Charles de Gaulle

De Biquipedia
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.
Articlo d'os 1000
Charles de Gaulle
Charles de Gaulle

O cheneral Charles de Gaulle, president de Francia


8 de chinero de 1959 – 28 d'abril de 1969
Primer ministro   Maurice Couve de Murville (1968-1969)
Georges Pompidou (1962-1968)
Michel Debré (1959-1961)
Precediu por René Coty
Succediu por Alain Poher (interino)
Georges Pompidou


Ministro d'Esfensa
1 de chunio de 1958 – 8 de chinero de 1959
President René Coty
Primer ministro   Charles de Gaulle
Precediu por Pierre de Chevigné
Succediu por Pierre Guillaumat

1 de chunio de 1958 – 8 de chinero de 1959
President René Coty
Precediu por Pierre Pflimlin
Succediu por Michel Debré

President d'o Gubierno Provisional d'a Republica Francesa
3 de chulio de 1944 – 20 de chinero de 1946
Precediu por Félix Gouin

Líder d'as Fuerzas Armatas d'a Francia Libre
18 de chunio de 1940 – 3 de chulio de 1944
Precediu por Tercera Republica Francesa
Succediu por Gubierno Provisional d'a Republica Francesa
Naiximiento 22 de noviembre de 1890
Lille, Francia
Muerte 9 de noviembre de 1970
Colombey-les-Deux-Églises, Francia
Partiu Unión de Democratas por a Republica
Conchuche Yvonne de Gaulle
Profesión Militar
Relichión Catolico
Sinyal

Charles de Gaulle, naixito d'a ciudat de Lille (Norte, Norte-Paso de Calais) o 22 de noviembre de 1890 y muerto o 9 de noviembre de 1970 en Colombey-les-Deux-Églises (Alto Marne), estió un militar con rango de cheneral y un politico francés, qui estió President d'a Republica Francesa dende o 8 de chinero de 1959 dica o 28 d'abril de 1969.

Mientres a Segunda Guerra Mundial estió o chefe d'una división blindata y dimpués d'a redota d'os Aliaus en a batalla de Francia y a proclamación d'a Francia de Vichèi, se convertió en o chefe d'a Francia Libre, dende o suyo exilio en Londres, liderando a Resistencia francesa contra o Tercer Reich y continando a luita chunto a los Aliaus. Antiparte, antis d'a guerra ya heba estato uno d'os teoricos d'o emplego d'o tanque en os mudernos campos de batalla aduyato por l'aviación militar, encara que, ironicament, as suyas teorías no fuoron desembolicatas por os Aliaus occidentals sino por a Wehrmacht d'o Tercer Reich en a dita blitzkrieg.

En rematar a Segunda Guerra Mundial, de Gaulle estió chefe d'o Gubierno provisional dica la proclamación d'a IV Republica Francesa, estando-ne uno d'os suyos prencipals líders politicos, encara que estió en 1958 o establidor d'a V Republica Francesa.

Os suyos orichens familiars y os suyos estudios[editar | modificar o codigo]

O casa natal de Charles de Gaulle en Lille.

Charles de Gaulle yera naixito en una familia de tradición catolica a on a suya rama paterna (os de Gaulle) deciban estar descendients d'a chichota nobleza francesa, encara que os de Gaulle no amaneixen en garra repertorio u nobiliario, y que viviban en París dende meyatos d'o sieglo XVIII. A suya rama materna yera d'a rechión de Norte-Paso de Calais, estando su güelo un industrial de Lille, a on nació Charles de Gaulle o 22 de noviembre de 1890.

O pai de Charles yera Henri de Gaulle, un profesor, y a suya mai Jeanne Maillot, y teneba tres chermans y una chermana. Encara que yeran catolicos, a suya familia yera de tradición liberal, vinclata a la III Republica Francesa y a las suyas institucions y de tradición dreyfusard. Charles de Gaulle recibió amostranza en escuelas vinclatas a la Ilesia Catolica, dica que en 1905, cuan a crisi entre a Ilesia Catolica y as institucions civils d'o Estato, marchó ta Belchica ta continar estudiando en establecimientos relichiosos d'ixe país.

