Alifonso VII de Leyón
|
Ista pachina ha menester d'una revisión por un corrector ta amillorar a suya ortografía, a suya gramatica u o suyo vocabulario. |
 |
Por favor, edita-lo ta cumplir con ellas. No borres iste aviso dica que no l'haigas feito. Colabora wikificando! |
Alifonso VII de León, clamau l'Emperador, naixiu de Caldas de Reis (Galicia) l'1 de marzo de 1105 y muerto en Santa Elena (Chaén), o 21 d'agosto de 1157), estió rei de León entre 1126 y 1157. Fillo de la reina Picaraza I de León y d'o conde Raimundo de Borgoña, fuo o primer rei leonés miembro d'a Casa de Borgoña, cual linia lechitima derivada d'o matrimonio d'Alfonso XI y María de Portugal s'extinguió dezaga de l'asesinato de Pedro I en 1369, o que posibilitó a suzesión a lo trono d'a linia extramatrimonial d'os fillos que tenió Alfonso XI con Leonor de Guzmán en a persona d'Enrique II de Castiella, primer rei Trastámara.
Reprenendo a viella idea imperial d'Alfonso III y Alfonso VI, o 26 de mayo de 1135 estió coronau Imperator totius Hispaniae (Emperador de tota España) en a Catedral de León,4 rezibindo omenache, entre atros, d'o suyo cuñau Ramón Berenguer IV, conde de Barcelona.
Biografía
Orichen y familia
Alfonso yera o segundo fillo de Picaraza, filla d'Alfonso VI de León, y d'o suyo primer esposo, Raimundo de Borgoña.5 Naxió l'1 de marzo de 1105, tasamén dos años antes d'a muerte d'o suyo pai en setiembre d'o 1107.5 Teneba una chirmana mayor, Sancha, que eba naxiu antes d'o 1095.5
Conflictos en Galicia
Dezaga d'a muerte d'o suyo pai, Raimundo de Borgoña en 1107,5 y d'o suyo lolo Alfonso VI en 1109, a suya mai Picaraza contrayió un nuevo matrimonio ta poder azeder a los tronos d'o reino de León y d'o reino de Castiella.6 O eslechiu por Alfonso VI resultó estar o rei aragonés Alfonso I o Batallador y prevocó o refuso d'amplios sectors d'a nobleza.7
Entre os contrarios a iste enlaz matrimonial se destacoron os nobles gallegos, a causa d'a perda de l'alavez infán de zinco años Alfonso Raimúndez d'os dreitos a lo trono d'o reino de León dezaga d'o pacto matrimonial siñau entre Picaraza y Alfonso I d'Aragón, que estipulaba que os dreitos de suzesión pasarían a lo fillo que podesen tener. A nobleza gallega encabezada por o bispe de Santiago de Compostela, Diego Gelmírez, y o tutor de l'infán, Pedro Froilaz, o conde de Ligantón, se rebeloron y l'ayo d'o choven prinzipe proclamó a Alfonso Raimúndez con siete años d'edat rei de Galicia o 17 de setiembre de 1111,8a/a2 o que obligó a Alfonso o Batallador a intervenir ta restablir l'orden. Ye discutiu o sentiu d'ista proclamazión, sin que pueda diluzidar-se si se pretendeba con ixo establir un reino independién u no; ye más prebable que simplamén se tratase d'atorgar a categoría de correinante a Alfonso Raimúndez con un grau igual a lo d'a suya mai.8 A inhabil politica de Gelmírez a lo no fazilitar a sumisión de Portugal, zarró o camino ta lo trunfo d'a torna, que obtenió refirme entre a nobleza gallega, pero que tamién cheneró opositores entre os sectors partidarios d'Alfonso o Batallador, como ocurrió en Lugo.8 O Batallador actuó en Galicia, pus yera incorporada de dreito a lo suyo reino por as capitulazions matrimonials, que establiban que o fillo d'Alfonso y Picaraza podría reinar en a mayoría d'os territorios d'a España cristiana: Aragón, Pamplona, León y Castiella; a eszezión nomás d'o condau de Barcelona y atros condaus pirenaicos, como lo d'Urgel.
