Iconoclasia bizantina

De Biquipedia
(Reendrezau dende Controversia iconoclasta)
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.
A cruz simpla, simbolo iconoclasta.

A Iconoclasia bizantina estió un movimiento relichioso iconoclasta con importants implicacions politicas que condicionó a historia de l'Imperio Bizantín d'una traza muit important dende l'emperador León III o Isauro dica Teodora.

A relichión chodiga yera iconoclasta, y como herencio d'esto a forma monofisista d'o cristianismo tamién en yera, a l'igual que a relichión musulmana. Os iconoclastas yeran mayoritarios en Asia la Chica, zona de muga con os musulmans, representando un periglo, ya que distanciar-se d'os iconoclastas podeba significar a perduga de muitos territorios d'a muga de levant.

Os iconoclastas bizantins consideraban que o culto a las santas imáchens yera una mena d'idolatría, ya que negaban que representar a Cristo fuese licito, por a suya naturaleza divina. Por a suya tradición oriental pensaban que yera inevitable a consustancialidat entre a imachen y o ser representato, y que o culto a las imáchens representaría un acto de machia. O culto a las santas imáchens yera un herencio d'as relichions politeístas indoeuropeas anteriors a lo cristianismo y una reacción a lo monofisismo, y seguiban una tesi neoplatonica que afirmaba que a imachen només yera que o simbolo de l'arquetipo en a realidat. Os monesterios se beneficiaban d'o culto a las imáchens porque trayeba pelegrins e chent que feban ofrendas.

L'emperador León III prenió as primeras mesuras iconoclastas contra os iconodulos dende l'anyo 726, y dende l'anyo 730 ordenó a destrucción d'as santas imáchens, a mes de deposar a lo patriarca Chermán y de deseparar d'a churisdicción de Roma os territorios de Sicilia, sud d'Italia y o Illirico. A crisi iconoclasta significaba que as ilesias romana y griega se deseparaban y quedaban claras as zonas d'influencia, pasando a estar baixo a churisdicción d'o patriarcato de Costantinoble tot o que quedaba de l'Imperio Romano d'Orient.

Con Costantín V (741-775) augmentó a persecución d'o culto a las santas imáchens, en especial dimpués d'o concilio iconoclasta de l'anyo 754.

Sindembargo a emperadriç Irene (780-802) convocó un concilio en Nicea, (segundo Concilio de Nicea) en o que tornó o culto a las santas imáchens.

León V prebó de tornar a la iconoclasia, encomenzando una segunda fase d'iconoclasia menos virulenta, trobando-se con a oposición d'o patriarca Niceforo y de l'abat Teodoro Studita. O suyo sucesor Miguel II habió de luitar contra una revuelta iconodula en Asia la Chica y a muga oriental.

A emperadriz Teodora remató con a segunda fase iconoclasta con un sinodo en o que se restablió o culto a las santas imáchens.

Bibliografía[editar | modificar o codigo]