Castellán manchego
Manchego | |
---|---|
![]() Distribución d'o manchego | |
Localización cheografica | |
Estau | {{{estau}}} |
País | {{{país}}} |
Rechión | {{{rechión}}} |
Parlau en | ![]() ![]() ![]() |
Lugars principals | |
Atras denominacions | {{{atras denominacions}}} |
Charradors | |
Oficial en | |
Reconoixiu en | {{{reconoixiu}}} |
Regulau por | |
Vitalidat | |
Literatura | |
Escritors principals | |
Rasgos dialectals | Aragonesismos, mozarabismo y catalanismos |
{{{familia1}}} | |
ISO 639-1 | |
ISO 639-2 | |
ISO 639-3 | |
SIL |
O dialecto manchego d'o castellán se charra en a Mancha, con gran parte d'as provincias d'Albacet, Ciudad Real, Cuenca y Toledo. Tamién se pueden considerar manchegas as parlas d'atras zonas d'ixas provincias fuera d'a Mancha, as parlas de Requena-Utiel y Val d'Ayora (Valencia castellana), y zonas d'o sud d'a provincia de Madrit.
Lexico[editar | modificar o codigo]
- Bi ha aragonesismos: chulla, melsa, zuro, zarrio, talment sotri/sotre/esotro que consideran un arcaísmo castellán, y talment zuclería, ("lamín", quasi exclusivament en Villarrobledo). En l'este d'a Albacet bi ha mes freqüencia d'aragonesismos, como cocote, pescatero, chiflar, chulla, alterón, aristín, bajoca, ballueca, dalla, desperifollar, esclafar, fallefa, melguizo, panocha (propio de l'aragonés d'as comunidatz aragonesas pero podría estar un mozarabismo), rosigón y yayo.[1]
- Bi ha mozarabismos: ardacho -del ar. ferdej-, freqüent en Alcalá del Júcar, y común con o substrato mozarabe d'a val d'Ebro y Valencia.
- Bi ha valencianismos: polsaguera, terretremo.
- Bi ha termins arcaicos de dificil clasificación como zurracapote, cibanto.
- Bi ha parabras comuns con o dialecto murcián: tápena.
Referencias[editar | modificar o codigo]
- ↑ (es) María Josefa García Payer: Aragonesismos en el habla albaceteña. Universidat de Castilla-La Mancha.