Alfonso I, finalmén, s'endrezó contra os partidarios d'Alfonso Raimúndez redotando-los en Villadangos en octubre u noviembre de 111110 con l'aduya d'o conde de Portugal, Enrique de Borgoña, tío d'Alfonso VII.11 Con ista victoria o Batallador estorbó l'intento politico d'o bispe de Santiago de Compostela y os suyos partidarios, capturó12 a Pedro Froilaz (que sería liberau poco dimpués) y debilitó a los suyos oponentes. Manimenos, Gelmírez y Alfonso Raimúndez conseguioron fuyir.12 L'autitut de Picaraza I en tot o conflicto ye discutida, mientres que a Istoria compostelana (que ye una fuen parzial, pus se trata d'una biografía dedicada a emponderar a politica d'o bispe Gelmírez) siñala que Picaraza estió d'alcuerdo con a coronazión d'Alfonso Raimúndez (tot y que ixo ese suponiu azeutar una corregencia endrezada por Gelmírez y os suyos colaboradors), esiste un documento que manifiesta que o 2 de setiembre de 1111 (nomás quinze días antes de l'auto d'a proclamazión d'o suyo fillo como rei de Galicia) Picaraza siñaba en Burgos de conchunta con o suyo esposo Alfonso o Batallador una donazión a favor d'o monesterio d'Oña, y en octubre lo feba d'o mesmo modo en unatra conduzida en Briviesca. Toz dos documentos estioron redautaus por o canonche de Santiago de Compostela, cual cargo lo fa zercano a lo bispe, por o que o chuego d'alianzas politicas dista d'estar senzillo.13
Siñor a lo sur d'o Duero
En 1116 Picaraza fazió una chugada mayestra ta debilitar tanto a lo rei aragonés como a los suyos opositores leoneses: rebló o gubierno d'os territorios a lo sur d'o Duero, dominaus en esenzial por o Batallador, a lo suyo fillo.14 Alfonso marcharía a Toledo, do quedaría baixo a tutela d'o fidel arzobispo Bernardo, s'alexaría d'os suyos problematicos partidarios gallegos y disputaría a rechión a lo monarca aragonés.14 A zaguers de noviembre d'ixe año, Alfonso ya se trobaba a lo sur d'o Duero.15 O 16 de noviembre de 1117, dentró en Toledo; a ziudat dixó d'estar dominada por o Batallador y a zona tornó a sozmeter-se fundamentalmén a Picaraza.16 O choven Alfonso, por a suya parte, encomenzó a emplegar o títol d'emperador.16
O 25 de mayo d'o 1124 se trobaba en Santiago de Compostela, do o bispe Gelmírez le armó caballero, zeremonia por medio d'a cuala alcanzó a mayoría d'edat.17 Anque a suya mai no estió presén, pareixe que l'auto contó con a suya anuenzia.18
Cuan a suya mai feneixió o 8 de marzo d'o 1126 en Saldaña, Alfonso se trobaba en o zercano Sahagún.19 A l'atro'l día, marchó a León ta rezibir a sumisión d'a nobleza, o clero y o lugar.20 Fueras d'en2 o caso d'o castiello leonés, que abió de prener-se a l'asalto, a reconoixenzia de l'autoridat d'Alfonso estió cheneral y rapido.20
Rei de León
O 10 de marzo de 1126, dezaga d'a muerte d'a suya mai, Alfonso VII estió coronau rei de León en a catedral de León y a l'inte emprendió a reclamazión de Castiella, do o suyo padastro, Alfonso I d'Aragón, contaba con importans guarnimientos militars que le aseguraban o suyo dominio. Entre istas destacan Burgos y Carrión d'os Condes, cual poblazión se decanta por o nuevo rei y en 1127 entregan as plazas a Alfonso VII.
Alfonso o Batallador reaziona y s'endreza contra Alfonso VII a lo fren d'un numeroso exerzito. Ambos se troban en a val de Támara. Manimenos, no se produz un frontinazo entre os exerzitos a causa que os dos monarcas tienen situazions más grieus a las cualas fer fren: Alfonso VII ha d'atender as veleidades territorials d'a suya tía Teresa de León y Alfonso I, a las amanasas d'os almorávides. Se plega alavez a un alcuerdo que se plasma en un pacto conoxiu como as Pazes de Támara, en o cual s'estableixen as fronteras entre o reino leonés y l'aragonés, tornando a los limites fixaus por Sancho III o Mayor, y s'estralían as desputas entre toz dos firmantes renunziando o monarca aragonés a lo títol d'emperador, que eba utilizau entre 1109–1114 dezaga d'o suyo matrimonio con Picaraza I de León. Iste matrimonio s'eba anulau en considerar-se que no estió consumau, por o que a unión dinastica os reinos peninsulars cristians —a eszezión de Portugal— no tenió puesto dica o reinau d'os Reis Catolicos (unión dinastica, no propiamén d'os reinos, que permanexioron independiens, con cortes propias, asinas como os diversos estaus d'Aragón, d'os cuals Isabel I no estió reina).
Dezaga d'o pacto alcanzau con o rei d'Aragón, Alfonso VII s'endreza ta Galicia dende do s'interna en o condau Portucalense, que riche a suya tía Teresa, y dezaga d'arrasar-lo torna a León ta casar-se con Berenguela, filla de Ramón Berenguer III, en 1128.
Ixe mesmo año adube que a suya tía Teresa de León reconoxese a suya soberanía, anque dita reconoixenzia sería efímero porque o 24 de chunio Teresa se veye obligada a fuyir a Galicia cuan o suyo fillo, Alfonso Enríquez, a redota en a batalla de Santo Mamede, que será l'orichen d'a futura independenzia d'o reino portugués.
En 1130 depone a los bispes de León, Salamanca y Oviedo, que s'eban oponiu a lo suyo matrimonio con Berenguela. Isto prevoca o refuso de parte d'a nobleza, encabezada por Pedro González de Lara, Beltrán de Risnel y Pedro Díaz d'Aller, que se rebela contra o monarca y presa Palencia. Alfonso VII acude a la ziudat y restableix l'orden apresando a los cabezilla.