En 1908, Charles de Gaulle dentró en a Escuela Especial Militar de Saint-Cyr, a on recibió a suya diplomatura como militar en 1912, estando destinato a Infantería, en o 33º Rechimiento d'Infantería, que teneba os suyos cuartels en a ciudat d'Arras, en o Paso de Calais, un rechimiento mandato por Philippe Pétain, que en ixe inte yera coronel.

Primera Guerra Mundial[editar | modificar o codigo]

Os repuis d'o fuerte de Douaumont en l'actualidat.

En prencipiar a Primera Guerra Mundial, Charles de Gaulle yera tinent, y puyó a o ran de capitán en chinero de 1915.[1] Ya heba recibito una ferita de guerra en o chenullo mientres a suya primera acción de guerra, en Dinant, o 15 d'agosto de 1914, y recibió a suya segunda ferita de guerra en a man ezquierda o 10 de marzo de 1915, mientres a batalla d'o Somme, cuan ya s'heba encorporato a un nuevo destín en o 33º Rechimiento d'Infantería, en a rechión de Campanya-Ardenas.

O 2 de marzo de 1916 o suyo rechimiento fue destruito por os alemans mientres esfendeba o fuerte de Douaumont, en Douaumont, a man d'a fortificación francesa de Verdun, mientres a batalla de Verdun. Ferito por os alemans a la bayoneta en a garra ezquierda, cayó prisionero de guerra d'as tropas de l'Exercito alemán. En mirar d'eslampar, os alemans lo ninvioron a un puesto mas seguro.

Asinas, fue ninviato a un campo de prisioners de guerra en Ingolstadt (Bavera), a on os alemans ninviaban os oficials que heban prebato de fuyir. En ixe campo yeran tamién o futuro cheneral Georges Catroux, l'aviador Roland Garros, o periodista Rémy Roure y tamién o futuro mariscal sovietico Mikhail Tukhachevsky. De Gaulle encara tentó de fuyir atras 5 vegatas, sin d'exito. No tornó a Francia dica la suya liberación dimpués d'a sinyatura de l'armisticio de Compiègne l'11 de noviembre de 1918, encara que recibió a Cruz de Caballero d'a Lechión d'Honor y a Croix de guerre 1914-1918 con estrela de bronce.[1]

Periodo d'entreguerras[editar | modificar o codigo]

Tropas de l'Exercito polaco en posicions esfensivas mientres a Guerra polaco-sovietica.

En rematar a guerra y estar liberato d'o suyo cautiverio, de Gaulle tornó a la suya carrera militar. Dende 1919 dica 1921 fue ninviato a Polonia, un país que heba plegato a la suya independencia, fendo parte d'una mesión militar francesa ta aduyar a creyar o nuevo Exercito polaco mientres que luitaba contra l'Exercito Royo d'a Unión Sovietica en a Guerra polaco-sovietica. En ixe inte, pareix que Charles de Gaulle recibió influencias de l'ambient que i trobó, marcato por l'antisemitismo y o pogromismo, como recullen as cartas que ninvió a la suya familia:[2]

Et au milieu de tout cela, d'innombrables […] détestés à mort de toutes les classes de la société, tous enrichis par la guerre dont ils ont profité sur le dos des Russes, des boches et des Polonais, et assez disposés à une révolution sociale où ils recueillaient beaucoup d'argent en échange de quelques mauvais coups.
Y en meyo de tot ixo, os innombrables […] detestatos a muerte por todas as clases socials, toz els enriqueixitos por a guerra d'a cuala han profitato a costa d'os rusos, d'os boches y d'os polacos, y prou dispuestos a una revolución social en a cual culliran muitos diners cuentra recibir bels poquez trucazos.
Molimento a Charles de Gaulle en a ciudat de Varsovia (Polonia).

En tornar de Polonia, Charles de Gaulle fue destinato a dar cursos d'historia en a Escuela militar de Saint-Cyr,[3] antis de dentrar en 1922 en a Escuela Superior d'a Guerra. En ixe inte, Charles de Gaulle casó con Yvonne Vendroux o 7 d'abril de 1921, con qui tenió tres fillos: Philippe de Gaulle, naixito en 1921, Élisabeth de Gaulle, naixita en 1924, y Anne de Gaulle, naixita en 1928.

