Diferencia entre revisiones de «Iconoclasia bizantina»
m r2.7.1) (Robot Adhibito: mk:Византиско ионоборство |
m r2.6.4) (Robot Modificato: mk:Византиско иконоборство |
||
Linia 25: | Linia 25: | ||
[[en:Byzantine Iconoclasm]] |
[[en:Byzantine Iconoclasm]] |
||
[[fr:Période iconoclaste de l'histoire byzantine]] |
[[fr:Période iconoclaste de l'histoire byzantine]] |
||
[[mk:Византиско |
[[mk:Византиско иконоборство]] |
Versión d'o 09:29 25 abr 2011
A Iconoclasia bizantina estió un movimiento relichioso iconoclasta con importants implicacions politicas que condicionó a historia d'o Imperio Bizantín d'una traza muit important dende o emperador León III o Isauro dica Teodora.
A relichión chodiga yera iconoclasta, y como herencio d'esto a forma monofisista d'o cristianismo tamién en yera, a l'egual que a relichión musulmana. Os iconoclastas yeran mayoritarios en Asia la Chica, zona de muga con os musulmans, representando un periglo, ya que distanciar-se d'os iconoclastas podeba significar a perduga de muitos territorios d'a muga de levant.
Os iconoclastas bizantins consideraban que o culto a las santas imachens yera una mena d'idolatría, ya que negaban que representar a Cristo estase licito, por a suya naturaleza divina. Por a suya tradición oriental pensaban que yera inevitable a consustancialidat entre a imachen y o ser representato, y que o culto a las imachens representaría un acto de machia. O culto a las santas imachens yera un herencio d'as relichions politeístas indoeuropeas anteriors a lo cristianismo y una reacción a lo monofisismo, y seguiban una tesi neoplatonica que afirmaba que a imachen només yera que o simbolo de l'arquetipo en a realidat. Os monesterios se beneficiaban d'o culto a las imachens porque trayeba pelegrins e chent que feban ofrendas.
O emperador León III prenió as primeras mesuras iconoclastas contra os iconodulos dende l'anyo 726, y dende l'anyo 730 ordenó a destrucción d'as santas imachens, a més de deposar a lo patriarca Chermán y de deseparar d'a churisdicción de Roma os territorios de Secilia, sud d'Italia y o Illirico. A crisi iconoclasta significaba que as ilesias romana y griega se deseparaban y quedaban claras as zonas d'influyencia, pasando a estar baixo a churisdicción d'o patriarcato de Costantinoble tot o que quedaba d'o Imperio Román d'Orient.
Con Costantín V (741-775) aumentó a persecución d'o culto a las santas imachens, en especial dimpués d'o concilio iconoclasta de l'anyo 754.
Sindembargo a emperadriç Irene (780-802) convocó un concilio en Nicea, (segundo Concilio de Nicea) en o que tornó o culto a las santas imachens.
León V prebó de tornar a la iconoclasia, encomenzando una segunda fase d'iconoclasia menos virulenta, trobando-se con a oposición d'o patriarca Niceforo y de l'abat Teodoro Studita. O suyo sucesor Miguel II habió de luitar contra una revuelta iconodula en Asia la Chica y a muga oriental.
A emperadriç Teodora remató con a segunda fase iconoclasta con un sinodo en o que se restablió o culto a las santas imachens.
Bibliografía
- Miguel A Ladero Quesada: Historia Universal, Edad Media. Vicens Vives