Castellán manchego

Manchego
Variedat d'o castellán
Distribución d'o manchego
Localización cheografica
Estau	{{{país}}}
País	{{{país}}}
Rechión	{{{rechión}}}
Parlau en	Castiella-La Mancha Sud de Madrit Valencia castellana
Lugars principals
Atras denominacions	{{{atras denominacions}}}
Charradors
Oficial en
Reconoixiu en	{{{reconoixiu}}}
Regulau por
Vitalidat
Literatura
Escritors principals
Rasgos dialectals	Aragonesismos, mozarabismo y catalanismos
{{{familia1}}}
ISO 639-1
ISO 639-2
ISO 639-3
SIL

O dialecto manchego d'o castellán se charra en a Mancha, con gran parte d'as provincias d'Albacet, Ciudad Real, Cuenca y Toledo. Tamién se pueden considerar manchegas as parlas d'atras zonas d'ixas provincias fuera d'a Mancha, as parlas de Requena-Utiel y Val d'Ayora (Valencia castellana), y zonas d'o sud d'a provincia de Madrit.

Lexico[editar | modificar o codigo]

Bi ha aragonesismos: chulla, melsa, zuro, zarrio, talment sotri/sotre/esotro que consideran un arcaísmo castellán, y talment zuclería, ("lamín", quasi exclusivament en Villarrobledo). En l'este d'a Albacet bi ha mes freqüencia d'aragonesismos, como cocote, pescatero, chiflar, chulla, alterón, aristín, bajoca, ballueca, dalla, desperifollar, esclafar, fallefa, melguizo, panocha (propio de l'aragonés d'as comunidatz aragonesas pero podría estar un mozarabismo), rosigón y yayo.^[1]
Bi ha mozarabismos: ardacho -del ar. ferdej-, freqüent en Alcalá del Júcar, y común con o substrato mozarabe d'a val d'Ebro y Valencia.
Bi ha valencianismos: polsaguera, terretremo.
Bi ha termins arcaicos de dificil clasificación como zurracapote, cibanto.
Bi ha parabras comuns con o dialecto murcián: tápena.