Conrado del Campo

De Biquipedia
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.
Ista pachina ha menester d'una revisión por un corrector ta amillorar a suya ortografía, a suya gramatica u o suyo vocabulario.
Conrado del Campo
Conrado del Campo
Conrado del Campo
Información personal
Nombre Conrado del Campo y Zabaleta.jpg
Embotada
Naixió 28 d'octubre de 1878
Murió 17 de marzo de 1953
Información musical
Orichen Bandera de Madrid Madrid (Espanya)
Estilo Romanticismo sieglo XX
Ocupancia Compositor
Instrumentos Vriolín
Tiempo 1899 dica 1952
Discograficas
Relacionau con José del Hierro-Jesús de Monasterio-Emilio Serrano-Ruperto Chapí.
Pachina web

Conrado del Campo (Madrid, Espanya, 28 d'octubre, 1878 - idem. 17 de marzo, 1953), estió un compositor espanyol.

Estudió vigulín en o Conservatorio de Madrid con José del Hierro y Jesús de Monasterio, asinas como composición con Emilio Serrano. Tamién recibió licions de Ruperto Chapí. Estió un excelent viola y vigulín y en calidat de tal actuó en a orquesta d'o Teatro Real, en o Cuarteto Francés y en o Quinteto de Madrid. Ya en 1899 ganaba un premio con o poema A las ruinas enguerau por André Bretón en a Sociedat de Conciertos. En 1915 estió profesor de composición d'o Conservatorio de Madrid, plaza que ocupó dica a suya chubilación, convirtiendose en o mas importan profesor d'a materia en España, con multitut d'alumnos espanyols y también americanos (como Amadeo Roldan u Domingo Santa Cruz). Anque no renuncia a lo nacionalismo, a vegadas tintau de casticismo, estió un introductor d'as tecnicas alemanas en Espanya, especialment d'as de Johannes Brahms y Richard Strauss. O suyo poema sinfonico A divina comedia (1908), ye un modelo en o suyo chenero. Intentó tamién a opera nacional, aconseguindo obras de merito y amargas esperencias en os suyos montaches. Cautivó profusament a musica de cambra, estando o prencipal mayestro d'o chenero en España entre a suya epoca. Beluns d'os suyos Cuartetos de cuerda, como os titulados Concietos romànticos u Carlos III, son obras de gran relieu, Esteticament ye l'anverso y contrapeso a Falla. A suya obra ye una d'as mas ricas d'a España d'o sieglo XX y mereixería estar muito mas conoixida.

As suyas Obras[editar | modificar o codigo]

As primeras obras de Del Campo, amuestran una influencia harmonica y formal d'a musica alemana, especialment de Strauss, pero en a suya zaguera epoca s'amana mas a posicions casticistas como en En la pradera. En a opera en cambio, a influencia de Strauss tasamén si esiste, y s'amana mas a lo modelo nacionalista de Chapí y Bretón, actualizau. Talment a suya masima aportación sía una musica de cambra que surte d'a de Brahms con plantiamientos propios y que no estió d'o tot entendida en o suyo momento per a falta de practica d'o publico español en este chenero. Os cuartetos exhumados en os zagueros tiempos amuestran a un musico de solida construcción y seguros desemboliques, capaz pa la gran forma que hese d'estar parte d'o repertorio espanyol.

A suya gran virtut como profesor estió l'haber facilitau a los suyos alumnos un soliu oficio sin obstaculizar a personalidat de cadagún que podió esteriorizar-se en muito diversas adrezas; un d'os suyos alumnos mas aventachaus estió Salvador Bacarisse.[1] Os suyos ideyals esteticos son a ormino opustos a los de Falla, pero precisament per ixo abría de servir de contrapeso a la enorme influencia d'este. Conrado del Campo, ye un musico de gran importancia que lo suyo papel real en a musica espanyola està encara per reconoixer completament.

Treballos[editar | modificar o codigo]

Operas

Orquesta

  • Ante las ruinas (1899);
  • La Divina Comedia (1908);
  • Granada (1912);
  • Airiños, aires (1916);
  • Kasida (1920);
  • Obertura madrileña (1920);
  • Evocación medieval (1924);
  • Bocetos castellanos (1929);
  • Evocación de Castilla (1931), con piano solista;
  • Suite madrileña (1934);

  • Obertura aragonesa (1935);
  • Ofrenda a los caídos (1938);
  • Concierto para violín y orquesta (1938);
  • Fantasia castellana (1939), con piano solista;
  • Suite para viola y orquesta (1940);
  • Obertura asturiana (1942);
  • El viento de Castilla (1942);
  • En la pradera (1943);
  • Concierto para violonchelo y orquesta (1944);
  • Evocación y nostalgia de los molinos de viento (1952).

Musica de cambra

  • 14 Cuartetos de cuerda (entre éls, Caprichos Románticos (1907);
  • Cuarteto asturiano (1907);
  • Cuarteto Carlos III (1907)
  • El Cristo de la Vega (1907), amb recitador y cuarteto de cuerda;
  • Sonata para violín i piano (1949);
  • Quinteto con piano (1952).

Musica vocal

  • Tres misas;
  • Canciones castellanas.

Referencias[editar | modificar o codigo]

  1. Editorial Sarpe. Gran Enciclopedia de la Música Clásica, vol. I, pàg. 73 (ISBN 84-7291-227-2)
  • Editorial Espasa Calpe. Diccionario Biografico de los Grandes Compositores de la Música. texto de Tomás Marco, pàg. 106/07 (ISBN 84-239-5389-0)