En 1925 fue destinato a o Estato Mayor d'o mariscal Pétain, vicepresident d'o Consello Cheneral d'a Guerra, y en 1927 fue destinato a mandar un batallón de cazataires en Trier, en o territorio de l'Alemanya de Weimar ocupato por os franceses. En 1929 y dica 1931 fue destinato a l'Orient Meyo, a o protectorau francés de Siria, residindo en a ciudat de Beirut (hue a capital d'o Liban) con a suya familia, dica tornar a París destinato a la Secretaría Cheneral d'a Esfensa Nacional.

En ixe inte, Charles de Gaulle publicó as suyas teorías sobre l'arte d'a guerra y d'a escencia militar, dividitas en cuatre libros: La Discorde chez l'ennemi (1924), Le Fil de l'épée (1932), Vers l'armée de métier (1934) y La France et son armée (1938). En istas obras feba reflexions sobre os cambios en a guerra provocatos por l'aparición d'armas nuevas (o tanque y l'avión). Asinas, creyeba que encara que yera important disposar en Francia de fortificacions estaticas ta a esfensa d'o suyo territorio, tamién yera important disponer, como deciba Jean-Baptiste Eugène Estienne (considerato o pai de l'arma blindata francesa) d'un cuerpo poderoso de carros de combate ta unir a capacidat de disparo (u potencia de fuego) con a movilidat, caracteristicas propias d'os blindatos, fendo posible asinas a creyación d'una fuerza que podese fer penetracions en a retraguarda enemiga. Tamién consideraba que ta fer ixo posible calía contar no nomás con un Exercito formato por conscripción, sino tamién con un continchent de soldatos profesionals altament cualificatos en estar a suya profesión a profesión de militar, y no estar nomás a suya presencia en o Exercito limitata a un periodo curto de tiempo. Istas teorías no fuoron bien acullitas, encara que sí cuacoron a la extrema dreita nacionalista d'Action Française (con elochios de personalidaz como Charles Maurras u Jacques Bainville) y a bels politicos de dreita preocupatos por a renaixencia d'o nacionalismo alemán en l'Alemanya de Weimar que ya se convertiba en o Tercer Reich d'Adolf Hitler, como Paul Reynaud u Philippe Serre.

Tanques Renault FT-17 de fabricación francesa en servicio con l'Exercito polaco mientres a Guerra polaco-sovietica, a on ye fácil que de Gaulle veyese o suyo papel militar en acción.

Difuera de Francia, sindembargo, as teorías de de Gaulle fuoron analizatas por atros militars con ideyas similars: Basil Liddell Hart en o Reino Uniu y Heinz Guderian en Alemanya, amás de Mikhail Tukhachevsky en a Unión Sovietica, iste zaguero un antigo conoixito d'os suyos tiempos de prisionero de guerra en Alemanya. Isto estió muit important, en confirmar a Guderian en a vía que yera explorando ya d'antis mas, encara que Guderian (o creyador d'a fuerza blindata d'a Wehrmacht alemana) adhibiba una cuestión important a la suya teoría d'a blitzkrieg, a participación decisiva de l'aviación militar con papel prencipal, y no nomás subordinato como pensaba de Gaulle. En Francia, os dirichents militars d'o país confiaban en as posibilidaz esfensivas d'a Linia Maginot, construita en a muga franco-alemana, y en una guerra de posicions estaticas, y unatro militar francés que preconizaba ideyas parellanas yera o coronel Émile Mayer, amigo de de Gaulle.

Mapa d'as fortificacions d'a Linia Maginot construitas ta una esfensa estatica d'o territorio francés, en contra d'as ideyas de de Gaulle.

