Castiello de Chinon

Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.

Castiello de Chinon Château de Chinon
Anvista d'o castiello de Chinon dende o río Viena.
Situación cheografica
Estau	Francia
País

Situación	Chinon (Indre y Loira, Centro)
Adreza
Coordenatas	47°10′55″N 00°14′10″E
Archidiocesi
Diocesi
Arcipestrau
Información cheneral
Advocación
Culto
Orden
Rector
Vicario parroquial
2.º Vicario parroquial
Mosen
Propietario	Consello Ceneral d'Indre y Loira
Administrador
Director
Coste	{{{coste}}}
Visitable	sí (museu)
Altaria
Pisos
Amplaria
Largaria
Superficie
Diametro
Aforo
Altaria s.l.m.
Atras
Alcance
Iluminación
Potencia
Arquitectura
Tipo	Castiello
Estilo	Arte gotico
Función	Defensiva
Catalogación	Molimento Historico
Materials	piedra
Construcción
Construcción
Fundador
Inicio	sieglo X
Fin
Devantadera
Destrucción
Arquitecto
Incheniero estructural
Incheniero de servicios
Incheniero civil
Atros
Premios
Pachina web
Pachina web	www.Forteresse-Chinon.fr
Localización
Castiello de Chinon Castiello de Chinon en Francia

O castiello de Chinon (en francés château de Chinon) ye un castiello francés (ye uno d'os ditos castiellos d'a Loira) que se troba situato en a comuna de Chinon, departamento d'Indre y Loira y rechión de Centro. A suya construcción s'inició en o sieglo X y actualment ye propietat d'o Consello Ceneral d'Indre y Loira, que l'ha feito convertir-se en un museu vesitable. Ye protechito legalment con a suya declaración como Molimento Historico en 1840 por o Gubierno francés.

O castillo se devantó dencima d'una antiga fortaleza d'epoca romana, y fue obchecto de succesivos esviellamientos t'adaptar-se a las condicions militars y armamentisticas d'o momento, estando asinas formato por tres partis clarament esferenciatas: o Fuerte de Coudray, o Castiello d'o Meyo y o Fuerte de Sant Chorche.

O marco cheografico

O conchunto fortificato se construyió en alto d'un cinglo sobre o río Viena, uno d'os precipals afluents d'o río Loira, y se troba en un puesto estratechico ta cosirar as rotas comercials, función que ya teneba mientres l'Antiga Roma o castrum que se devantaba en o mesmo puesto.

L'edificio

O Fuerte de Coudray

O Fuerte de Coudray ye a parte d'o conchunto que se devanta mas enta l'ueste, estando amás a suya parte mas antiga, d'o sieglo X. O suyo donchón se devantó en o sieglo XIII por orden de Felipe II de Francia y tien 25 metros d'altaria con tres pisos y un diametro de 12 metros. A o suyo norte encara son vesibles os alacez d'una antiga capiella adedicata a Sant Martín de Tours. Tamién fan parte d'iste fuerte a torre de Boisy, de planta rectangular y 30 metros d'altaria, y a torre d'o Molín, que con os suyos 20 metros d'altaria ye sindembargo una d'as torres millor fortificatas d'o conchunto.

O Castiello d'o Meyo

Como o suyo nombre indica, o castiello d'o Meyo se troba situato en posición central aintro d'o conchunto, ligato con as atras partis por meyo de puents levadizos. Estió en ista parte a on i morió o 6 de chulio de 1189 o rei Henrique II d'Anglaterra. Se i dentra a traviés d'a torre d'o Reloch, que se devantó en o sieglo XIII, encara que puyó d'altaria un sieglo dimpués, y que recibe o suyo nombre porque se i troba un reloch de 1399.

Destacan tres d'as suyas torres, a torre d'o Can, de 23 metros d'altaria, a torre d'Argenton, que se construyió en o sieglo XIV por o sinyor d'Argenton, y a torre de l'Échauguette, que permite o control d'as murallas norte y este d'o castiello.

O Fuerte de Sant Chorche

O Fuerte de Sant Chorche se devantó ta cosirar y protecher o canto este d'o donchón, estando deseparato d'a resta d'o conchunto por un foso, estando a parte d'o castiello d'a on se troban menos repuis. Recibe o suyo nombre por Sant Chorche, patrón d'o Reino d'Anglaterra, en estar os angleses os suyos constructors mientres o suyo dominio d'a comarca.

Historia

Condau de Blois

Cuan s'fundamentoó a suya construcción, en o sieglo X, qui controlaba a comarca yera Teobaldo I de Blois, conte de Blois. Sindembargo, dende 1044 o castiello s'adhibió por conquiesta a lo condau d'Anchú, que dende l'inte en prenió o suyo control.

Reino d'Anglaterra

En 1154, Henrique Plantagenet, qui yera o conte d'Anchú, se convertió en rei d'Anglaterra, como Henrique II d'Anglaterra, y prencipió alavez o esviellamiento y enamplata d'o castiello, estando astí a on i morió en 1189.

Os suyos dos fillos, Ricardo Corazón de Lión y Chuan sin Tierra tamién i facioron obras de millora.

Conquiesta francesa

En agüerro de 1204, o rei Felipe II de Francia setió o castiello, conquerindo-lo de raso o 24 de chunio de 1205. Estió iste rei qui fació devantar l'actual donchón.

En tiempos de Felipe IV de Francia se fació servir o castiello como garchola provisional ta os miembros d'a Orden d'o Temple antis d'a suya condena, incluyindo-ie a o zaguer gran mayestre d'a Orden, Jacques de Molay, a qui gosan atribuir-se bellas inscripcions que encara hue se conservan.

A Guerra d'os Cient Anyos

Ta mas detalles, veyer l'articlo Guerra d'os Cient Anyosveyer os articlos [[{{{2}}}]] y [[{{{3}}}]]veyer os articlos [[{{{4}}}]], [[{{{5}}}]] y [[{{{6}}}]]veyer os articlos [[{{{7}}}]], [[{{{8}}}]], [[{{{9}}}]] y [[{{{10}}}]].

Mientres a Guerra d'os Cient Anyos, cuan os angleses ocupaban a mayor parte d'o territorio francés, Carlos VII de Francia decidió d'instalar a suya cort en o castiello de Chinon, estando astí a on o rei conoixió a Chuana d'Arco.

Decadencia

Dende que en 1450 a Cort francesa albandonó o castiello, iste prencipió un periodo de decadencia, dica que pasó a mans d'o cardenal Richelieu, continando en poder d'a suya failia dica a Revolución francesa. Sindembargo, por a preferencia d'a familia por o castiello de Richelieu, o castiello de Chinon quedaba postergato, estando mesmo parcialment espullato y destruito.

Dimpués d'a suya declaración como Molimento Historico en 1840, Prosper Mérimée i fació a primera reconstrucción, en 1854.