Canis aureus

De Biquipedia
Translate icon.svg Iste articlo ye escrito con as normas graficas EFA. Si quiers, puez aduyar cambiando a la grafía oficial de Biquipedia y sacando dimpués ista plantilla.
Canis aureus
Canis aureus Kaeng Krachan national park.jpg
Un chacal común (Canis aureus).
Denominacions populars
chacal común, chacal dorato[1], chacal dorau, adibe [2]
Estato de conservación
Status iucn2.3 LC.svg
Seguro (IUCN)
Clasificación scientifica
Animalia
Chordata
Mammalia
Carnivora
Canidae
Canis
C. aureus
Descripción
Canis aureus
Linnaeus, 1758
Distribución cheografica
Canis aureus range (cropped).png
Distribución d'o chacal común.

O chacal común u dorau (Canis aureus (Linnaeus, 1758)[3]) ye un mamifero d'a orden d'os Carnivora y familia Canidae que ye nativo d'Europa de l'Este, o sudueste d'Asia, o sud d'Asia y as rechions d'o sudeste d'Asia. Se ye expandindo mas dillá d'as suyas tierras nativas en o sudeste d'Europa enta lo centro y nord-este d'Europa en arias an i hai poquetz u garra lupo, bi ha presencia documentada en Bulgaria, Hongría, Alemanya y Francia an i hai una población estable.[4] En chinero de 2023 amaneixió un animal atropellau en una carretera de Alava, analisis d'ADN compreboron que se trataba d'un eixemplar de chacal común, certificando a suya presencia en a Peninsula Iberica per primera vegada.[5] A suya distribución per a Peninsula ye desconoixida ya que ye un animal muito sichiloso y que puede pasar desapercibiu y podendo estar tamién confundiu con atras especies.

Os masclos miden de 71 a 85 cm de longaria corporal y as fembras de 69 a 73 cm. Os masclos pesan entre 6 y 14 kg y as fembras entre 7 y 11 kg.

A dieta omnivora d'o chacal común u dorau le permite minchar una gran variedat de birollas como radedors, muixons y fruitas; ista dieta, de conchunta con a suya tolerancia a las condicions ixutas, le permite vivir en diferents habitats. As largas patas y lo cuerpo achil d'o chacal le permiten trotar grans distancias en busca de birolla. Ye capable de pasar sin augua mientres periodos alongaus.

Hibridos de cans y chacals clamaus cans de Sulimov son en servicio en l'aeropuerto de Sheremetyevo, amán de Moscú, an l'aerolinia rusa Aeroflot os despliega pa la detección d'olors.[6]

Subespecies[editar | modificar o codigo]

  • C. a. aureus
  • C. a. cruesemanni
  • C. a. ecsedensis
  • C. a. indicus
  • C. a. moreoticus
  • C. a. naria
  • C. a. syriacus

Referencias[editar | modificar o codigo]

  1. Rafel Vidaller Tricas: O Chacal común u dorato, El Ebro Económico, 2022
  2. (an) Diccionario ortografico de l'aragonés (Seguntes la Propuesta Ortografica de l'EFA). Versión preliminar. Estudio de Filología Aragonesa. ISSN 1988-8139. Octubre de 2022.
  3. (la) Linnæus, C. (1758). "Canis aureus". Systema naturæ (in Latin). Vol. Regnum Animale (10 ed.). Holmiæ: Laurentius Salvius. pp. 39–40.
  4. (es) El chacal, que ya ha aparecido en España, asentado oficialmente en Francia
  5. (es)El chacal dorado llega a la Península Ibérica por primera vez desde que se tienen registros.
  6. (en) Hall, N. J.; Protopopova, A.; Wynne, C. D. L. (2016). "6-Olfacation in Wild Canids and Russian Canid Hybrids". In Jezierski, T.; Ensminger, J.; Papet, L. E. (eds.). Canine Olfaction Science and Law: Advances in Forensic Science, Medicine, Conservation, and Remedial Conservation. Taylor & Francis. pp. 63–64.

Vinclos externos[editar | modificar o codigo]