Charles de Gaulle, que yera d'ideyas monarquicas y muit conservadoras y contrario a o sistema parlamentario d'o suyo país, encara que como militar que yera no lo deciba ubiertament, fació a suya primera conferencia publica en 1934 en a Sorbona de París, vinclato a o grupo Fustel de Coulanges, que a la vegata feba parte d'os cerclos amanatos a l'Action Française. Sindembargo, istas influencias conservadoras yeran mediatizatas y matisatas por atras cuestions: uno d'os suyos mayestros yera o coronel Mayer, d'orichen chodigo; as influencias en de Gaulle d'a obra de Charles Péguy, militant d'ezquierdas encara que d'ideyas catolicas, y as influencias d'Henri Bergson, tamién d'orichen chodigo. Asinas, de Gaulle tamién teneba relación con grupos cristianos partidarios d'o Frent Popular y d'a intervención en a Guerra Civil espanyola chunto a o rechimen republicano contra os sublevatos franquistas, que amás no cal oblidar que yeran Aliaus d'a Italia faixista de Mussolini y d'o Tercer Reich d'Adolf Hitler, y que yeran istos os enemigos prencipals de Francia y contra los cuals se preparaba Francia ta esfender-sen en una guerra.

En cualsiquier caso, Léon Blum heba manifestato a suya hostilidat contra as ideyas de Charles de Gaulle en tres articlos publicatos en o diario socialista Le Populaire, en temer que ixe exercito profesional preconizato por de Gaulle se destinase a luitar contra o mesmo pueblo francés, como en o caso d'as vagas. Y, seguntes amanix en una carta ninviata por de Gaulle a Paul Reynaud en 1935, yera ixo mesmo en o que pensaba de Gaulle. Antiparte, as obras de de Gaulle recibiban l'aplauso de l'Action Française.

En 1937, Charles de Gaulle puyó a o ran de coronel, destinato en Mez a mandar un rechimiento blindato, baixo d'as órdens d'o cheneral Charles Delestraint, a on se trobaba destinato en prencipar a Segunda Guerra Mundial.

Segunda Guerra Mundial[editar | modificar o codigo]

Ta más detalles, veyer l'articlo Segunda Guerra Mundialveyer os articlos [[{{{2}}}]] y [[{{{3}}}]]veyer os articlos [[{{{4}}}]], [[{{{5}}}]] y [[{{{6}}}]]veyer os articlos [[{{{7}}}]], [[{{{8}}}]], [[{{{9}}}]] y [[{{{10}}}]].
Tanques Panzer I d'a Wehrmacht dentrando en territorio polaco mientres a invasión de Polonia en 1939 por os alemans.

En prencipiar a Segunda Guerra Mundial, o coronel Charles de Gaulle continaba asinas destinato en Mez, a on vivió a Drôle de guerre, en analizando dende luent a invasión de Polonia en 1939 por a Wehrmacht. Asinas, en chinero de 1940 ninvió a 80 personalidaz francesas (incluyindo-ie Léon Blum y Paul Reynaud y a os chenerals Maurice Gamelin y Maxime Weygand) un treballo teorico titulau L'Avènement de la force mécanique sobre as almostranzas d'ixa invasión de Polonia ta a esfensa de Francia, insistindo-ie en a necesidat d'establir una cooperación en o emplego en os campos de batalla d'o tanque y de l'avión.

O 27 de setiembre de 1939, o mesmo día d'a rendición de Varsovia a os alemans, Hitler ordenó a elaboración d'un plan ta una acción militar en o Frent Occidental, contra Francia, Belchica, Luxemburgo y os Países Baixos, plan que se desembolicó con participación de Henning von Tresckow, Günther Blumentritt, Erich von Manstein y Gerd von Rundstedt y que remató en o dito Plan Manstein, encara que en realidat yera una versión modificata d'o plan preparato por von Manstein.[4] Iste plan se convertió en una acción militar efectiva o 10 de mayo de 1940, cuan prencipió a dita batalla de Francia.

A batalla de Francia[editar | modificar o codigo]

Ta más detalles, veyer l'articlo batalla de Franciaveyer os articlos [[{{{2}}}]] y [[{{{3}}}]]veyer os articlos [[{{{4}}}]], [[{{{5}}}]] y [[{{{6}}}]]veyer os articlos [[{{{7}}}]], [[{{{8}}}]], [[{{{9}}}]] y [[{{{10}}}]].
Carro de combate francés modelo B1 albandonato o 14 de mayo de 1940 en o sector de Namur, en Belchica.

