Diferencia entre revisiones de «Iconoclasia bizantina»

De Biquipedia
Contenido eliminado Contenido añadido
EmausBot (descutir | contrebucions)
Linia 25: Linia 25:
[[en:Byzantine Iconoclasm]]
[[en:Byzantine Iconoclasm]]
[[fr:Période iconoclaste de l'histoire byzantine]]
[[fr:Période iconoclaste de l'histoire byzantine]]
[[mk:Византиско ионоборство]]
[[mk:Византиско иконоборство]]

Versión d'o 09:29 25 abr 2011

A cruz simpla, simbolo iconoclasta.

A Iconoclasia bizantina estió un movimiento relichioso iconoclasta con importants implicacions politicas que condicionó a historia d'o Imperio Bizantín d'una traza muit important dende o emperador León III o Isauro dica Teodora.

A relichión chodiga yera iconoclasta, y como herencio d'esto a forma monofisista d'o cristianismo tamién en yera, a l'egual que a relichión musulmana. Os iconoclastas yeran mayoritarios en Asia la Chica, zona de muga con os musulmans, representando un periglo, ya que distanciar-se d'os iconoclastas podeba significar a perduga de muitos territorios d'a muga de levant.

Os iconoclastas bizantins consideraban que o culto a las santas imachens yera una mena d'idolatría, ya que negaban que representar a Cristo estase licito, por a suya naturaleza divina. Por a suya tradición oriental pensaban que yera inevitable a consustancialidat entre a imachen y o ser representato, y que o culto a las imachens representaría un acto de machia. O culto a las santas imachens yera un herencio d'as relichions politeístas indoeuropeas anteriors a lo cristianismo y una reacción a lo monofisismo, y seguiban una tesi neoplatonica que afirmaba que a imachen només yera que o simbolo de l'arquetipo en a realidat. Os monesterios se beneficiaban d'o culto a las imachens porque trayeba pelegrins e chent que feban ofrendas.

O emperador León III prenió as primeras mesuras iconoclastas contra os iconodulos dende l'anyo 726, y dende l'anyo 730 ordenó a destrucción d'as santas imachens, a més de deposar a lo patriarca Chermán y de deseparar d'a churisdicción de Roma os territorios de Secilia, sud d'Italia y o Illirico. A crisi iconoclasta significaba que as ilesias romana y griega se deseparaban y quedaban claras as zonas d'influyencia, pasando a estar baixo a churisdicción d'o patriarcato de Costantinoble tot o que quedaba d'o Imperio Román d'Orient.

Con Costantín V (741-775) aumentó a persecución d'o culto a las santas imachens, en especial dimpués d'o concilio iconoclasta de l'anyo 754.

Sindembargo a emperadriç Irene (780-802) convocó un concilio en Nicea, (segundo Concilio de Nicea) en o que tornó o culto a las santas imachens.

León V prebó de tornar a la iconoclasia, encomenzando una segunda fase d'iconoclasia menos virulenta, trobando-se con a oposición d'o patriarca Niceforo y de l'abat Teodoro Studita. O suyo sucesor Miguel II habió de luitar contra una revuelta iconodula en Asia la Chica y a muga oriental.

A emperadriç Teodora remató con a segunda fase iconoclasta con un sinodo en o que se restablió o culto a las santas imachens.

Bibliografía