-to, ad-stra-to.
- No se permite a deseparación de sieglas y acronimos a fin de linia, fueras d'os casos en que se troban lexicalizatos: ov-ni, la-ser, si-da.
Referencias
- ↑ Definición clasica recullita ya por Guilhèm Molinièr, en a suya obra Leys d'Amors
- ↑ (ca) Síl·laba. Diccionari de l'Institut d'Estudis Catalans
- ↑ (an) Propuesta ortografica de l'Academia de l'Aragonés. EDACAR, 2010. ISBN 978-84-614-4170-0.