Tres días antis de prencipiar l'ataque alemán, se comunicó a o coronel Charles de Gaulle que iba a estar nombrato Comandant en Cabo d'a 4ª División Blindata de Reserva, que alavez yera amás gran unidat blindata de l'Exercito francés, formata por 364 carros de combate. De Gaulle en prenió o mando l'11 de mayo de 1940, y se li ordenó retardar l'abance alemán en a comarca de Laon, premitiendo asinas que o 6º Exercito francés recient creyato prenese posicions ta evitar una penetración alemana enta París. Encara que a división que mandaba yera encara organizata a meyas y en proceso de rematar a suya formación y encara que no heba operato mai como una fuerza militar conchunta, de Gaulle organizó o 17 de mayo un contrataque en dirección a la localidat de Montcornet, en una d'as pocas vegatas en que tropas francesas facioron reblar a tropas alemanas mientres a batalla de Francia. L'ataque tenió exito, encara que nomás contaba ta fer-lo con alto u baixo 80 tanques d'o total teorico d'a unidat, en no haber-ie plegato encara a totalidat d'a fuerza d'a división. Antiparte, en no recibir garra aduya d'as unidaz mugants, a 4ª División Blindata de Reserva fue obligata a tornar cuan plegoron refuerzos alemans. Poco dimpués, cuan plegoron mas medios d'a División, tornoron a atacar con arredol de 150 carros de combate, encara que cuan plegoron a los suyos obchectivos habioron de tornar, en intervenir mas refuerzos d'aviación (Luftwaffe) y artillería alemans.

Infantería d'a Wehrmacht alemanmientras a batalla de Francia.

O 28 de mayo, a 4ª División Blindata de Reserva, luego d'un viache de 200 km tornó a atacar a los alemans, ista vegata en o sector d'Abbeville, fendo arredol de 400 prisioners a los alemans.

O 6 de chunio de 1940, Paul Reynaud, que en ixe inte yera Primer Ministro de Francia, clamó a de Gaulle a la capital, ta que ocupase un cargo de subsecretaire en o suyo Gubierno, concretament o puesto de subsecretaire d'a Guerra y d'a Esfensa Nacional. Charles de Gaulle albandonaba asinas a hierarquía militar ta dentrar en a politica, estando a suya misión la de coordinar-se con o Reino Uniu ta a continación d'a guerra. Asinas, o día 8 de chunio se reunió con Winston Churchill, a qui tentó de convencer ta que os britanicos ninviasen mas tropas (incluyindo-ie avions d'a Royal Air Force) a la luita en Francia, encara que os britanicos, que ya prencipiaban a pensar en a esfensa d'o suyo propio territorio, no lo facioron. O 10 de chunio, de Gaulle albandonó París, declarata por os franceses ciudat ubierta, partecipando poco dimpués en a dita Conferencia de Briare, a on os britanicos miroron de convencer a los franceses de continar con a guerra, postura compartita por Charles de Gaulle, que fue luego ninviato a Londres. Cuan tornó d'ixa misión a Bordeus (que s'heba convertito en a capital francesa en albandonar-se París a los alemans), o 16 de chunio, tenió conoixencia d'a dimisión de Paul Reynaud, substituyiu por o mariscal Philippe Pétain, qui heba demandato un armisticio a los alemans. Antiparte, lochicament, de Gaulle ya no feba parte d'o Gubierno.

A Crida d'o 18 de chunio de 1940[editar | modificar o codigo]

Ta más detalles, veyer l'articlo Crida d'o 18 de chunio de 1940veyer os articlos [[{{{2}}}]] y [[{{{3}}}]]veyer os articlos [[{{{4}}}]], [[{{{5}}}]] y [[{{{6}}}]]veyer os articlos [[{{{7}}}]], [[{{{8}}}]], [[{{{9}}}]] y [[{{{10}}}]].
Cartel que se pegó en as parez de Londres, que gosa confundir-se con o texto d'a Crida d'o 18 de chunio.

En veyer a situación, Charles de Gaulle marchó en uno d'os zaguers transportes que albandonaban Francia enta lo Reino Uniu, chunto a d'atros franceses a qui no lis cuacaba guaire ni mica a petición de sinyatura d'un armisticio con os alemans, que estió a primera mesura de gubierno de Philippe Pétain, encara que iste armisticio no se sinyó dica o día 22 de chunio (ye o dito armisticio d'o 22 de chunio de 1940). En plegar a las islas britanicas, de Gaulle dició que miraba de dirichir-se por radio a la población francesa, ta fer una crida a la resistencia contra os alemans y a continar a luita.

O Gubierno britanico heba propuesto de fer una crida a la resistencia a Georges Mandel, qui yera ministro de l'Interior de Francia, pero estió de Gaulle qui marchó enta Londres y no Mandel. De Gaulle fació una propuesta de discurso que discutioron os miembros d'o Gabinet britanico, estando Edward Frederick Lindley Wood (Lord Halifax), uno d'os prencipals representants d'a politica de contemporización con o Tercer Reich anterior a la guerra, o prencipal representant d'a oposición a l'emisión d'o discurso por Charles de Gaulle, decindo que calía asperar ta veyer si Pétain sinyaba l'armisticio con os alemans. Estió Winston Churchill (qui ya s'heba oposato a la contemporización con a politica expansionista alemana antis d'a guerra) qui ufrió a suya aduya y en zaguerías, o 18 de chunio de Gaulle se dirichió a los franceses por medio d'a emisora Radio Londres, d'a BBC, en a dita Crida d'o 18 de chunio de 1940, uno d'os suyos mas conoixitos discursos. A suya alocución s'ascuitó en territorio francés a las 19 h, y hue no se conserva garra rechistro sonoro d'ixa emisión (sí se conserva o suyo discurso radiato d'o 22 de chunio, un discurso diferent encara que a sobén se confunde).

A Francia Libre[editar | modificar o codigo]

Ta más detalles, veyer l'articlo Francia Libreveyer os articlos [[{{{2}}}]] y [[{{{3}}}]]veyer os articlos [[{{{4}}}]], [[{{{5}}}]] y [[{{{6}}}]]veyer os articlos [[{{{7}}}]], [[{{{8}}}]], [[{{{9}}}]] y [[{{{10}}}]].

Dende ixe inte, Charles de Gaulle s'adedicó, dende o suyo exilio en Londres, a devantar un estructura politica y militar dita Francia Libre, no tanto ta continar a luit contra os alemans como adedicata a lograr a supervivencia de Francia chunto a los Aliaus. As suyas perspectivas no yeran pas asinas de creyar unas tropas ta meter-las a disposición d'os Aliaus en a guerra, sino de creyar un estato con os suyos atributos de sobiranía y de lechitimitat, incluyindo-ie o control d'a lo menos parte d'o suyo territorio. Por ixo miraba de encorporar os territorios d'as colonias de Francia, que no yeran ocupatas por as tropas alemanas, convertindo-se asinas istos territorios en a plataforma u base ta la reconquiesta d'a Francia metropolitana.

Asinas, dende o verano de 1940, con nomás una chicota colla de voluntarios (bel uns d'istos voluntarios yeran aragoneses u d'atros puestos d'Espanya, antigos combatients de l'Exercito Popular republicano mientres a Guerra Civil espanyola), s'establioron una Armata (Armata d'a Francia Libre, Forces Navales Françaises Libres u FNFL en francés), una Aviación militar (Fuerzas Aerias d'a Francia Libre, Forces Aériennes Françaises Libres u FAFL) y un Exercito (Fuerzas d'a Francia Libre, Forces Françaises Libres u FFL), amás d'un servicio d'información, espionache y contraespionache, o Bureau Central de Renseignements et d'Action dirichito por André Dewavrin, dito coronel Passy, que prencipió a escape a fer operacions en o territorio metropolitano francés en coordinación con a Resistencia francesa (a on tamién parteciporon cuantos aragoneses). Antiparte, l'almirant Émile Muselier, en honor a su pai, que yera naixito de Lorena, fació a proposa d'adoptar como simbolo d'a Francia Libre a dita Cruz de Lorena. O churista francés René Cassin definió os fundamentos politicos d'a Francia Libre y as suyas relacions con o Gubierno britanico y con as atras nacions aliatas. Asinas, a Francia Libre teneba o suyo Banco Nacional, o suyo Diario Oficial u mesmo as suyas condecoracions: en octubre de 1940 o cheneral de Gaulle establió en Brazzaville a dita Ordre de la Libération ta fer honor a los ditos companyers d'a liberación (Compagnons de la Libération en francés). Tamién s'establioron arredol d'o mundo Comités de franceses libres ta vinclar a los franceses que viviban en atros puestos con a Francia Libre y ta fer-los convertir-se en grupos de presión en favor d'a causa d'a Francia Libre.

mientres, se condenó en contumacia en Francia a de Gaulle a cuatre anyadas de prisión y a la perduga d'a suya nacionalidat francesa; y o 2 d'agosto de 1940 un tribunal militar francés lo condenó, tamién en contumacia, a pena de muerte, degradaciónmilitar y confiscación d'os suyos biens muebles y inmuebles por traidoría, atentato contra la seguridat exterior d'o estato y deserción a l'estranchero en tiempo de guerra dende un territorio en estato de guerra. En o Reino Uniu, de Gaulle teneba l'aduya no nomás de Winston Churchill y d'o Gubierno britanico, sino tamién d'o Parlamento, d'a prensa y d'a opinión publica britanica, que paraban cuenta que de Gaulle heba estato chunto a los britanicos en os suyos piors momentos, cuan l'amenaza alemana yera mes gran. Iste refirme britanico (y tamién d'a opinión publica estausunidense) se convertió en un important activo d'a Francia Libre cuan aparicioron dimpués tensions con os Gubiernos britanico y estausunidense.

Dende o punto d'anvista d'os territorios colonials franceses, a Francia Libre obtenió o refirme de cuantos territorios, a sobén en Africa, en adhibir-se-ie o gubernador Félix Éboué o 28 d'agosto de 1940: Chad, Congo y Camerún, estando conquiesto o Gabón en noviembre de 1940. Dende ixos territorios partioron tropas francesas enta o norte, enta Libia, ta partecipar chunto a lo VIII Exercito britanico en a luita contra l'Exercito italiano y o Deutsches Afrika Korps d'Erwin Rommel.

En o frent politico, o 24 de setiembre de 1941 de Gaulle establió o Comité Nacional Francés, y en 1941-1942 se bi adhibioron a mayor parte d'as organizacions d'a Resistencia francesa por os contactos feitos por o coronel Passy, Pierre Brossolette y Jean Moulin. Asinas, y como consecuencia, o 13 de chulio de 1942 o Comité Nacional Francés fació a proposa de cambear oficialment o nombre de Francia Libre enta Francia Combatient, ta dar asinas cabida a las organizacions d'a Resistencia. Cal parar uenta, sindembargo, que cuantas organizacions d'a Resistencia con ideolochía d'ezquierdas no se bi adhibioron, a lo menos inicialment, en considerar que ideyolochicament o cheneral Charles de Gaulle yera prou amanato a l'Action Française, ni tampoco bellos grupos de resistents d'ideolochía de dreita, que u bien continaban pensando que o mariscal Philippe Pétain podeba liderar una renovación en Francia y que no yera colaboracionista, u bien que desconfiaban de de Gaulle y prefereban tener os suyos contactos dreitament con os servicios secretos britanicos.

En ixe inte, de Gaulle tentaba de lograr a continidat de Francia, estando un inicio l'alcuerdo sinyato con o Gubierno britanico o 7 d'agosto de 1940, seguntes o cual o Reino Uniu aceptaba mantener a integridat de toz os territorios franceses y asegurar a "restauración integral d'a independencia y d'a grandaria (grandeur) de Francia" en rematar a guerra. O Gubierno britanico financiaba tamién as actividaz d'a Francia Libre, encara que de Gaulle fació que ixo no fuese un gasto, sino un abance financiero a tornar en o futuro, ta no comprometer a independencia d'a Francia Libre. Tamién apareixioron momentos de tensión con os britanicos y dimpués con os estausunidenses cuan en aviento de 1941 os Estaus Unius dentroron en a guerra, tensions que recordaban l'anglofobia manifestata por de Gaulle mientres os anyos 1920 y d'os anyos 1930. Ixas tensions, que existioron con Winston Churchill, o primer ministro britanico, fuoron d'una gravedat mes gran con Franklin Delano Roosevelt, o president estausunidense. Roosevelt, encara que yera francofilo, teneba muita decepción en haber-se esboldregato Francia en chunio de 1940 mientres a batalla de Francia, y tamién por os alcuerdos de colaboración d'a Francia de Vichèi con o Tercer Reich. Antiparte, en os Estaus Unius bi heba un important nuclio de franceses que no yeran partidarios de de Gaulle y que describiron a suya personalidat a Roosevelt como a personalidat d'un chicot aprendiz de dictador. Si amás paramos cuenta de l'actitud d'o cheneral de Gaulle d'esfensa intensiva d'os intreses de Francia, y d'os informes de l'ambachador estausunidense en a Francia de Vichèi, con simpatías por Pétain, se puet veyer que l'imachen de de Gaulle no yera muit buena en os ambients politicos estausunidenses amanatos a la Presidencia. Tamién l'actitud d'os estausunidenses yera desfavorable a la continidat d'o sistema colonial, y de Gaulle yera un firme esfensor de l'Imperio colonial francés.

En ixas condicions, o Gubierno estausunidenses yera partidario de fer convertir-se a Francia en una nación mas feble y o suyo plan inicial ta deixar o territorio francés reconquiesto en mans d'un Allied Military Government of Occupied Territories (AMGOT) cuan s reconquiriese en 1944, en ye una consecuencia.

A reconquiesta d'as colonias francesas y d'a metropoli[editar | modificar o codigo]

Africa d'o Norte[editar | modificar o codigo]

Ta más detalles, veyer l'articlo Operación Torchveyer os articlos [[{{{2}}}]] y [[{{{3}}}]]veyer os articlos [[{{{4}}}]], [[{{{5}}}]] y [[{{{6}}}]]veyer os articlos [[{{{7}}}]], [[{{{8}}}]], [[{{{9}}}]] y [[{{{10}}}]].

Cuan o 8 de noviembre de 1942, con a dita Operación Torch tropas de l'Exercito estausunidense y de l'Exercito britanico desembarcoron en Africa d'o Norte ta conquerir as colonias de Marruecos, Alcheria y Túniz, debito a las presions estausunidenses as tropas d'a Francia Libre no parteciporon en os desembarcos. Encara que as tropas d'a Francia de Vichèi luitoron activament contra las tropas aliatas que i desembarcoron, o Gubierno estausunidense prencipió conversas con l'almirant François Darlan, uno d'os prencipals representants d'o Gubierno de Vichèi que en ixe inte se trobaba en Alcher. Cuan l'almirant fue asasinato en represalia por a suya politica de colaboracionismo por un choven militant gaullista, encara preboron os estausunidenses de contactar con o cheneral Henri Giraud, tentando d'estblir un contrapeso a lo cheneral de Gaulle. Sindembargo, de Gaulle plegó a Alcher en mayo de 1943 y desactivó a escape a Giraud creyando de conchunto con iste zaguer o Comité Français de la Libération Nationale (CFLN) prenendo amás o suyo control. En ixas condicions, os estausunidenses rematoron por acceptar a presencia de de Gaulle.

Normandía y Francia[editar | modificar o codigo]

Gubierno provisional[editar | modificar o codigo]

IV Republica[editar | modificar o codigo]

V Republica[editar | modificar o codigo]

Vinclos externos[editar | modificar o codigo]

Referencias[editar | modificar o codigo]

  1. 1,0 1,1 (fr) Charles de Gaulle pendant la grande guerre.
  2. Lettres, notes et carnets, ed. Plon, 1980, tomo 2, p. 28. O sustantivo dezaga de d'innombrables lo retiró o editor d'a obra.
  3. (fr) Cheneral Beaufre: Le drame de 1940, éd. Plon, 1965, p. 31, a on diz En Histoire, le capitaine de Gaulle, jeune, élégant, avec de hautes bottes jaunes, des culottes collantes et une tenue bleu pastel, plein de dignité déjà, nous explicuait en langage noble Richelieu, Mazarin et le traité de Westphalie....
  4. (es) Lozano, Álvaro: Kursk, 1943. La batalla decisiva. Editorial Alabar, Sant Andreu de Llavaneres, 1ª edición, febrero de 2008. ISBN 978-84-96829-60-2, pachina 86.